Golgulsa tempel en Busan – 5 september 2018

Barslechte nacht. Heel moeilijk in slaap gekomen en vervolgens klaarwakker om 3.15u. We hebben bij het inchecken ook maar één laken gekregen en geen overtrekken voor de kussens en dekens. Ik heb me proberen behelpen met mijn superdunne, sneldrogende handdoek, maar jullie begrijpen dat dit geen ideale slaapomstandigheden zijn voor iemand met lichte smetvrees. Ik heb nochtans alle moeite van de wereld gedaan om in slaap te vallen, maar zelfs mijn speciale koptelefoon met slaapmuziek hielp niet. Really, als ik ooit nog eens op de grond slaap, neem ik een slaapmatje of zoiets mee. En mijn eigen kussen! Horrible. Ik voel me totaal geradbraakt, sta vol muggenbeten en heb een gigantische blauwe plek. Kortom, ik vind mezelf erg zielig. Rond een uur of half vier besluit ik dan maar wat filmpjes te kijken in afwachting van het signaal dat we mogen opstaan.

Ik ben alleszins blij dat ik om 5u kan opstaan om de morning chanting service bij te wonen én de zon te zien opgaan. De nacht overleefd! Opnieuw klimmen naar een hoger gedeelte van de tempel. Het is even zoeken om de juiste plek te vinden, dus we zijn een tikkeltje te laat. Niet dat we de laatste zijn, want een dik kwartier na ons druppelen er nog jongeren van de groep van gisteren binnen. Ik voel plaatsvervangende schaamte wanneer ik zie dat sommigen gewoonweg liggen te slapen op hun matje. Echt, je kan toch een beetje respect betonen. Op een gegeven moment wordt het zelfs de monnik die de dienst voorgaat te veel: hij geeft één van de jongeren een uitbrander. Ik versta niet goed wat hij zegt, maar het is iets in de aard van: “schamen jullie je niet en dat waar die westerlingen bij zijn”.

Om 6.30u zitten we aan het ontbijt. Het ontbijt is duidelijk samengesteld uit de overschotjes van het avondmaal van gisteren, maar wie maalt daarom? Het smaakt! En het is de perfecte brandstof voor onze volgende Sunmudo training om 9u. Ditmaal gelukkig een minder intensieve versie dan gisterenavond. De oefeningen vallen nog het meest te vergelijken met yoga. Aangenaam en ontspannend dus. Allez, dat vinden wij toch, want de weerspannige jongeren van gisteren vinden er duidelijk niets aan. We sluiten de sessie af met 108 buigingen op een ritme dat aangegeven werd door de Sunmudo master. 108 buigingen klinkt vrij eenvoudig, maar zo’n Koreaanse buiging is toch lastiger dan gedacht. Ik denk dat ik er maar een stuk of 90 gedaan heb. Onderstaand filmpje ter illustratie van de techniek:

Na anderhalf uur training is het tijd voor een zenmoment: een Koreaanse theeceremonie. Bedoeling van deze ceremonie is naast thee drinken, ook van gedachten wisselen met de monnik die de ceremonie leidt. Mijn vriend en ik zitten met ons tweetjes in een kring van weerbarstige scholieren die het nu duidelijk helemaal beu zijn. Jammer, want een theeceremonie vind ik altijd bijzonder om mee te maken. Al vind ik de Japanse ceremonie mooier om naar te kijken. De monnik vertelt allerlei levenswijsheden die voor ons naar het Engels vertaald worden door de leerkracht die de scholieren begeleidt. Na de ceremonie praten mijn vriend en ik kort met de leerkracht. Hij bevestigt dat het gaat om een groep jongeren uit het vijfde en zesde middelbaar. Misschien op verplichte bezinning, zoals ik dat ook in mijn jonge jaren gedaan heb. Om eerlijk te zijn denk ik dat ons verblijf in de tempel meer indruk gemaakt zou hebben, zonder een bende onverschillige pubers. Jammer, toch wel.

We genieten nog een laatste keer van een heerlijk veganistisch middagmaal, waarbij we (opnieuw!) kongguksu (콩국수) geserveerd krijgen. Grappig dat we dit gerecht dat we nog nooit eerder aten, nu twee dagen na mekaar voorgeschoteld krijgen.

Na het middagmaal keren we terug naar de kamer om ons te ontdoen van die afschuwelijk lelijke uniformen en weer onze eigen kleren aan te doen. Ik moet eerlijk zijn, voor mij was dit bezoek geen succes en ik denk niet dat ik het nog opnieuw zou doen, mocht ik de kans krijgen. Op de één of andere manier vond ik het ook wat commercieel over komen, zo’n temple stay. Een gemakkelijke manier om wat geld te verdienen voor zo’n tempel. Maar goed, het is wel een unieke ervaring, natuurlijk.

We checken uit en rijden verder naar Busan. Rond kwart na twee komen we aan in het Ramada Encore hotel. Ik ben dolbij dat ik de komende nacht opnieuw in een écht bed kan slapen en ben benieuwd of het ontbijt hier ook zo uitgebreid zal zijn als in Sokcho. We zijn te vroeg om al op de kamer te kunnen, dus besluiten we ergens iets te gaan drinken. Het is ronduit schitterend weer, maar blijkbaar niet zo eenvoudig om een terrasje te vind om daarvan te genieten. Gelukkig vinden we een Novotel met een terras buiten. Fijn om even te kunnen relaxen.

Na één drankje keren we terug naar ons hotel om in te checken en onze valiezen op de kamer achter te laten. Vervolgens wandelen we naar het mooie zandstrand van Busan. We wandelen langs de promenade en genieten van de zon. We buigen weg van de zee en volgen een tijdje een oude, verlaten spoorweg tot we aan het startpunt komen van Moontan Road, een weg tussen de dennenbomen die befaamd is om zijn mooie uitzichten, vooral wanneer de maan schijnt. En ja, de wandeling is prachtig, zeker in het zachte avondlicht. Spijtig genoeg hebben we geen van beide wandelschoenen aangedaan en wordt het pad steeds lastiger. Omdat we het te riskant vinden om op flipflops verder te gaan in het donker, maken we rechtsomkeer.

Omdat we al wat honger beginnen te krijgen, kijken we op de terugweg uit naar een restaurantje om iets te eten. We koken langs een aantal restaurantjes die zich boven een viswinkel bevinden. Altijd een goeie combinatie. Op goed geluk willen we er eentje binnen stappen, maar we worden tegen gehouden door de uitbater. Om de één of andere onduidelijke reden vraagt hij ons op voorhand te betalen. Euh, ok, we bestellen random een set menu en een fles soju en hopen op het beste. En man, dat hebben we ons niet beklaagd: wat een heerlijkheden passeren er op ons bord! Verser dan verse vis, echt een culinair hoogtepunt op een reis waar we op dat vlak nog niets te kort gekomen zijn. We zijn in opperbeste stemmen en bestellen nog een tweede en dan nog een derde fles soju. Toegegeven, die derde fles was er wellicht ietwat te veel aan. (Ter info: een fles soju is 375 milliliter.)

Na dit overvloedig avondmaal keren we langs het strand terug naar ons hotel. In licht beschonken toestand doen we de was om vervolgens doodop ons neer te vleien op een echter matras. Wat een zaligheid!

Bunhwangsa en Golgulsa tempel – 4 september 2018

Omdat we de dagelijkse zoektocht naar ontbijt een beetje beu zijn, reserveerden we de dag voordien voor het ontbijt in ons Mini Hotel 141. Onze verwachtingen zijn niet al te hoog, want we betaalden voor dit ontbijt slechts 2000 won per persoon (1,5 euro). Na al dat overvloedige eten van de laatste dagen, vinden we het echter geen van beiden erg om het met wat minder te doen. En ja, veel meer dan een hardgekookt ei, geroosterd brood, confituur en cornflakes treffen we niet aan in de behoorlijk ongezellige en raamloze ontbijtzaal in de kelder van het Mini Hotel.

Helaas, ook vandaag regent het. We proberen het niet aan ons hart te laten komen en vertrekken met de wagen naar de Bunhwangsa tempel en haar stenen pagoda, daterend uit 634. De pagoda is de oudste pagoda van het Silla koninkrijk en jawel, daarom National Treasure no. 30! De pagoda telt drie verdiepingen, maar volgens oude bronnen zouden dit er vroeger negen geweest zijn. Doordat de bovenste verdiepingen van de pagoda ingestort zijn, is het niet langer mogelijk de pagoda te betreden. Dat de pagoda er nu redelijk goed uit ziet, komt doordat de Japanners deze gedeeltelijk gerestaureerd hebben tijdens de bezetting van Korea in 1915.

Vlakbij de Bunhwangsa tempel liggen de ruïnes van de Hwangnyongsa tempel. Deze tempel was volledig gebouwd in hout zonder gebruik te maken van ijzeren nagels om de negen verdiepingen hoge structuur bij mekaar te houden. De tempel moet een fenomenaal gezicht geweest zijn. Met zijn hoogte van 68 meter was het in de 7de eeuw het hoogste gebouw van Oost-Azië. Jammer genoeg zijn op de site enkel nog de overblijfselen van het grondplan van dit ongetwijfeld indrukwekkende tempelcomplex te zien. In 1972 vonden er opgravingen plaats op deze site die zo’n 40.000 artefacten opleverden. Ongetwijfeld een archeologische droom om aan zo’n opgraving te kunnen meewerken.

De site waar vroeger de Hwangnyongsa tempel lag, is een groen open veld omringd door bergen, waar tientallen witte reigers zitten te genieten van het zonnetje dat inmiddels is doorgebroken. We waden door het groene gras om ons een beeld te vormen van de afmetingen van de bouwwerken die hier vroeger stonden, tot ik een slang vlak voor mijn voeten zie wegglippen. Ongetwijfeld ook aan het genieten van het zonnetje. 😉

Omdat het ontbijt deze ochtend nogal karig was, hebben we zin in een uitgebreid middagmaal. We rijden terug naar de parking vlakbij Tumuli-gongwon, parkeren de auto en lopen te voet naar het restaurant dat onze Lonely Planet gids aanraadt. Helaas, net vandaag is het sluitingsdag. Op goed geluk lopen we een ander etablissement in dezelfde buurt binnen. We zijn de enige westerlingen in het restaurant. Rondom ons zien we Koreanen die hier duidelijk komen eten tijdens hun lunchpauze. We laten onze schoenen achter aan de ingang en hurken aan een lange tafel naast drie Koreanen. Uiteraard is er geen Engelstalig menu, dus bestel ik gewoon hetzelfde als de mannen naast ons. En zo eten we dus voor de allereerste keer van ons leven kongguksu (콩국수): koude noedelsoep op basis van sojamelk. Heerlijk verfrissend op een warme dag!

Wel jammer dat we, net nu de zon zich van haar beste kant laat zien, afscheid moeten nemen van Gyeongju. Die groene tumuli zien er nog honderd keer mooier uit als de zon schijnt. Net of je in teletubbieland bent beland. We kunnen echter niet blijven, want om 13u moeten we inchecken in de Golgulsa tempel voor een onvervalste temple stay! Ik zal eerlijk zijn dat ik met gemengde gevoelens uitkijk naar dit verblijf van 24 uur in een authentieke Koreaanse tempel. De combinatie van op de grond slapen en om 5 uur ‘s ochtends moeten opstaan, lijkt me niet echt ideaal. Nuja, we zullen zien wat het geeft.

Bij aankomst krijgen we het uniform van de tempel in onze handen gedrukt. Iedereen loopt er hier op dezelfde manier gekleed bij: in een ruime bruine pofbroek die je op een bepaalde manier rond je middel moet knopen (gelukkig krijgen we een demonstratie van hoe dit moet) en een lelijk geel vest dat je over een t-shirt moet dragen. Op zich heb ik niets tegen uniformen, maar deze combinatie is echt afzichtelijk. Hadden ze niet hetzelfde in het donkerblauw of zoiets kunnen maken? Bij het inchecken blijkt dat mijn vriend en ik van elkaar gescheiden worden. Mannen en vrouwen mogen op het terrein van de tempel immers niet in dezelfde kamer verblijven. Op zich kan ik daar wel mee leven, het is maar voor één nacht, maar wat ik niet verwacht, is dat ik een kamer moet delen met een andere dame. De Koreaanse dame in kwestie is vriendelijk genoeg, maar samen met iemand in dezelfde kamer op de grond slapen, neen, dat zie ik echt niet zitten. Gelukkig heeft mijn vriend wel een kamer voor hem alleen. Omdat nergens vermeld staat op de voucher dat we een kamer moeten delen, keren we terug om te een andere kamer te vragen. De dame van de tempel wil eerst van geen wijken weten en belt zelfs het reisbureau waarmee we geboekt hebben, maar na nog wat aandringen van onze kant krijg ik dan toch een kamer voor mij alleen toegewezen. Oef!

Mijn vriend en ik kleden ons om in de kamer en trekken dan naar de eerste activiteit van de dag: boogschieten. Het is niet verplicht om aan de activiteiten deel te nemen, maar we willen natuurlijk zoveel mogelijk meepikken van het programma. Het boogschieten op zich lukt wel, maar het is een beetje op het gevoel, want uiteraard verstaan we niks van de uitleg die in het Koreaans gegeven wordt. Dat soort woordenschat hoort niet bepaald tot mijn actieve kennis. Het is geen probleem om ver te schieten, raak schieten daarentegen is een ander paar mouwen. Ik kom zelfs niet in de buurt van de roos.

Tijdens het boogschieten doe ik me een eerste keer flink pijn doordat de pees van de boog de binnenkant van mijn arm raakt. Ik besluit het daarna voor bekeken te houden, maar laat me toch overhalen nog één keer te schieten. En dan gebeurt het: de pees schampt langs de binnenkant van mijn linkeronderarm en ik voel meteen dat het prijs is. Het doet ontzettend veel pijn, maar dat is niet het ergste, ik weet dat er mij een gigantische bloeduitstorting te wachten staat. Na het einde van de activiteit lopen we snel naar de wagen, waar in de koffer mijn tube Hirudoid ligt. Ik smeer meteen een flinke laag op mijn onderarm die al helemaal dik en blauw gezwollen is. Dat wordt een souvenir dat ik voor de rest van de reis zal meedragen.

Een flink stuk klimmen in de volle zon later, hebben we de plek gevonden waar het volgend item op het programma plaats vindt: een Sunmudo demonstratie. De Golgulsa tempel is het wereldhoofdkwartier van deze Koreaanse vechtkunst. Ik ben erg onder de indruk van de demonstratie van de Sunmudo masters. De manier waarop zij hun lichaam beheersen heeft iets weg van ballet dansen. Iets minder onder de indruk ben ik van de dame op leeftijd die tussen de demonstraties door haar zangkunsten etaleert. Niet bepaald een genot voor mijn oren. Het voelt ook allemaal een tikkeltje té toeristisch aan, zo gezeten op onze plastic stoeltjes.

Na de demonstratie klimmen we nog een beetje hoger om de befaamde in de rots uitgehakte boeddha te bewonderen. Mooi, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik deze reis al mooiere gezien heb.

Om 17u worden we verwacht in de gezamenlijke eetzaal voor het diner. De veganistische gerechten die we voorgeschoteld krijgen, zijn met zorg bereid door een aantal ajumma’s. Het concept is dat je zoveel mag opscheppen als je wil, zolang je maar je bord leeg eet. Het eten smaakt heerlijk en ik ga graag terug voor een tweede portie.

Om 18u staat er ‘orientation’ op ons programma. Het is niet geheel duidelijk wat hiervan de bedoeling is. We zitten met twee personen in een klein lokaaltje en de Sunmudo master die met moeite drie woorden Engels spreekt verontschuldigt zich dat de persoon die normaal de oriëntation doet afwezig is. We krijgen een filmpje te zien dat wat meer achtergrond geeft bij het leven in de tempel en vervolgens hebben we een gesprek met horten en stoten met de Sunmudo master. We komen te weten dat hij op Jeju island geboren is en daar een vrouw en twee kinderen heeft. Zijn gezin heeft hij een half jaar geleden achter gelaten om zich in deze tempel verder te bekwamen in de Sunmudo kunst. Momenteel zijn zijn twee kinderen (3 en 5 jaar) op bezoek bij hem. We hadden de twee kinderen al zien rondlopen op het tempelterrein en weten nu ook bij wie ze horen. Beetje een vreemd verhaal, want ik dacht eerst dat hij een monnik was.

Om 18.30u wonen we de evening chanting service bij. Het is een vrouwelijke monnik met een kaal geschoren hoofd die de dienst leidt. We zitten allemaal met de benen onder ons gevouwen op een matje en ik laat mijn gedachten meezweven op de klanken die de vrouw produceert. Best wel ontspannend. Daarna is het tijd voor wat inspanning: 90 minuten Sunmudo training. Wij zijn de enige westerlingen aanwezig op de training. Druppelsgewijs krijgen we gezelschap van een bende jongeren (ik schat rond de 17 jaar oud) die duidelijk allemaal bij dezelfde groep horen. Bij het inchecken werd nochtans benadrukt dat stiptheid belangrijk was… Alleszins blijkt al snel dat de jongeren er niet veel zin in hebben. Ze doen amper moeite om de makkelijke oefeningen te doen, om van de moeilijke nog maar te zwijgen. Heel mijn beeld van de hard werkende, gedisciplineerde Koreaanse jongere aan diggelen.

Ik zal niet zeggen dat ik de allerbeste conditie heb, maar ik doe wel moeite om de oefeningen zo goed mogelijk uit te voeren. Dit in tegenstelling tot de jongeren die duidelijk niet verstoppen dat ze hier dik tegen hun goesting aanwezig zijn. Na een tijdje zijn de kinderen van de Sunmudo master, die in de zaal waar de training plaatsvindt rondlopen) het duidelijk beu. Het lukt de Sunmudo master eerst nog hen te sussen, maar het is duidelijk dat het bedtijd is voor deze kinderen. Wanneer de kinderen echt niet meer in bedwang te houden zijn, geeft hij de opdracht aan één van zijn discipelen om de training verder te zetten, zodat hij de kinderen in bed kan steken. Een verstandige beslissing. Na best een intensieve training volgt het fijnste stuk: het stretchen!

Na 90 minuten trainen, keren mijn vriend en ik beiden naar onze kamer terug om daar apart nog wat op de laptop te werken. Eerlijk: ik zie erg op tegen een nacht op de grond slapen. Hopelijk valt het iet of wat mee.

Gyeongju – 3 september 2018

De dag alweer begonnen om 7u. We worden nog vroege vogels! Helaas niet zo geweldig geslapen. Ik geraak maar niet gewoon aan dat slapen op de grond. Het is voor mij, als zijslaper, heel moeilijk om een comfortabele houding te vinden om in slaap te vallen. Eigenlijk lukt het slapen alleen als ik op mijn rug lig, maar dan krijg ik pijn in mijn onderrug. Komt daar nog bij dat de boiler in de badkamer de ganse nacht met veel lawaai op en af sprong. Enfin ja, conclusie is: matrassen zijn een geweldige uitvinding!

Om eerlijk te zijn, vond ik de Hanok stay in hotel Hwang Nam Guan niet echt de moeite. Ik ben altijd geradbraakt na een nacht op de grond slapen en als daar dan geen lekker authentiek Koreaans ontbijt en bijzondere ervaring tegenover staan, dan pas ik liever.

Aangezien ons hotel geen ontbijtmogelijkheid heeft, zit er weinig anders op dan ons naar de dichtsbijzijnde Starbucks te begeven. Niet bepaald mijn favoriete ontbijtplek (ik probeer Amerikaanse ketens zoveel mogelijk te vermijden, maar er zijn weinig andere opties in de buurt van ons hotel en om eerlijk te zijn, begint de 7-eleven wat tegen te steken. En ere wie ere toekomt, dat Starbucks ontbijt valt beter mee dan verwacht. Mijn cajun wrap smaakt en dat zoete broodje met rode bonen als dessert is een goeie afsluiter. Goeie punten gescoord, Starbucks.

Na het ontbijt lopen we opnieuw naar het park met de tumuli. Net op het moment dat we een archeologische site aan het bewonderen zijn, gaan de hemelsluizen open. ‘t Is niet dat we het niet zien aankomen hebben, want de loodgrijze lucht achtervolgt ons al sinds gisterenmiddag. Dan maar naar het Gyeongju National Museum. En waw, wat een fabelachtig museum! Een archeologische droom! Enorm onder de indruk van de schatten uit het Silla Koninkrijk die er tentoongesteld zijn.

De ganse voormiddag blijven we geplaagd door buien, maar gelukkig hebben we daar niet zoveel last van, omdat we van het ene gebouw naar het andere lopen op de museumsite. Rond half twee ronden we ons bezoek af. Onze magen rammelen: hoog tijd om op zoek te gaan naar een fijne lunchplek. De Lonely Planet brengt ons naar een restaurant waar ssambap op het menu staat: vlees met slabladeren, banchan, sauzen en knoflook, veel knoflook. En ja, ondertussen weten we dus dat we het vlees met wat saus en knoflook moeten oprollen in de bladeren. Het eten is extreem goedkoop, maar niet zo bijzonder. Of misschien zijn we de voorbije dagen gewoon te veel verwend geweest. Gelukkig is de soju heel erg lekker! We hebben trouwens het ganse restaurant voor ons alleen.

Na het middagmaal lopen we naar Donggung Palace and Wolji Pond. Een hele mooie plek, die ongetwijfeld nog mooier zou zijn, mocht het niet zo’n grauwe dag zijn. We wandelen terug in de richting van de tumuli. Het blijft een bijzonder zicht, die gigantisch groene molshopen, een beetje willekeurig verspreid doorheen het landschap verspreid.

We kopen een ticketje en lopen het ommuurde Tumuli-gongwon binnen. De concentratie aan tumuli is hier nog hoger dan in de rest van Gyeongju. Het hoogtepunt is de Cheonmachong graftombe, het enige graf dat je kan betreden. In de grafkamer krijgen we een goed beeld van de schatten die zo’n koning letterlijk meenam in het graf. Ik ben echt onder de indruk van de rijkdom van de Silla cultuur. Jammer dat wij in het Westen zo weinig in aanraking komen met de Oosterse cultuur en er bijgevolg zo weinig vanaf weten.

Wanneer we ons bezoek afronden, is nog altijd een kwakkelweer. We keren naar het hotel terug om de auto en de valiezen op te halen en dan ergens te gaan eten. Een moeite die we ons misschien hadden kunnen besparen, want (letterlijk) een paar meter verder parkeren we de wagen bij een dessertcafé, waarop ik de dag voordien mijn oog had laten vallen. Want ja, wie wil er nu geen dessert in de vorm van een tumulus en een astronomisch observatorium?

Het dessert waarvoor we café 43 bezoeken, bestaat uit twee bollen groene theeijs geserveerd op ijsschilfers met daarover vermoedelijk sojamelk of iets in die aard. Het dessert is zoet en lekker en de portie is enorm. De thee die ik bestelde, blijkt spijtig genoeg een tegenvaller. Ik verwachtte warme hibiscusthee, maar in de plaats daarvan krijg ik een soort hyperzoete icetea. Nog erger dan frisdrank! Ik voel mijn bloedsuikerniveau letterlijk stijgen.

Helaas, wanneer we uit het dessertcafé komen, blijkt dat we een boete gekregen hebben wegens fout parkeren. Net als in Vilnius besluiten we deze boete feestelijk te negeren. We zullen wel zien of we op het einde van onze huur de rekening gepresenteerd zullen krijgen.

We rijden verder naar ons tweede hotel in Gyeongju: Mini Hotel 141. Een hotel met een bed, hoera! En wat meer ruimte om onze valiezen in kwijt te kunnen, alleen zijn ze de kapstokken vergeten. Serieus, elk zichzelf respecterend hotel zou toch minstens voor een paar kapstokken moeten zorgen.

We droppen onze bagage af in het hotel en maken nog een avondwandeling om wat nachtelijke foto’s van Gyeongju te maken. De regen die ons de ganse dag parten heeft gespeeld, is gelukkig opgehouden. De avond is aangenaam warm en we genieten van de zachte temperatuur.

Een beetje toevallig komen wij bij de prachtig verlichte Woljeonggyo brug. Het statief komt goed van pas om deze schitterend gereconstrueerd bouwwerk in beeld te brengen. Helaas zijn de tumuli minder goed verlicht en dus een grotere uitdaging om goed op de gevoelige plaat vast te leggen.

We keren terug naar het hotel, drinken het laatste flesje soju op dat we ondertussen al een paar hotels meesleuren, nemen een douche in een douchekabine en kruipen in bed. Van het het nachtleven in Zuid korea hebben we idd nog niet veel gezien…

Van Andong naar Gyeongju – 2 september 2018

Op 7 uur opgestaan om zoveel mogelijk uit de dag te halen. We reppen ons naar de dichtsbijzijnde 7-eleven om een ontbijtje bijeen te kopen. Ditmaal hebben ze gelukkig wel onigiri. Blijkt dat je die dingen moet opwarmen in de microgolfoven! Dat heb ik dus al heel mijn leven verkeerd gedaan! Bij nazicht van de verpakking staat dit in een piepkleine afbeelding effectief zo vermeld. En ik moet toegeven, een paar seconden opgewarmd, smaakt zo’n onigiri nog nét iets beter. En jawel, daar drink ik een bananenmelkje bij!

Om 9u zitten we al in de auto, onderweg naar onze volgende bestemming: Gyeongju. Het is een prachtige, zonnige zondag met amper andere weggebruikers op de baan. De weg slingert zich door groene beboste heuvels. We passeren boomgaarden en wijngaarden en overal zien we kraampjes langs de weg waar je normaal vers fruit kan kopen. Omdat het zondag is, zijn de meeste kraampjes echter niet bemand, of beter gezegd: bevrouwd, want fruit verkopen is vrouwenwerk in Zuid-Korea.

We stoppen voor de eerste keer deze trip om te tanken. De dame van het tankstation assisteert ons bij het vullen van de tank en we krijgen er nog gratis koffie en water bovenop. Wat een service!

Rond het middaguur zijn we bij Bulguksa Tempel. Helaas hebben we de mooie blauwe lucht achter ons gelaten. De grijze wolken in Gyeongju doen ons vrezen dat er regen op komst is. Nuja, niets aan te doen. We parkeren de wagen op een grote parking vlakbij de tempel. Bulguksa Tempel is, aan het aantal auto’s op de parking te oordelen, duidelijk een populaire toeristische bestemming.

Bulguksa Tempel werd gebouwd in 528 tijdens de Silla periode en is UNESCO werelderfgoed. De ganse site werd verschillende keren uitgebreid en herbouwd. Tijdens de Japanse invasie (1592 – 1598) werd de tempel spijtig genoeg volledig platgebrand. Gelukkig werd de tempel in 1604 (tijdens de Joseondynastie) gereconstrueerd. Daarna onderging de tempel nog een veertigtal renovaties om uiteindelijk aan zijn lot overgelaten te worden tot in 1969 het Bulguksa Temple Restoration Committee opgericht werd om de tempel in zijn vroegere glorie te herstellen. Dat Bulguksa een belangrijk monument is voor de Koreanen blijkt uit de hoge concentratie aan nationale schatten die zich hier bevindt: Dabotap Pagoda (National Treasure No. 20), Seokgatap Pagoda (National Treasure No. 21), Yeonhwa-gyo & Chilbo-gyo Bridges (National Treasure No. 22), Cheongun-gyo & Baegun-gyo Bridges (National Treasure No. 23), Seokguram Grotto (National Treasure No. 24), the Golden Seated Vairocana Buddhist Figure (National Treasure No. 26), the Golden Seated Amita Figure (National Treasure No. 27), and Saritap Pagoda (Treasure No. 61).

Na ons bezoek aan de tempel gaan we op zoek naar een lekker middagmaal. Dat vinden we aan de overkant van de parking in de vorm van een heerlijke hotpot met bulgogi en paddenstoelen. Om niet altijd soju of makgeolli te bestellen, besluiten we eens een andere drankje te proberen: baekse-ju. Niet slecht, maar we zijn het er beiden over eens dat soju en makgeolli toch lekkerder zijn.

Met een volle maag rijden we naar de volgende UNESCO werelderfgoed site en National Treasure No. 24: Seokguram grotto. De weg die ons naar boven brengt, is smal en vol bochten. Bij elke haarspeldbocht houden we even onze adem in, in de hoop geen tegenliggers tegen te komen. De tocht naar boven verloopt gelukkig zonder incidenten en we parkeren onze wagen op de parking aan de ingang. Het eerste wat we doen op de site is de Unification Bell luiden voor de prijs van een paar won. Het geluid van de bel is krachtig en blijft even duren. Hopelijk heb ik zo mijn steentje bijgedragen aan de hereniging van beide Korea’s!

Na nog een beetje klimmen, komen we aan bij Seokguram grotto, gelegen op 750 meter boven zeeniveau. De granieten Boeddha in de grot is prachtig staaltje van boeddhistische kunst. De Boeddha is omringd door allerlei figuren, maar zuigt met zijn mysterieuze glimlach moeiteloos alle aandacht naar zich toe. Wel jammer dat de boeddha enkel doorheen een glazen wand te bewonderen valt. De grot zelf is trouwens ook een kunstwerk: de kunstmatige grot wordt gevormd door honderden verschillende granieten stenen die ingenieus in elkaar gepast zijn. De hele constructie werd gebouwd zonder mortel en wordt enkel op zijn plaats gehouden door stenen klinknagels. Spijtig genoeg was het verboden om foto’s te nemen in de grot en heb ik dus geen aandenken aan deze prachtige plek.

Op de terugweg naar de parking begint het lichtjes te regenen. Gelukkig niet al te hard, maar net hard genoeg om een gigantische naaktslak naar buiten te lokken. Een exemplaar zo groot als mijn hand! Ik ben bijzonder onder de indruk en kan niet anders dan dit bijzondere dier vastleggen voor het nageslacht. Op de parking kopen we een zakje kastanjes bij één van de oude ajumma‘s die aan de rand van de parking kastanjes verkopen. De portie kastanjes kost bijna niets en is zo groot dat we na ons copieuze middagmaal de zak met z’n twee niet eens leeg krijgen.

Van de parking rijden we naar hotel Hwang Nam Guan voor onze eerste (en laatste) hanok stay van de reis. Ik moet zeggen dat ik iet of wat teleurgesteld ben. Hotel Hwang Nam Guan is nieuw gebouwd en mist de authentieke charme van RakKoJae guesthouse in Seoul waar ik vorig jaar twee nachten verbleef. Het kamertje zelf is petieterig klein en we moeten zelf onze bedden opdekken. Als de donsdekens op de grond liggen, is er nog amper plaats voor onze valiezen. Er is geen mogelijkheid om te genieten van een authentiek Koreaans ontbijt en van een mud sauna is zelfs geen sprake. Beetje een tegenvaller.

We laten alles achter in het hotel en wandelen naar de attractie waar Gyeongju het meest voor gekend is: de tumuli, met gras begroeide heuvels waarin zich de graven van de voormalige heersers van het Silla Koninkrijk bevinden. Het Silla Koninkrijk bestond van 57 v.Chr. tot 935. Op zo’n duizend jaar tijd kan een mens heel wat graven bij elkaar bouwen. De groene heuvels liggen in een groot park, midden in het hart van de stad Gyeongju. Het is indrukwekkend dat de Koreanen zoveel respect hadden voor hun overleden koningen en koninginnen dat deze graven al die eeuwen bewaard zijn bleven.

In het park bewonderen we ook de sterrenwacht Cheomseongdae. Dit bizarre torentje is één van de oudste observatoria in Oost-Azië die nog intact is en tevens één van de oudste wetenschappelijke installaties op aarde. Cheomseongdae dateert uit de zevende eeuw en is, uiteraard, een national treasure én UNESCO werelderfgoed.

Na onze wandeling drinken we een smoothie in Grātus koffiebar, niet ver van ons hotel. De smoothie is eerder een dikke milkshake met bosvruchten en zo stevig dat we meteen het avondmaal kunnen overslaan. Eerlijk waar, ik begrijp niet waar die smalle Koreanen al dat voedsel steken.

De rest van de avond brengen we door in de lobby van het hotel met onze laptop. Vlak voor het slapen gaan nemen we een douche. Pittig detail in onze badkamer is geen douchekabine of badkuip voorzien, enkel een douchestang met daaraan een douchekop. Je doucht je dus gewoon rechtstaand aan de wasbak, naast het toilet, terwijl je probeert niet gans de badkamer onder water te zetten. Bizar, toch wel.

Om 22u liggen we al op onze futons (yep, in een traditionele Hanok, slaap je op de grond). We zijn allebei heel moe. Duimen dat het op de grond slapen meevalt!

Hahoe Folk Village en Andong – 1 september 2018

Op om 7u! Gelukkig zijn we op tijd gaan slapen. Ik besluit mijn oog nog wat rust te gunnen (de bloeduitstorting is nog steeds zichtbaar en ik voel dat mijn hoornvlies geïrriteerd is) door met mijn bril met glazen zo dit als bokalen naar het ontbijt te gaan. ‘t Is ons laatste ontbijt in dit hotel en ze kennen mij hier toch niet. 😉 We genieten van het bijzonder uitgebreide ontbijt, maken onze valies en checken uit.

Stipt om 9 uur laten we Sokcho achter ons en vertrekken we naar Hahoe Folk Village. Een flink eind rijden, maar er is weinig verkeer en het weer is prachtig. Rond 13.15u komen we aan op de parking van Hahoe Folk Village. Het weer had niet beter kunnen zijn: een stralend blauwe lucht en aangenaam warm.

We lunchen in één van de restaurants die, samen met een aantal souvenirshops, in een cirkel gebouwd zijn vlakbij de parking. Een mooie gelegenheid om kennis te maken met alweer een nieuw gerecht uit de rijke Koreaanse keuken: jjimdak, een soort stoofpotje van kip met glasnoedels. Naar goede gewoonte krijgen we een enorme schotel voorgezet en hoe lekker dit gerecht ook is, het lukt ons niet om alles op te krijgen. We spoelen ons middagmaal weg met een flesje makgeolli.

Na het middagmaal kopen we een ticket om Hahoe Folk Village te bezoeken dat nog een eind van de parking verwijderd is. Gelukkig zijn er pendelbussen om de bezoekers naar het drop te brengen.

Hahoe Folk Village is een traditioneel dorp uit de tijd van de Joseon Dynasty. Omdat het dorp zo goed bewaard gebleven is, mag het zich volk trots UNESCO werelderfgoed noemen. Ondanks het feit dat de historische huizen nog effectief bewoond worden, heb je toch het gevoel in een soort van Bokrijk rond te lopen. Dat gevoel wordt alleen maar versterkt doordat je er elektrische scooters kan huren om zelf door de smalle straatjes van het dorp te rijden. Ideaal voor mensen die slecht te been zijn, maar sommige bestuurders scheuren zo snel doorheen de straten dat het me verwondert dat ongevallen uitblijven.

Wij gebruiken gewoon de benenwagen. ‘t Is niet dat het dorp zo groot is. De ligging van het dorp is schitterend en veel huizen zijn inderdaad goed bewaard gebleven. Op andere plekken zien we ingrepen waarvan we twijfelen of deze de UNESCO toets wel zullen doorstaan: plastic daken, duidelijk zichtbare airco’s, schotelantennes,… Het is begrijpelijk dat de bewoners van dit dorp toch iets of wat van modern comfort willen, maar eerlijk, na even binnen gegluurd te hebben in woonst van één van de residenten, bedank ik toch feestelijk voor zo’n traditionele leefomgeving.

Na het bezoek aan Hahoe Folk Village nemen we de pendelbus naar de parking en rijden vervolgens met onze huurwagen naar Andong. We parkeren de auto snel in de parking van ons hotel en haasten ons te voet naar de beroemde zeven verdiepingen hoge stenen pagoda (Sinsedong Chilcheung Jeontap) van Andong. Best nog wel een eindje stappen. En ik zal eerlijk zijn: hoewel de pagoda op zich echt mooi is, is de ligging dat allesbehalve. Dit prachtige historische bouwwerk ligt vlak naast een spoorweg waarvan het geluid gedempt wordt door lelijke geluidsschermen. Zeer spijtig dat zo’n stukje erfgoed op zo’n triestige locatie ligt.

Bij valavond komen ook de muggen naar buiten en dat zullen we geweten hebben. We blijven niet lang bij de pagoda (veel valt er ook niet te zien) en keren terug naar het centrum. In het centrum zijn alle winkels nog open (het is ondertussen zo’n 20u), wat ons uiteraard zeer bevalt. In de winkelstraten treffen we talrijke eetkraampjes aan. Aangezien ons middagmaal nogal overdadig was, kocht ik mij een een gimbap (een soort Koreaanse sushirol). Mijn vriend ging voor een Aziatische hamburger met paddenstoelen. We zochten ons een leuke picknicktafel (in het hart van de stad!) en genoten van een avondlijke maaltijd in de buitenlucht. En ja, ook in Andong hebben ze een voortreffelijke gelato winkel!

We willen onze dag afsluiten met een drankje. Niet zo makkelijk, want veel van die cafés zitten ergens verstopt op één of andere verdieping in een flatgebouw, wat de drempel iets hoger maakt om zomaar ergens binnen te stappen. Op goed geluk kiezen we bar In the Sky eruit. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, is het uitzicht vanaf de derde verdieping maar zozo. We drinken een fles soju en proeven voorzichtig van de rare hapjes die we daarbij geserveerd krijgen (ok, maar niet om wild van te worden), terwijl de rest van de aanwezigen vol aandacht een voetbalwedstrijd op groot scherm volgen.

We houden het bij één rondje en keren terug naar ons hotel. Morgen willen we immers op tijd om staan om zo vroeg mogelijk naar onze volgende bestemming te vertrekken.

Ulsanbawi hike in Seoraksan National Park – 31 augustus 2018

Opgestaan met spierpijn van al dat trappen klimmen de vorige dag. We besluiten vandaag niet te ontbijten in het hotel, maar tijd uit te sparen door snel iets te kopen in een 7-eleven. Helaas, het aanbod in de 7-eleven valt tegen: ze hebben zelfs geen onigiri! De buit waarmee we buiten stappen is bijgevolg magertjes: enkel mijn favoriete bananenmelkdrankje gekocht. Gelukkig is de zon opnieuw van de partij en ziet het ernaar uit dat het een prachtige dag zal worden.

We rijden opnieuw naar Seoraksan National Park alwaar we op zoek gaan naar iets wat als ontbijt kan dienen. Dat vinden we in de vorm van een stevige boekwijtpannenkoek en vers sinaasappelsap. Kwestie van voldoende energie op te doen. Dankzij deze fijne blog
besluiten we de hike naar Heundeulbawi Rock, Gyejoam Grotto, & Ulsanbawi Rock te doen, die op de bewegwijzering in Seoraksan zelf de nogal ongeïnspireerde naam ‘rock hike’ heeft gekregen.

Al gauw merken we dat er ons minstens zoveel trappen te wachten staan als de dag voordien. Onderweg stoppen we bij de prachtige Gyejoam Grotto, waar de rotsen vol met Koreaanse opschriften staan en de boeddha mediteert in een échte grot. Prachtige en inspirerende plek, waar we tot onze verbazing twee nonnetjes tegen komen.

We klimmen verder naar boven en zijn zeer blij even te kunnen uitrusten op een open plek van waaruit je een prachtig uitzicht op de bijna loodrecht uit het landschap oprijzende Ulsanbawi Rock hebben. De rotsformatie doet me een beetje denken aan Kata Tjuta in Australië. Terwijl we foto’s aan het nemen zijn, komt een hijgende Engelsman naast ons staan. Hij is duidelijk de berg aan het oprennen. Speciale kerel, want eerst leent hij onze zonnecrème (hij is de zijne vergeten en de zon brandt stevig) en dan begint hij te vertellen over die keer dat hij naar het Mount Everest Basecamp hikete zonder voorbereiding. Wat in mijn oren eerlijk gezegd behoorlijk onverantwoord klinkt. Maar dan maakt hij het helemaal te bont: hij steekt zonder ook maar een moment te aarzelen een sigaret op, terwijl overal bordjes staan dat dit strikt verboden is om wille van het brandgevaar. Hij negeert mijn afkeurende blik en vertrekt een paar tellen later op een drafje naar boven. Good riddance.

Mijn vriend en ik doen het iets rustiger aan. Het laatste stuk van de klim bestaat uitsluitend uit trappen en is verschrikkelijk zwaar. Maar de beloning is navenant: na al die trappen staan we zowaar bovenop de grillige rotsformaties van Ulsanbawi Rock. Iets wat we geen van beiden verwacht hadden. Het driehonderd zestig graden uitzicht op Seoraksan National Park rondom ons is ronduit fenomenaal. De wolken zijn voortdurend in beweging waardoor het uitzicht steeds anders is. Prachtig, prachtig! Als ik moet kiezen tussen de hike naar de watervallen gisteren en die naar Ulsanbawi Rock vandaag is dit beslist de beste hike van de twee.

Na ontelbare foto’s genomen te hebben, vangen we de afdaling aan. Mijn benen trillen weer hevig van de inspanning, maar ik ben ergens getroost door al de hijgende mensen die we op de terugweg tegen komen. Ik was gelukkig niet de enige die dit een lastige hike vond. In totaal zou deze hike vier uur moeten duren (twee uur heen en twee uur terug). Slecht hikers als we zijn, hebben wij er vijf uur over gedaan.

Rond 16.15u staan we weer aan het vertrekpunt. Tijd voor het middagmaal! 😉 We zetten ons tussen de Koreanen op plastic stoelen aan een plastic tafeltje en bestellen bibimbap. De presentatie van deze bibimbap is minder aantrekkelijk dan gewoonlijk, maar het smaakt ons enorm! We twijfelen om een fles makgeolli te bestellen (want dat is de typische gefermenteerde rijstwijn die Koreanen drinken na een wandeling), maar besluiten te passen. De volgende keer!

De dag is nog lang niet om, dus besluiten we wat rond te toeren met de wagen en de omgeving van Sokcho te verkennen. We rijden eerst naar Yeongnangho Lake, mooi, maar niet echt spectaculair te noemen. Dus rijden we verder naar de haven van Jangsahang. Het vissersdorpje Jansahang is niet echt mooi, maar we zien er veel vissers en de bergen op de achtergrond geven het geheel toch een pittoreske uitstraling.

Na een kleine wandeling langs het water keren we terug naar het hotel, alwaar, jullie raden het nooit, er weer geen plaats meer is in de parking. We parkeren ons dan maar op een dichtbij gelegen parking die ons aangewezen wordt door het personeel van het hotel en maken van de gelegenheid gebruik om in de combini store iets kleins te kopen voor het avondmaal. Een brownie en amandelbanaandrankje zijn ongetwijfeld niet een standaardavondmaal, maar een mens kan niet elke dag een achtgangenmenu naar binnen werken.

We eten onze snacks op de kamer en maken daarna nog een wandeling in Sokcho. Ik koop mezelf een heerlijk matcha-ijsje. Net op het moment dat ik het potje aan het leeg lepelen ben, verspringt mijn lens echter naar de zijkant van mijn oogbol. Aangezien ik harde lenzen heb, gebeurt dit wel vaker. Dit euvel is meestal op te lossen door de lens met mijn vinger een duwtje te geven waardoor ze weer mooi in het midden van mijn oog over mijn iris komt te zitten. Helaas de lens heeft zich muurvast gezogen in het oogwit van mijn oog en is ze echt niet van haar plaats te krijgen. Een bijzonder onaangename gewaarwording.

Noodgedwongen maken we een eind aan onze wandeling en keren we terug naar de hotelkamer. Meestal is het makkelijker om de lens weer op haar plaats te krijgen met een spiegel in de buurt, maar ditmaal schijnt niets te helpen. Mijn oogwit begint al flink rood te zien rondom de vastgezogen lens en ik moet zeggen dat ik even ten einde raad ben. Gelukkig komt mijn vriend met het geniale idee op de proppen om water in mijn ogen te gieten.

Ik leg mij plat op de grond van de hotelkamer, hou mijn oog open en hij giet met een flesje water in mijn oog. En, jawel, het werkt: door het water komt de lens los van mijn oogbol. Ik blijf achter met een bloeduitstorting in mijn oogwit, maar ben al blij dat ik mijn lens kan uitdoen. De rest van de avond relaxen we op de hotelkamer (ik met mijn bril op mijn neus). We kruipen vroeg in bed, want morgen staat de wekker om 7u.

Seoraksan National Park – 30 augustus 2018

Opgestaan met zon vandaag! We besluiten het ons gemakkelijk te maken en te ontbijten in het hotel (ter info, al onze hotels zijn zonder ontbijt geboekt). De keuze aan het ontbijtbuffet in overweldigend: van een uitgebreid English breakfast over salades, bulgogi en zelfs minidessertjes. De rijstporridge is heerlijk. Geen betere manier om de dag te starten. En oja, had ik al gezegd dat de zon schijnt? Voor de eerste keer deze vakantie. Zalig! We weten na de desastreuze vakantie in IJsland allemaal welk een invloed de zon op mijn humeur heeft.

We pakken onze spullen (inclusief zonnebril, hoera!) en rijden met de wagen naar Seoraksan National Park. Onze eerst halte is het Visitor Center waar info beschikbaar is over de mogelijke wandeltochten en het wild life dat we kunnen tegen komen. De vriendelijke jongeman aan de balie verzekert ons dat het vandaag niet zal regenen. We durven hem amper te geloven

Na deze korte stop rijden we verder naar de ingang van het nationaal park. We betalen bij een paar oudere heren voor de parking en vervolgens voor de inkom van het nationaal park. Alleen cash, uiteraard. Gelukkig gaat het hier over zeer kleine sommen geld.

De zon maakt haar belofte waar en we bewonderen eerst The Great Unification Buddha, een bronzen boeddhabeeld van 14.6-meter hoog dat maar liefst 108 ton weegt. De boeddha symboliseert de wens tot hereniging van het Koreaanse volk. Ik kan deze wens alleen maar bijtreden. Ik hoop van harte dat ik tijdens mijn leven nog de hereniging van de beide Korea’s mag meemaken, net zoals ik de val van de Berlijnse muur en de hereniging van Oost- en West-Duitsland heb mogen meemaken.

De boeddha hoort bij de prachtige Sinheungsa tempel. We bekijken de verschillende gebouwen op ons gemak en genieten van de oase van rust die de tempel vormt. Na dit bezoek maken we rechtsomkeer en lopen we terug naar de cable car die zich bij de ingang van het park bevindt.

We zijn net op tijd om de cable car van 11.55u te halen. Een paar minuten en vele prachtige uitzichten later staan we boven. Vanaf het eindstation van de cable car is het nog een korte, maar steile klim om Gwongeumseong fortress te bereiken. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, valt er op de rotsformatie geen spoor van een fort te bekennen. Wellicht zijn de restanten reeds lang geleden verdwenen. De rotsformatie op zich is echter meer dan de moeite waard en het uitzicht op Seoraksan Park is fenomenaal.

Omdat dit één van de makkelijkst bereikbare plekken in Seoraksan National Park is, is het erg druk op deze mooie, zonnige dag. Iedereen wil een foto van zichzelf met het uitzicht en de rotsformatie. Een vriendelijke jongeman biedt aan een foto van ons beiden te maken. We maken een kort praatje en hij vertelt dat hij een Turk is die momenteel in Canada woont en dat hij op bezoek is in Korea omdat zijn broer trouwt met een Koreaanse. Over een wereldburger gesproken.

We dalen terug af naar de cable car en volgen vandaar een pad dat ons nog wat verder naar beneden leidt tot aan een tempel die er een pak minder mooi uit ziet dat de tempel die we eerder op de dag bezochten. We blijven er maar even en keren dan terug naar de cable car. Dankzij ons zeer stevige ontbijt hebben we niet al te veel honger, maar een gelato met bosvruchten en chocolade gaat er altijd in!

Het korte stukje klimmen naar Gwongeumseong fortress was slechts een opwarming voor onze eerste echte hike van de vakantie. We beginnen aan de tocht naar het Towangseong Falls Observatory. Een mooie tocht door de groene bossen die ons achtereenvolgens langs de Yukdam Falls en de Biryong Falls brengt om uiteindelijk uit te komen bij een observatieplatform vanwaar je een prachtig uitzicht hebt op de fabelachtige Towangseong Falls, één van de hoogste watervallen van Azië.

De hike zelf is echter alles behalve een lachertje. Vanaf de Biryong Falls beklimmen we 900 treden die ons uiteindelijk bij het observatieplatform brengen. Hou er echter rekening mee dat we op dat punt van de hike al een flink stuk klimmen, inclusief een heleboel trappen, achter de rug hebben in tropisch vochtige temperaturen. Ik hoef er beslist geen tekeningetje bij te maken dat mijn hoofd zo rood is als een tomaat als we uiteindelijk boven zijn.

Bizarre gebeurtenis van de dag: terwijl ik vanaf het observatieplatform de Towangseong Falls zo goed mogelijk in beeld probeer te krijgen, merk ik dat opeens het dekseltje van de programmaknop van mijn fototoestel kwijt bent. Je weet wel, de draaiknop die je toelaat de keuze te maken tussen Auto, P, Tv, Av en M. Zomaar weg. Poef. Heel vreemd, want een paar minuten geleden zat dat ding er nog op en ik heb niet gemerkt dat er iets naar beneden gevallen is.

Een behulpzame Koreaan merkt op dat mijn vriend en ik iets kwijt zijn en informeert naar wat we op zoek zijn. Ik toon hem het ontbrekende onderdeel en hij sommeert prompt alle omstaanders om mee te helpen zoeken. Uiteraard vinden we niets, dat knopje ligt waarschijnlijk meters diep in de afgrond. Oh well, het fototoestel is toch aan zijn laatste loodjes bezig.

Na de tevergeefse zoektocht vangen we de tocht naar beneden aan. De klim heeft duidelijk zijn tol geëist: de spieren in mijn benen trillen van de inspanning. Nog nooit meegemaakt. Jammer wel dat we op heel de tocht geen enkele mogelijkheid hebben om onze voeten even in het water te steken, want dat zou nu wel deugd doen. Helaas, elke plek die toegang kan bieden tot de rivier is versperd door hekken of koorden, maar stiekem slaag ik er toch even in het water voelen bij de Biryong Falls door plat op het houten pad te gaan liggen en mijn hand in het water te steken.

Wild life van de dag: twee chipmunks. Niet echt indrukwekkend te noemen.

Bij de cable car eten mijn vriend en ik een heerlijke gimbap (een soort Koreaanse sushi). Een perfecte snack na zo’n stevige wandeling. Mijn spieren zijn trouwens nog altijd aan het trillen. Dat belooft voor morgen!

We vangen de terugrit aan naar het hotel. Bij aankomst daar blijkt de parking helemaal volzet te zijn. Een paar vriendelijke Koreaanse hotelbedienden gebaren ons dat we wat verder op straat moeten parkeren. Eerlijk gezegd zijn we daar niet rouwig op, want de spiraalvormige ingang naar de parking bezorgt ons nog altijd klamme handjes.

We nemen een douche om het zweet (en de zwarte pluisjes, mijn nieuwe kleedje geeft blijkbaar af) van ons af te spoelen en wandelen doorheen de met neon-reclames verlichte straatjes van Sokcho op zoek naar een avondmaaltijd. We lopen een soort overdekte galerij binnen die uitpuilt van de viswinkels met bakken levende vissen voor de deur. Elke viswinkel is tegelijkertijd een restaurantje. Je wijst gewoon de vis aan die er appetijtelijk uit ziet en dan maakt de uitbater die voor je klaar. Dat willen we uiteraard proberen. We vinden een plekje in een piepklein restaurantje in een galerij vlak bij het water en kiezen op goed geluk een crab set menu.

Even later staat de uitbaatster met een reusachtige krab voor onze neus. Jawel, die ziet er lekker uit, hak maar in mootjes! 😉 Wat volgt is een duizelingwekkende opeenvolging van gerechtjes: schelpjes, tempura van garnaal, sashimi, mulhoe (koude vissoep), krab, heel veel krab en wanneer we echt niet meer kunnen: vissoep om de maaltijd af te sluiten. Ze kunnen ons bijna naar buiten rollen. Blijkt trouwens dat we de sashimi al de hele tijd verkeerd eten. Je moet zo’n stukje rauwe vis met wat pikante saus en een stukje knoflook in een blad sla of shiso rollen. Gelukkig is de dame die ons bedient zo vriendelijk om dit te komen demonstreren. We vroegen ons al de hele tijd af waarom we telkens kommetjes met grote bladeren sla en shiso kregen en aten de bladeren altijd apart op.

Na deze copieuze maaltijd wandelen we langs de kitscherige verlichting aan het water terug naar het hotel. We zijn allebei moe van deze goed gevulde dag en kruipen op tijd in bed.

Van Seoul naar Sokcho – 29 augustus 2018

Voor onze laatste ochtend in Seoul besluiten we in het hotel te ontbijten. Het ontbijtaanbod is niet meteen om van achterover te vallen, maar het dakterras met uitzicht op het befaamde Blauwe Huis (de officiële werk- en woonplaats van de president) maakt veel goed. En ze serveren heerlijke rijstporridge! Een ontbijtdelicatesse die je bij ons in het Westen niet vindt. En kimchi mag uiteraard ook niet ontbreken aan het ontbijtbuffet. Het is bewolkt maar droog, dus profiteren we van de gelegenheid om buiten te ontbijten.

Na het ontbijt pakken we onze spullen bijeen, checken uit en gaan op zoek naar het filiaal van Lotte Car Rental dat zich in een gebouw vlakbij ons hotel zou bevinden. We vinden het gebouw makkelijk, alleen blijkt het verhuurkantoor zich op een plek op de tweede verdieping te bevinden die enkel via een trap te bereiken is. Resultaat: mijn vriend die twee loodzware koffers de trappen moet op zeulen. Niet praktisch, beste Zuid-Koreanen, dat zijn we niet gewoon van jullie!

Na ongeveer honderd handtekeningen gezet te hebben (met zo’n pennetje op een touchscreen), brengt een charmante jongedame ons naar de wagen. Ze gebruikt haar tablet om de wagen grondig te inspecteren op voorhand en noteert een dikke bluts aan de onderkant. Nu geen erg: mochten wij zelf wat blikschade oplopen, we zijn verzekerd. Onze witte KIA is een automatiek uitgerust met al de nieuwste snufjes. Zo op het eerste gezicht een ruime, comfortabele en praktische wagen voor een road trip.

Het is druk in Seoul, maar we slagen erin vrij vlot uit het stadscentrum weg te geraken en al snel komen we bij de eerste tolweg op onze route. Het is een beetje gokken welke het juiste rijvak is voor buitenlanders zonder een tolkaart, maar we slagen erin te betalen. Cash weliswaar. Onze kredietkaart wordt resoluut geweigerd.

Rond het middaguur stoppen we bij de Hongcheon Service Area, een stopplaats voorzien van alle comfort (winkels, restaurants, kraaknette toiletten) én een prachtig uitzicht op glooiende groene heuvels, doorsneden door een rivier. Het weer is veranderlijk: nu en dan dikke regendruppels, afgewisseld met zware bewolking. Wat zeer pittoreske foto’s oplevert van wolken die aan de heuvels lijken te kleven. Het blijft vochtig warm. We eten ter plekke onze eerste échte bibimbap en die is overheerlijk. Wat een verschil met de brol die ze bij ons in wegrestaurants serveren.

Na de middagpauze krijgen we alweer een hevige tropische stortbui over ons heen. Mijn vriend moet echt heel geconcentreerd rijden doorheen wat ongetwijfeld een prachtig landschap moet zijn. De tunnels volgen mekaar in een snel tempo op. De één al langer dan de andere, maar allemaal zijn ze voorzien van kleurrijke lichten en rare geluiden. Waarschijnlijk om de aandacht van de bestuurders niet te laten verslappen. In de auto zelf is het ook een kakofonie aan geluidjes: twee gps-systemen (Naver en de ingebouwde gps) die met elkaar concurreren én de ingebouwde camera die ons telkens welkom heet wanneer we in de wagen stappen.

Helaas blijft het stortregenen tot we rond 16u in ons hotel in Sokcho aankomen. Het is even spannend wanneer we de parking van het hotel binnen rijden, want de spiraalvormige inrit is bijzonder smal en steil, maar we komen er zonder blikschade vanaf. We checken in, droppen onze spullen op de kamer en springen opnieuw in de wagen om naar het Tourism Office van Sokcho te rijden. Het is veel te slecht weer om deze tocht te voet te doen. We twijfelen of we toch niet nog een uitstap naar de DMZ zouden boeken, maar beperken ons voorlopig tot het verzamelen van enkele kaarten van de omgeving van Sokcho.

Een half uurtje later zijn we terug in ons hotel, alwaar we ditmaal nóg een verdieping hoger moeten rijden om onze wagen geparkeerd te krijgen. Ook nu brengt mijn vriend het er glansrijk vanaf, maar het blijft spannend, die smalle inrit binnen rijden. Boven in onze hotelkamer hebben we het geluk om onze eerste Koreaanse regenboog te mogen aanschouwen. Een dubbele dan nog wel!

Omdat het zo’n wisselvallig weer is, besluiten we last minute van de zwembadfaciliteiten van het hotel gebruik te maken. Er rest ons nog maar een half uur, maar hey, een half uurtje weken in warme baden zal ons zeker deugd doen. Dat half uurtje kost ons wel 11.000 won per persoon (zo’n 8,50 euro), maar we halen er het maximum uit en rekken onze tijd tot zeven na zes. Dan worden we echt met nadruk gevraagd om de faciliteiten te verlaten. We douchen snel (ik geniet altijd van die heerlijke Koreaanse schoonheidsproducten, echte wereldtop) en trekken onze kleren terug aan. Wel jammer dat het zwembad zo vroeg dicht is. Ik had gerust nog wat langer van de warmte kunnen genieten.

We genieten dan maar wat van onze proper gewassen lijven op de hotelkamer om vervolgens op ons gemak naar Sokcho city te trekken voor het avondmaal. Gelukkig is het voorlopig gestopt met regenen, maar we nemen voor de zekerheid toch maar onze paraplu’s mee. De weergoden zijn ons tot nu toe nog niet al te goed gezind geweest…

We zijn een beetje overweldigd door het aanbod aan restaurants. Zoveel keuze en zo weinig volk. De meeste restaurants waar we kunnen binnen kijken, hebben maar enkele klanten. De keuzestress overvalt ons. Uiteindelijk kiezen we op goed geluk voor het enige restaurant dat duidelijk met foto’s afficheert wat er op de menukaart staat.

De dienster vraagt ons onze schoenen uit te doen en brengt ons naar een lage tafel op de eerste verdieping. Ons eerste avondmaal in kleermakerszit in Seoul. Al moet ik toegeven dat ik op den duur toch wat kramp krijg. Lang niet meer in kleermakerszit gezeten. 😉

We bestellen een setmenu met krab (de lokale specialiteit) en krijgen de ene na de andere gang voorgeschoteld. We zijn allebei wat overdonderd door het aanbod: sashimi, allerlei krabbereidingen en om de maaltijd al te sluiten een hotpot met ramen. We moeten flink ons best doen om alles op te krijgen. Qua prijs-kwaliteit is deze maaltijd alvast moeilijk te kloppen. En de soju gaat ook vlotjes binnen. Zo vlotjes dat we na het afrekenen een 7-eleven binnen lopen om nog wat flesjes te kopen voor op de hotelkamer.

We droppen onze inkopen af op de hotelkamer en maken nog een avondwandeling op de pier die zich vlak voor ons hotel uitstrekt. Het is een zalige avond. De straten zijn nog nat, maar het is eindelijk gestopt met regenen en de temperatuur is heerlijk, zo ergens rond de vijfentwintig graden. We lopen tot aan het vuurtorentje op het einde van de pier en kijken onderweg naar de koppeltjes die een romantisch moment delen en de vissers die hun geluk beproeven met soms tot drie verschillende vislijnen.

Terug in onze hotelkamer zien we dat er vanaf de pier vuurwerkpijlen worden afgeschoten. Vanaf ons balkon genieten we van de zomeravond en van elkaar. Het lijkt alsof de vakantie nu pas echt begonnen is.

Van Antwerpen naar Seoul – 25-26 augustus 2018

Op vakantie vertrekken op een zaterdagnamiddag heeft het voordeel dat je zaterdagvoormiddag in alle rust je valies kan maken en vervolgens zeeën van tijd hebt om op het gemak de tram naar Antwerpen-Centraal te nemen. Aangezien onze vlucht naar Seoul vanaf Schiphol vertrok, had ik een Thalys ticket geboekt naar Schiphol. De tram was mooi op tijd, helaas kon hetzelfde niet gezegd worden van de Thalys die maar liefst een volledig uur vertraging had. Gelukkig had ik een ruime marge ingecalculeerd en was ik zelfs met deze aanzienlijke vertraging nog goed op tijd in Schiphol. En het voordeel van in eerste klas reizen is dat ik alle comfort had én kon genieten van een heerlijk gebakje met een glas wijn. Een goed begin van de vakantie.

Het inchecken verliep vlotjes. Bij de security werd ik, zoals ik dat ondertussen al gewoon ben, er weer uitgepikt. Ditmaal werd gans mijn fototoestelrugzak gecontroleerd door een (gelukkig) bijzonder vriendelijke zwarte man. Hij bood zelfs aan model voor mij te staan bij mijn terugkeer. Ik glimlachte beleefd, pakte mijn spullen een liep in de richting van gate E waar ik iets na zeven uur mijn vriend (wiens vlucht uit Genève ook vertraging had) trof bij een gigantische stapel chocolade van Tony’s Chocolonely.

Het was de dag van de vertragingen want onze vlucht naar Seoul had ook een uur vertraging. Oh well, gelukkig was er Netflix om ons te entertainen tijdens het saaie wachten aan de gate. Ik had het door Netflix geproduceerde Korean drama Black gedownload om alvast in de juiste sfeer te komen. Buiten dat uur vertraging verliep alles vlotjes. Ik koos ervoor niet te slapen tijdens de vlucht, in de hoop zo meteen in het juiste ritme te komen bij aankomst in Seoul. En hoera: we kregen bibimbap als avondmaal!

Op de luchthaven werden we opgehaald door een Koreaanse taxichauffeur, voor ons geregeld door Koreareizen.com, het reisbureau dat ik gebruikte om de reis te boeken. De chauffeur stond duidelijk al een tijdje op ons te wachten, maar moest nog even geduld uitoefenen, want mijn vriend en ik moesten nog onze simkaarten ophalen. De één uur durende taxirit naar het hotel was één grote flashback voor mij. Een fijn weerzien met Seoul en omgeving.

In het New Kukje hotel aangekomen, dropten we onze valiezen op de kamer, fristen we ons op, kleedden ons in een zomerse outfit (het was ongeveer 28 graden en vochtig warm) en trokken de stad in op zoek naar een lekker avondmaal. Dat vonden we in de vorm van een authentieke Korean barbecue met varkensvlees in één van de smalle straatjes achter ons hotel. Ons vlees werd voor ons bereid door een ober voorzien van een heuse brander. Spectaculair én fotogeniek. Al had hij wel eens mogen lachen voor de foto. De hoeveelheid vlees die we besteld hadden, bleek aan de grote kant en die extra portie gebakken rijst (jawel, ook gebakken op de gril van de barbecue) was er wellicht te veel aan. Maar toch slaagden we erin bijna alles weg te werken.

Om dit overvloedig avondmaal te verteren, besloten we de benen te strekken langs de Cheonggyecheon, een smalle rivier die sinds 2005 opnieuw is open gelegd en waarlangs een mooie, groene voetgangerszone is aangelegd die ‘s avonds sfeervol verlicht is. Op verschillende plekken zijn stapstenen aangelegd om de andere oever te bereiken en langsheen de rivier staan verschillende informatieborden met uitleg over de geschiedenis van de buurt. Bijzonder fijn om te wandelen en dat vonden wij niet alleen. Talloze koppeltjes zaten verliefd in elkaars ogen te kijken aan de oevers van de rivier of gezellig samen iets te eten.

Helaas werd onze wandeling nogal abrupt afgebroken toen zo rond half tien een stevige regenbui losbrak. Meteen hoorden we allerlei boodschappen doorheen de luidsprekers komen, waarvan we uiteraard niets begrepen. Gelukkig was er een Koreaanse man zo vriendelijk om ons te komen zeggen dat er gevaar op overstroming bestond en dat we de bedding van de rivier best zo snel mogelijk verlieten. We hadden al her en der overstromingswaarschuwingen gezien, dus namen we het zekere voor het onzekere en verlieten we de voetgangerszone.

We zochten een plek om te toasten op onze eerste avond in Seoul en kwamen terecht in een bar in een kelderverdieping die wel gezellig was, maar waar de drankenkaart me wat tegen viel: het aanbod bestond voornamelijk uit bier. Ik probeerde de midori cocktail, maar die bleek zo zoet te zijn dat het me wijs leek de rest van de reis cocktails te vermijden en zoveel mogelijk traditioneel Koreaanse dranken te bestellen.

Na één drankje hielden we het voor bekeken en keerden we terug naar ons hotel. De vermoeidheid sloeg toe en een goede nachtrust zou ons deugd doen.

Leeswijzer

De komende weken zal ik hier druppelsgewijs mijn reisverslagen van Zuid-Korea plaatsen. Een prachtige reis met helaas een donker kantje. Tijdens de reis werd duidelijk dat mijn vriend en ik niet meer op dezelfde lijn zitten wat betreft onze toekomstplannen, dat we überhaupt twijfelen of een gezamenlijke toekomst nog wel mogelijk is. Het was een schok om dit te moeten vaststellen, maar misschien iets wat al een paar jaar eerder had uitgesproken moeten worden.

Het is jammer dat die onderhuids borrelende tegenstellingen tijdens deze reis, een reis waarnaar ik zo lang had uitgekeken, naar boven moesten komen. Let wel, we hebben allebei geprobeerd nog het beste van de reis te maken en je zal in de reisverslagen dan ook geen neerslag terug vinden van de moeilijke momenten en discussies die we gehad hebben. Ik geef er de voorkeur aan de mooie momenten in the picture te zetten. Zodat ik later toch met een fijn gevoel op deze reis kan terugblikken.

Het is momenteel onduidelijk of het nog mogelijk is om de brokken te lijmen, maar ik moet eerlijk zeggen dat het er momenteel niet goed uit ziet. Het water is erg diep tussen ons twee en de communicatie verloopt moeizaam of is zelfs onbestaande.

We zullen zien hoe het verder loopt.

Yet Another Blog

Life on my side

zuid-korea