Een tijdje geleden viel er een uitnodiging in de bus voor een feest van mijn nonkel en tante. Samen met vrienden en familie wilden zij hun veertigjarig huwelijk en hun beider vijfenzestigste verjaardag vieren. Dat zijn indrukwekkende cijfers, wat mij betreft, reden genoeg om te vieren. Gelukkig hadden ze hun feest ruim op tijd aangekondigd zodat ik de datum kon vrijhouden en kwam er ditmaal geen huwelijk roet in het eten strooien. De feestelijkheden speelden zich af in het Sint-Pauluscentrum in Malle, niet bepaald een streek die mijn vriend en ik frequent bezoeken. Enfin, ik was er zelfs nog nooit geweest.
Omdat we er tegenop zagen om ‘s avonds na het feest naar huis te rijden, boekten we een kamer in een hotel in de buurt. Het hotel was niet veel soeps, maar proper en voldoende om als slaapplek voor één nacht te dienen.
We vertrokken in Leuven zo rond het middaguur, want de uitbater van het hotel had laten weten dat de receptioniste niet meer aanwezig zou zijn ná 14u. Voorwaar, geen druk bezet hotel, dat Hotel Beukenhof. Geen probleem voor ons, wij waren sowieso van plan de streek wat te verkennen. Spijtig dat de Abdij van Westmalle zelf niet te bezoeken viel. Geen erg, wij vonden online een fijne wandeling in de omgeving van de abdij.
Alvorens aan de wandeling te beginnen, deden we eerst wat krachtvoer op in Café Trappisten. We bestelden een portie Westmalle kaas vergezeld van een Westmalle (voor mijn vriend, uiteraard) en een sangría. De zon brak aarzelend door het wolkendek en wij hadden er allebei zin in.
De wandeling stelde niet teleur. De website had ons veel rust en stilte beloofd in een bosrijke omgeving en dat was niets gelogen. We zagen op de twee uur die we wandelden amper mensen in deze prachtige groene omgeving.
Echt genoten! Na de wandeling keerden we terug naar het hotel om ons op te frissen en onze feestkleren aan te doen. We aten een snelle snack in het restaurant bij ons hotel, want het uitnodiging beloofde hapjes en we wilden zeker nog wat ruimte overhouden voor al de lekkers. Dat bleek een slimme zet, want de vier zonen van onze nonkel en tante droegen het ene na het andere hapje aan. Alle hapjes waren om duimen en vingers af te likken én daarenboven glutenvrij. Ik heb helaas maar van één soort hapje een foto genomen, dus jullie zullen me op mijn woord moeten geloven.
Het werd een gezellige avond met een aantal hernieuwde kennismakingen. Vreemd als je mensen tegen het lijf loopt die je voor het laatst gezien hebt als kleuter en die nu volwassen mensen met een eigen gezin blijken te zijn. Ik zal wellicht even hard verouderd zijn in hun ogen als omgekeerd, maar het voelde toch een beetje onwerkelijk aan.
Er waren niet alleen veel hapjes, er was ook nog eens een uitgebreid dessertenbuffet (helaas ook geen foto van). Per persoon hadden mijn nonkel en tante drie desserts gerekend, wat gezien de reusachtige porties per dessert, een schromelijke overschatting bleek. Ik deed nochtans mijn best door een panna cotta met bosvruchten én een chocomousse te eten. Maar daarna kon ik echt niet meer…
We bleven plakken tot een uur of één, schreven een melige boodschap in het gastenboek en keerden terug naar onze hotelkamer voor een vrij onrustige nacht (slecht bed in combinatie met veel te verwerken en veel lawaai van de drukke baan bij het hotel).