Onze laatste halve dag in Cuba. Zo’n vakantie is toch altijd veel te snel voorbij. Ik heb het gevoel dat ik maar een fractie gezien heb van Cuba en dat er nog zoveel meer te ontdekken valt. De dag luieren op het strand gisteren voelt ook een beetje als een verloren dag. Ik had gehoopt meer watersporten te kunnen doen in Varadero, maar ja, als het weer niet mee wil… Al heb ik het gevoel dat het personeel overdreven voorzichtig is, zo hard waaide het nu ook weer niet. We genieten voor de laatste keer van het ontbijt en maken een mooie strandwandeling op het prachtig witte zandstrand van Varadero. De laatste keer genieten van dat prachtige blauwe zeewater…

Het is 1 mei vandaag, een bijzondere dag voor het communistische Cuba. Jammer dat we net vandaag moeten vertrekken, want ik had graag door de straten gewandeld om de sfeer om te snuiven. Het personeel van het restaurant is alvast volop aan het feesten en we zien een praalwagen klaar staan voor de optocht vanavond.

De nemen voor de laatste keer een douche in onze hotelkamer, pakken onze valiezen en geven onze kamersleutel af bij het onthaal. We hebben de dag voordien een taxi besteld en duidelijk aangegeven dat we veel bagage hadden. En hoera, de dame aan het onthaal heeft dat goed geregeld. Er wacht ons een heus taxibusje. Wat een luxe!

De rit naar Varadero Airport verloopt supervlot. Onderweg zien we allerlei feestelijk uitgedoste mensen in de Cubaanse kleuren (blauw, rood en wit) en met Cubaanse vlaggen. Ook het inchecken van de bagage en de security check op de luchthaven zijn een fluitje van een cent. Er is op de luchthaven zowaar een mooi aanbod aan winkels en er is zelfs de mogelijkheid om iets te eten (wel junkfood). En zelfs de toiletten zijn aanvaardbaar! We hebben opeens een heel ander gevoel bij deze luchthaven dan bij aankomst. Mijn broer koopt nog een paar losse sigaren en dan is het tijd om te boarden. Natuurlijk speelt er een bandje bij het boarden. We kunnen geen afscheid nemen van Cuba zonder live muziek.

Aan boord begeven we ons naar onze toegewezen zetels, maar dan blijkt dat daar andere mensen zitten. Verwarring alom. Tot blijkt dat deze mensen moeten afstappen in Cancún en dat wij voor de korte vlucht van Varadero naar Cancún vrij plaats mogen nemen in het vliegtuig. Het was handig geweest om hier op voorhand duidelijk over te communiceren. Dat zou ons veel gedoe bespaard hebben. We vinden allevier een plekje en dan moet het personeel gans het vliegtuig door om te controleren of elk stuk handbagage aan boord aan een passagier kan toegewezen worden. Unclaimed hand luggage wordt van het vliegtuig verwijderd. Vervelend allemaal.

Het is niet ver vliegen tot Cancún en we maken ons op om even de benen te strekken. Via de intercom deelt het boordpersoneel van het vliegtuig ons echter mee dat de passagiers die doorvliegen naar Brussel niet mogen afstappen. We moeten blijven zitten. Wat de bizarre situatie oplevert dat de schoonmaakploeg van Cancún aan boord komt terwijl wij nog allemaal op het vliegtuig zitten en het vliegtuig schoonmaakt met de passagiers er nog op. Een bizarre ervaring, maar ergens ook interessant om te zien hoe hard zo’n schoonmaakploeg moet werken. Veel tijd hebben ze alvast niet om het vliegtuig schoon te maken dat er een lange tocht van Brussel over Varadero naar Cancún heeft opzitten. We krijgen allemaal propere dekentjes en de kussenslopen worden gewisseld. Top!

De vlucht verloopt verder vlotjes, buiten een groot incident met een passagier die op de rij voor mij zit. Zij maakt er een groot drame van dat er slechts één maaltijdoptie beschikbaar is (met kip) en dat er geen vis-optie wordt aangeboden. Een steward met engelengeduld legt uit dat mensen met bijzondere vereisten dit op voorhand moeten aangeven bij het boeken van de vlucht. Voor een bijzondere maaltijd moet immers een supplement betaald worden. Dat gaat er maar niet in bij de dame in kwestie en ze dreigt bij jan en alleman klacht te gaan indienen. De steward blijft bewonderenswaardig kalm en vriendelijk. Ik zou het al lang hebben opgegeven en gezegd hebben: “En dient u vooral een klacht in mevrouw. Geniet van uw kip!”

Niet veel te melden over onze voorlaatste dag in Cuba. Mijn vriend en ik slapen een beetje uit, we trekken met ons vieren richting het ontbijtbuffet en brengen de rest van de dag aan het strand door. Helaas staat er te veel wind, dus is het niet mogelijk een kayak of een paddle board te ontlenen. Erg jammer, want ik had ernaar uitgekeken nog eens op een paddle board te kunnen staan.

Dus zit er niet veel anders op dan te relaxen op het strand met een podcast in de oren en af toe te gaan afkoelen in het schitterend blauwe water. In de namiddag pikken mijn vriend en ik nog een salsales mee. Ditmaal kan ik wel als vrouw dansen en dat gaat me een pak beter af.

Na de salsales verkassen we met ons gezelschap van het strand naar het zwembad. We hebben sinds onze aankomst immers nog niet in het hotelzwembad gezwommen. Al moet ik zeggen dat het leuker zwemmen is in zee. Zeker omdat er een idioot loopt te voetballen aan de rand van het zwembad. Niemand van het personeel spreekt hem erop aan, dus voel ik mij geroepen de goede orde te bewaren en wijs ik hem erop dat de rand van het zwembad geen voetbalveld is. Mijn opmerking wordt me niet in dank afgenomen, maar ik houd voet bij stuk. Zo makkelijk val ik niet te intimideren.

Voor ons laatste avondmaal laten we ons eens goed gaan aan het buffet. We sluiten de avond af in de bar waar we genieten van een ‘International Dance Show’, een amalgaam van dansen uit verschillende landen gebracht door zeer getalenteerde dansen. Die natuurlijke aanleg voor dansen van de Cubanen, daar kunnen wij houterige, blanke Europeanen nog een puntje aan zuigen.

Ons plan om vandaag een beetje uit te slapen mislukt jammerlijk. Mijn vriend en ik zijn allebei wakker om 7 uur. De schade van de talrijke muggenbeten wordt nu pas echt duidelijk. Op mijn rug is een mooie rij steken waarneembaar, perfect parallel aan mijn bh-bandjes. De muggen hebben recht door mijn kleed heen gestoken. Mijn vriend amuseert zich met het behandelen van al mijn beten, die al serieus aan het opzwellen zijn (ik reageer nogal allergisch op muggenbeten). It’s not a pretty sight en dat net nu we als afsluiter van de vakantie een paar dagen zee en strand in het vooruitzicht hebben. Ik doe opnieuw beroep op het medicijnkastje van de vriendin van mijn broertje en krijg van haar een anti-allergiepilletje. Hopelijk helpt dat om de zwellingen en de jeuk onder controle te houden.

Het ontbijtbuffet in Hotel Moka blijkt een meevaller. Er is zelfs vers gebakken omelet. Ik geniet van het redelijk gevarieerde aanbod en smul als dessert van een soort rijstpap. Heel lekker!

Na de check-out stappen we in yet another taxi, die ons naar de laatste bestemming van onze reis brengt: Varadero! Het is alweer een probleem om de twee valiezen en twee trekrugzakken in de koffer van de taxi te krijgen. De oplossing is ondertussen genoegzaam bekend: de koffer dichtbinden met een koord. Werkt perfect. Gelukkig hebben we deze keer een moderne taxi mét airco en geen oldtimer. Fijn om eens voor de verandering niet aan de zetels vast te plakken. De zetels zijn zelfs vrij comfortabel. Mooi, die oldtimers, maar voor lange ritten gaat er niets boven het comfort van een moderne wagen.

Na een rit van iets meer dan drie uur rijden we het schiereiland Varadero op. Toegegeven, we hebben even last van een cultuurschok wanneer we ons hotel binnen stappen. We zijn van het rustige Las Terrazas in het centrum van het Cubaanse massatoerisme beland: het schiereiland Varadero is een langgerekte strook wit zandstrand met het ene na het andere all-inclusive hotel. En ja, hier gaan wij de laatste drie dagen van onze reis gezellig mee de toerist uithangen. In Starfish Cuatro Palmas, een adult only hotel met zwembad, een eigen stukje strand en  alle drank en eten inbegrepen. Because: why not?

Onze koffers laten we achter in de bagageruimte (gelukkig hebben we daar deze keer op geanticipeerd en hebben we wel ons zwempak onder onze kleren aangedaan) en we gaan rechtstreeks naar het lunchbuffet. Jawadde, wat een overdaad! Het is ergens een beetje choquerend om te zien hoeveel eten hier ligt, terwijl we de voorbije dagen mensen bij staatswinkels zagen aanschuiven om brood en eieren te kopen. Varadero is een plek die volledig in het teken van de toeristen staat. Zo’n all-in hotel is een wereld op zich en je kan hier perfect twee weken doorbrengen met zee, strand, animatie, eten en drinken, zonder dat je het hotel moet verlaten.

Wanneer we echter een handdoek voor het strand proberen te bemachtigen, merken we al snel dat het échte Cuba ook hier niet veraf is. Eerst willen de dames van de beach club ons geen handdoeken meegeven omdat we nog geen kamernummer hebben, dus moeten we terug naar het onthaal om te informeren wat ons kamernummer is. Dan zijn alle handdoeken in de was en moeten we noodgedwongen zonder handdoek naar het strand. Na nog twee tevergeefse pogingen slagen mijn vriend en ik er dan toch eindelijk in drie handdoeken vast te krijgen. Dat aantal handdoeken ligt blijkbaar heel erg moeilijk, want we hebben maar recht op twee handdoeken omdat we een kamer van twee personen hebben. Wij leggen uit dat ons gezelschap uit vier personen bestaat, maar daar hebben de dames geen oren naar. Het is al een wonder dat we een extra handdoek losgekregen hebben. (Als je de handdoeken niet terug brengt, moet je trouwens een fikse boete betalen.)

Het is flink heet op het strand, zo heet dat we bijna onze voetzolen verbranden. Gelukkig slagen we erin vier strandstoelen te bemachtigen onder wat parasols. We smeren zonnecrème met de liters én profiteren van het all-inclusive aanbod. Een glaasje rum op het strand, wel ja, moet kunnen, nietwaar? Naarmate de namiddag vordert, pakken de donkere wolken zich samen boven het strand. Het lijkt erop alsof elk moment een fikse regenbui boven onze hoofden kan losbarsten. Gelukkig houden we het droog en brengen de wolken een beetje verkoeling.

Na een namiddag luieren en zwemmen gaan we de sleutel van onze kamer halen. We zitten in een apart gedeelte van het hotel, wat verder van de restaurants en de bars. Fijn om te merken dat met onze wensen is rekening gehouden, ik had immers een rustige kamer gevraagd. We spoelen het zand en het zoute water van ons af en maken van de gelegenheid gebruik om het bed uit te testen. 😉

Net voor zonsondergang begeven we ons met ons vieren terug naar het restaurant voor het buffet. We worden getrakteerd op een werkelijk prachtige zonsondergang en ik vloek binnensmonds dat ik mijn camera op de kamer gelaten heb. Hopelijk morgen een herkansing.

Het buffet voor het avondmaal is zo mogelijk nog overdadiger dan het buffet ‘s middags. Ik ga hier geen moeite doen om op te sommen wat er allemaal te eten valt, maar het is indrukwekkend. En alles ziet er zeer verzorgd uit.

Na het eten doen we wat elke goede toerist in Varadero doet: naar de avondanimatie aan het zwembad gaan. Een niet onaardig rockgroepje speelt covers van bekende nummers. Mijn vriend en ik glippen er even tussenuit om met onze internetkaartjes te profiteren van de wifi in de lobby van het hotel. Dat lukt niet honderd procent zoals gepland, want het lukt ons niet om uit te loggen (elk wifi-kaartje is goed voor één uur internet, maar als je uitlogt, kan je de resterende minuten op een ander moment gebruiken). Reden te meer om nog een extra rum añejo te gaan halen aan de bar. 😉

We sluiten de avond af met een mini-wandeling rond het hotel. Aan de overkant van de straat waaraan ons hotel ligt, is een latino show aan de gang, inclusief veren en minuscule bikini’s. Dat wordt hier nog een interessante afsluiter. 😉