De laatste keer dat ik mijn petekindje in ‘t echt zag, was tijdens zijn verjaardagsfeestje in maart. Dus meer dan een half jaar geleden. Maar vandaag verrasten hij en zijn mama mij met zelfgemaakte truffels. Ok, de overhandiging gebeurde dan wel buiten op de stoep, maar dat neemt niet weg dat ik het gebaar niet apprecieer.

Eigenlijk onvoorstelbaar hoe dit virus ons sociaal leven volledig overhoop gegooid heeft. Maanden die voorbij gaan zonder de vrienden te zien, het zou vroeger gewoon ondenkbaar geweest zijn. En tegelijkertijd lijkt het alsof ik twee keer met mijn ogen geknipperd hebt en opeens zijn we al eind 2020. Zo snel dat die lockdownmaanden voorbij gevlogen zijn. Onvoorstelbaar. Wellicht zit de hoge werkdruk hier voor iets tussen, maar ook het gevoel dat veel dagen hetzelfde zijn, waardoor het moeilijker is de dagen uit mekaar te houden. Ik ben erg benieuwd hoe ik later op 2020 zal terugkijken. Want, tot nu toe heb ik niet het gevoel dat 2020 mij slecht behandeld heeft. Zeker niet omdat het virus mijn vriend en mezelf weer dichter bij elkaar gebracht heeft en onze naaste omgeving tot nu toe van grote rampspoed gespaard is gebleven.