Aangezien ik nog moe was van mijn uitstapje de dag voordien, twijfelde ik even of ik me wel naar Museum M zou begeven voor de vernissage van de tentoonstelling van Pieter Vermeersch. Maar hey, het was alweer een tijd geleden dat ik nog in M was en uiteindelijk kon ik altijd vroeger terugkeren als de kunst mij niet aansprak.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik nog nooit van Pieter Vermeersch gehoord had. Ik was dan ook aangenaam verrast door de verfijnde subtiliteit van zijn werk. Vooral de grootse (jawel, da’s hier de juiste term) dégradés speciaal op maat van M gemaakt, konden mij bekoren. Maar ook de werken op marmer vond ik prachtig om naar te kijken. De manier waarop Pieter Vermeersch zich verhoudt tot kunst, spreekt me enorm aan. Tijdens de kleine privé-rondleiding voor M-bassadeurs, bleek hij ook nog eens een zeer bescheiden en aimabel man te zijn, wat me zeer charmeerde.

Na de kennismaking met het werk van Vermeersch trok ik naar de tentoonstelling Waanzin, in elkaar gebokst door een aantal studenten van de KU Leuven die hun favoriete werk uit de collectie van M van tekst en uitleg voorzagen. De rode draad die doorheen deze kleine, maar fijne tentoonstelling liep was, de titel zegt het zelf, de ‘waanzin’ in al haar vormen. Zeer knap om te zien hoe de studenten dit elk op hun manier interpreteerden. Wel opvallend: de vrouwen waren overduidelijk in de meerderheid (gelukkig was er één mannelijke student om de mannelijke eer hoog te houden) en in hun midden bevond zich geen enkele exacte of toegepaste wetenschapper. Jammer, want dit zou misschien tot interessante contrasten geleid hebben. Onder de indruk trouwens van de welbespraakte en doordachte toelichtingen van de studentes. Ik weet niet of ik op hun leeftijd rijp genoeg was om tot zulke diepe en interessante inzichten te komen.

Na deze kleine preview volgden een aantal toespraken, droegen de studenten een prachtig gedicht voor en klonken we met een glaasje op de opening.