Zoals gezegd, ben ik gisteren naar Amsterdam geweest. Niet voor een plezierreisje, helaas, maar voor een werkbezoek. Allez, werkbezoek, het voelde eerder aan als een schoolreisje. ‘s Ochtends vroeg met een bende van twintig personen op de trein. Net een stel uitgelaten kinderen. Voor mij was het op de heenreis nog iets te vroeg om al uitgelaten te zijn, dus ik heb een uiltje geknapt. Treinen en voertuigen in het algemeen hebben een rustgevende invloed op mij, vermoedelijk komt dit doordat mijn ouders, ten einde raad, met huilbaby yab toertjes met de auto deden om mij toch maar enigzins stil te krijgen.
De studiereis zelf vond ik maar matig interessant. Alleszins niet interessant genoeg om ervoor heen en weer naar Amsterdam te gaan. Onthoud ik als pluspunten: ons bezoekje aan de Waag en aan de Brakke Grond. Al de rest hadden ze, wat mij betreft, gerust kunnen overslaan. En ik had de indruk dat sommige van mijn collega’s hier ook zo over dachten, te horen aan het nogal luide geroezemoes dat tijdens bepaalde presentaties ontstond. Natuurlijk kan ik het hen niet kwalijk nemen dat ze het saai vonden, dat vond ik ook, maar beleefd is anders. Per slot van rekening ben je te gast bij mensen die de tijd nemen om je hun verhaal te doen. Je kan dan op zijn minst de beleefdheid opbrengen om naar hen te luisteren. Geen goeie punten voor ons schoolgroepje.
Gelukkig eindigde de dag met een receptie (godzijdank voor recepties) in de Brakke Grond. Goeie wijn en interessante kunst. Ik was vooral erg gefascineerd door de kerel die zo zot was om een film op zijn hoornvlies te laten projecteren. Mijn ogen begonnen geheel empatisch pijn te doen als ik alleen nog maar naar hem keek. Alles voor de kunst, zal ik dan maar denken.
Nog een kunstwerk dat mij kon bekoren: ronddraaiende luidsprekers die een soort van oerwoudgeluiden produceerden.
Niet alleen leuk om naar te luisteren, maar ook best wel fotogeniek.
Erg jammer dat er tussen de presentaties door zo weinig tijd was om van de stad te genieten. De zon scheen zo mooi dat mijn gedachten meermaals afdwaalden naar een gezellig terrasje met een lekkere cocktail. De enige foto die ik van Amsterdam zelf heb, is genomen vanuit het raampje van de trein op weg naar huis:
Tijdens de treinrit naar huis was ons clubje zo mogelijk nog luidruchtiger dan op de heenreis. Ik vermoed dat de wijn op de afsluitende receptie daar iets mee te maken had. Een beetje vervelend, want ik had een hoop lectuur bij om de tijd te doden op de trein (ik slaap niet alleen graag op de trein, ik lees er ook graag) en ik was echt niet in de mood om flauwe grapjes te maken over fuckme-botjes, (Ja, soms kan ik gewoon ook heel erg serieus zijn.) ‘k Was blij toen ik ‘s avonds eindelijk rustig in mijn bedje lag.