Gisteren was niet alleen mijn laatste werkdag van het jaar, maar ook de dag dat ik mijn boosterprik kreeg. Hoera! Ik sprong letterlijk een gat in de lucht toen de uitnodiging in mijn mailbox binnen viel en ik reserveerde meteen een tijdslot. Spijtig genoeg vinden de Leuvense vaccinaties ondertussen weer plaats in de Brabanthal en niet meer in de Kinepolis. Zou fijn geweest zijn had ik op een paar passen van mijn voordeur mijn derde vaccinatie kunnen krijgen.

Helaas, er wachtte mij een bijzonder onaangename fietstocht naar de Brabanthal op een fiets met te platte banden. Achteraf bezien had ik beter een blue-bike uitgeleend, ipv mijn eigen tot op de draad versleten fiets te gebruiken, maar op het moment dat ik mij die bedenking maakte, was ik al te ver gevorderd om nog terug te keren. Dus zuchtte en pufte ik en beet ik door en kwam ik ondanks de letterlijke weerstand stipt op tijd aan in de Brabanthal. Na een klein akkefietje met het apparaatje dat mijn lichaamstemperatuur moest meten, maar dat weigerde mij als een mens te herkennen, meldde ik mij aan en kon ik vlotjes rechtstreeks het vaccinatiehokje binnen wandelen voor mijn prik. Amper twee minuten later mocht ik al plaatsnemen in de wachtruimte voor de verplichte vijftien minuten wachten. Smooth!

Mijn vreugde over het zo vlot verkrijgen van mijn boostershot kreeg zelfs maar een licht deukje toen op de terugweg naar huis mijn fietsketting er vlak voor Park Belle-Vue afviel. Aangezien ik niet de minste ambitie had om in het donker te proberen die ketting er terug op te leggen, stuurde ik een berichtje naar mijn vriend, die bezig was met het avondmaa, dat ik iets later thuis zou zijn en legde de rest van de weg naar huis te voet af.

Eind goed, al goed!