Cadeautjes kopen

‘t Is niet gemakkelijk om een cadeautje te vinden voor mijn vriendje. De jongen heeft al alles om gelukkig te zijn (een gloednieuw appartement en mezelf 😉 ). Toch heb ik deze middag een poging gedaan om een geschikt cadeautje te vinden. Ik heb het bij iets niet te duur gehouden waar we nog alletwee plezier aan zullen beleven. Benieuwd wat hij ervan vindt. :-)

Feestje

Gisteren zijn mijn vriend en ik naar het verjaardags- annex doctoraatsfeestje van vriend M geweest. Het feestje ging door op zijn appartement, dus het aantal genodigden was beperkt. Niet dat mij dat stoorde: als er minder volk is, heb je de tijd om meer diepgaande gesprekken te voeren. Er waren een aantal nieuwe gezichten bij, maar ongemakkelijke stiltes vielen er nooit. De aanwezigen hadden natuurlijk allemaal een IT-achtergrond, dat schept een band. 😉 Vooral met genodigde U had ik een “klik”. Lang geleden dat ik nog zo hard gelachen heb. :-)

Als afsluiter kregen we het trouwalbum van M en L te zien. Een kunstwerkje van fotograaf Jos Verhoogen. M en L hebben er lang op moeten wachten, maar het resultaat was dit zeker meer dan waard. Prachtige foto’s verwerkt in een bijzonder mooi album. Een aandenken dat de eeuwigheid kan trotseren.

Alleen een beetje spijtig dat het feestje in het midden van de week viel, waardoor niemand het echt laat kon maken. Ach ja, volgende week legt vriendin U haar doctoraat af en zie ik de mensen die ik gisteren heb leren kennen weer terug. Ik kijk er al naar uit!

We geven hem nog een kans

De man uit Oostrozebeke. Hij is mij deze ochtend uit bed komen zetten (ik met slaapoogjes, nog in pyama en met mijn bril op mijn neus vloekend op zoek naar de sleutels van de voordeur) om te zeggen dat hij vandaag échtentéchtig de plintjes komt bevestigen. Maar dat hij de sleutel van onze voordeur niet vond. Die sleutel lag natuurlijk gewoon op de afgesproken plaats. Zoeken kunnen ze niet goed, daar in West-Vlaanderen. 😉

De man uit Oostrozebeke

Ook wel gekend als de parketman met het onverstaanbare accent, is hopelijk op dit moment bezig met het bevestigen van de laatste losse plintjes in de slaapkamer.

Ik ben de parketman dit weekend tegen het lijf gelopen in ons appartementsgebouw (ik kom elke ochtend wel één of andere werkman tegen). Hij heeft een hele uitleg gedaan over hoe mooi hij ons laminaat wel niet vond en dat die mannen van de deuren toch maar prutsers waren. Een observatie waarmee ik volmondig instemde, want doordat die van Imabru zo stom geweest zijn een te groot gat in de deur van het toilet te boren (daar waar het slot hoort te zitten), zullen ze waarschijnlijk de ganse deur moeten vervangen. En oja, hier en daar rammelt er een deurklink. En de afvoer van de afwasbak in de keuken lekt (maar dat is niet de schuld van de mensen van Imabru).

De man uit Oostrozebeke heeft mij vervolgens ook nog gratis en voor niets voorzien van kleuradvies voor de toekomstige schilderwerken. Geel mochten we onze muren van de slaapkamers zeker niet schilderen (niet dat we dat van plan waren), want dat paste niet bij ons laminaat, maar zo één bruine muur, ja dat zou toch wel geweldig zijn. En dan spotjes in de hoeken. Fantastisch! En hij heeft ongetwijfeld nog een boel extra interessante dingen verteld, die ik helaas gewoon niet begreep. Ik vraag mij nu toch echt af of dat aan zijn Westvlaams ligt of dat de mens gewoon een licht spraakgebrek heeft.

Babel

Gisteren ben ik met vriendin U naar de film geweest, in een poging nog snel snel wat potentiële oscarkandidaten te zien. “Babel” dus. Een kaleidoscopische film van mensen, plaatsen en talen met als rode draad een soort “six degrees of separation“, maar dan world wide. Ik moet zeggen dat ik erg onder de indruk was. “Babel” is een film over een imperfecte wereld. Een wereld waarin we vaak overgeleverd zijn aan de speling van het lot. Pech of geluk, het is hoe het dubbeltje rolt. Als iemand struikelt en valt, dan is dat pech, maar in deze wereld gebeurt het maar al te vaak dat mensen verantwoordelijk zijn voor de ellende van hun medemensen. Zeker gaan zien. En ik hoop dat “Babel” een paar oscars mee naar huis mag nemen.

Na de film zijn we nog wat cocktails gaan drinken in de Kosmopol. Volgens mij denkt die ober dat ik een crush op hem heb. Da’s al de derde keer in een week tijd dat ik daar iets gaan drinken ben en telkens met ander volk. Nu moet ik zeggen dat hij qua looks zeker bij mij in de smaak valt, maar op zijn ober-skills valt toch nog het één en ander aan te merken. 😉

Nu nog wat kuisen en dan straks iets gaan eten met de mannen van FOSDEM.