Best wel goed geslapen in wat ooit nog mijn slaapkamer was in mijn ouderlijk huis. Bizar, want sinds mijn broer die slaapkamer in gebruik heeft genomen, voelt die kamer niet meer aan alsof die ooit van mij geweest is. Als ik terugkijk op mijn jeugd, zie ik mezelf steeds in de zolderkamer onder het schuine dak en niet in de kamer waarin ik de eerste jaren van mijn leven heb doorgebracht.
In de voormiddag brachten mijn broer en ik een bezoek aan mijn moeder in het rusthuis. Ik moet toegeven dat ik mij op het allerergste had voorbereid. Maar het bezoek viel goed mee: mijn moeder was redelijk alert, ik had het gevoel dat ze mij herkende (of misschien maakte ik dat mezelf wijs) en ik vond dat ze er redelijk goed uit zag. Ik mocht mijn moeder zelfs aanraken (nadat mijn temperatuur gemeten was, vanzelfsprekend). Gelukkig is het rusthuis waarin mijn moeder verblijft, vrij goed gespaard gebleven van het virus. Door strenge maatregelen te treffen, wist het personeel het virus buiten te houden en uiteindelijk zijn er bijna geen overlijdens geweest te wijten aan het virus. Een hele opluchting.
Nadat mijn broer en ik terug kwamen van ons bezoek aan het rusthuis, stond mijn vader erop om samen een ritje te maken in zijn onlangs aangeschafte cabrio. Ik moet eerlijk zijn dat ik niet echt een grote autoliefhebber ben. Als het aan mij lag, ging ik overal naartoe met het openbaar vervoer. Maar ik ben realistisch genoeg om te beseffen dat veel locaties in België quasi niet bereikbaar zijn zonder wagen. Dus ik deed alsof ik de rit geweldig vond om mijn vader een plezier te doen.
‘s Middags konden we genieten van de uitstekende kookkunsten van de vriendin van mij broertje, die een heerlijke quiche had gemaakt. Het ideale krachtvoer voor een wandeling van een kilometer of tien in de Platwijers. Ik had deze wandeling al eens eerder gedaan, maar voor mijn vriend was het de eerste keer. Het weer zat ons alvast mee en we genoten van de prachtige natuur rondom ons.
Na de wandeling trakteerden we onszelf op een ijsje bij Chocoberley. Lekker, maar de gelato van Decadenza is toch van een ander niveau.
Tijd om afscheid te nemen: de trein naar Leuven wachtte op ons! En bij thuiskomt bleek Georgette volop van de zon aan het genieten!
