Gisterenmiddag woonde ik samen met een twintigtal andere collega’s de afscheidsviering bij van de echtgenoot van mijn collega. Het was een bijzonder aangrijpende viering die voor mij overheerst werd door de vraag ‘waarom?’. Waarom neemt iemand die ogenschijnlijk alles heeft: een gelukkig huwelijk, twee mooie, slimme en gezonde dochters, een fijne vriendenkring, genoeg geld om jaarlijks mooie reizen te maken en af en toe een sterrestaurant te bezoeken, een vaste benoeming als militair,… de drastische beslissing om zichzelf van het leven te beroven. Hoe meer foto’s er passeerden van zijn ogenschijnlijk perfecte leven waarop hij steevast met een grote glimlach geportretteerd was, hoe minder ik ervan begreep.
Tot mijn verbazing (en wellicht choqueerde ze hiermee vele aanwezigen), wees mijn collega met een beschuldigende vinger naar de werkcontext van haar man. Te veel stress, gefnuikte promotiekansen en dat in combinatie met chronische rugpijn, zouden de aanleiding geweest zijn. Het klonk plausibel, maar toch ook weer niet. Hoe opgesloten moet iemand in zichzelf geraken, hoe hard moet hij zich focussen op het negatieve om al die andere mooie dingen uit het oog te verliezen? Om zijn vrouw en twee dochters achter te laten zonder zelfs een afscheidsbrief? Om op zijn werk een verlaten lokaal te zoek en zichzelf daar van het leven te beroven?
Alle getuigenissen beschreven hem als een stille, rustige man en je hoort vaak dat het de stille waters zijn die de diepste gronden hebben. Die hun gevoelens opkroppen, maar niet delen met de buitenwereld, zelfs niet met hun partner van vele jaren. Maar wat is dan de trigger die de aanleiding is om er een eind aan te maken? Een soort kortsluiting in de hersenen? Ik kan me niet voorstellen dat iemand die duidelijk intelligent was en in alle aspecten van zijn leven uiterst planmatig te werk ging, zomaar in een opwelling zo’n wanhoopsdaad begaat. Of misschien toch? En dan kom ik onvermijdelijk bij de vaststelling dat je iemand nooit écht kent. Dit diepe duistere krochten in iemands ziel blijven vaak verborgen. Wie weet welk een intense interne strubbelingen deze man oormaakte die ogenschijnlijk alles had wat hij zich kon wensen. We zullen het nooit weten.
Na al die prachtige getuigenissen en eventueel mooie familiekiekjes namen de dochters van de overledene als laatste het woord. Ze sloten af met te zeggen dat ze hun vader niets kwalijk namen. En dat, dat was voor mij het allertriestigste moment van gans de viering. Zoveel liefde en niemand meer om die in ontvangst te nemen.
Mijn collega drong erop aan dat we naar de koffietafel zouden komen. Oorspronkelijk was ik dit niet van plan, maar nadat ze het twee keer gevraagd had, durfde ik niet te weigeren. En achteraf bezien, ben ik blij dat ik het toch gedaan heb. De heerlijke taartjes hielpen bij het verwerken van al die emoties (hoera voor chocolade) en het gaf me de gelegenheid nog even mijn steun te betuigen aan mijn collega, die duidelijk aangaf dat ze het op prijs stelde dat er zoveel collega’s naar de viering waren gekomen.
Hierbij nogmaals het nummer van de zelfmoordlijn: 1813. Mocht je met zelfmoordgedachten worstelen, spreek alsjeblieft iemand aan: een vriend, je dokter, een collega. Ongetwijfeld zijn er meer mensen bereid je te helpen dan je zelf beseft.
