tijd

Afgezaagd

Ik weet dat het een afgezaagd liedje is, maar ik sta er telkens weer van versteld hoe snel de tijd vliegt en hoe het tempo waarmee de jaren voorbijvliegen enkel en alleen maar lijkt te versnellen.

De eerste baby’s die in mijn vriendenkring geboren werden, kunnen nu al lezen en schrijven. En je kan er al een echt gesprek mee voeren. Er zitten ondertussen al vier jaren Japans en Russisch tussen ons en onze laatste les Italiaans. Ik herinner me nog als de dag van gisteren het gevoel van euforie, daar in die lelijke sportzaal toen ik mijn naam hoorde afroepen in het lijstje met afgestudeerden. Ondertussen ben ik een tweede diploma (en neen, dat gevoel van euforie bleef volledig achterwege toen ik opnieuw in die lelijke sportzaal zat) en ettelijke jaren werkervaring rijker. Toch voel ik me nog steeds een pasafgestudeerde die nog enorm veel te leren heeft. Een kwart van mijn mannelijke vrienden begint al last te krijgen van dunner wordend haar. Iedereen kocht een huis, verhuisde naar de uithoeken van het land of bij uitbreiding de wereld, kreeg kindjes en maakte carrière.

En de tijd, die schrijdt meedogenloos voort. En die zorgeloze tijden, die komen nooit weer terug.

De vliedende tijd

Ik kan het niet meer bijhouden, tegenwoordig. Ik heb constant het gevoel achter de feiten aan te hollen. Haast je, haast je, haast je. Doe dit, doe dat. Angstaanjagend hoe de tijd me ontglipt, hoe ik steeds sneller naar beneden glij op deze roetsjbaan en niet meer kan stoppen. Verder, sneller, harder. Woeps. Alweer een week voorbij. Yikes, alweer een maand voorbijgevlogen.

Make it stop.

Wat ik dacht

Tijdens de examens dacht ik: “Nadat ik dat verdomde diploma gehaald heb, zal het zeker rustiger worden.”

Nadat ik dat verdomde diploma gehaald had, dacht ik: “Juli is wel druk, maar dat komt omdat ik mijn sociale verplichtingen wat verwaarloosd heb. In augustus word het zeker rustiger.”

Begin augustus dacht ik: “Nog zoveel te doen, maar na Marktrock zal het wel rustiger worden.”

Na Marktrock vloekte ik eens hard op de gigantische hoeveelheid te verwerken foto’s en dacht ik: “Volgende week, volgende week wordt het zeker rustiger.”

Ik denk dat ik een patroon zie.

Vriendschap is een continuüm

Toen ik nog jong en idealistisch was, geloofde ik dat vriendschap voor eeuwig en altijd was. Helaas, een mens wordt volwassen en met het voortschrijden der jaren worden vele mooie idealen van de jeugdige onschuld één voor één geslecht. Vriendschap is niet voor eeuwig. Vriendschap is een tijdelijke band tussen twee mensen, mensen die hun eigen weg gaan en soms verwijderen die wegen zich van elkaar. Je verandert, je vrienden veranderen en soms moet je vaststellen dat die innige band die ooit tussen jullie bestond in rook is opgegaan. Hoe dat komt. Geen idee. Het gebeurde langzaam, zonder dat je er veel erg in had.

Vriendschap is belangrijk voor mij en ik probeer dan ook mijn best te doen om mijn vriendschappen te onderhouden. Daarom doet het altijd een beetje pijn te moeten vaststellen dat een mooie vriendschap uitdoofde. Niet eens heftig brandend in een spetterende ruzie, maar neen, stilletjes, niemand heeft gemerkt dat het vuur langzaam doofde. Ik pleit zelf ook schuldig, ik heb te weinig tijd voor mijn vrienden. Mijn agenda is barstensvol gepland. De eerste afspraken voor augustus zijn al gemaakt. Maar hoe kan je een vriendschap levendig houden als je elkaar maar twee keer per jaar ziet? Als je zelfs niet meer weet bij welk bedrijf de vriend of vriendin in kwestie aan de slag is? Vriendschap vergt een investering van tijd en laat ik net aan dit laatste goed een groot gebrek hebben.

Zoveel te doen…

Zo weinig tijd! Ik word er zowaar een beetje moedeloos van. Het gevecht tegen mijn todolijst ben ik glansrijk aan het verliezen. Ik heb zowaar al even overwogen verlof te nemen om eindelijk wat items van mijn lijst te kunnen schrappen, ware het niet dat ik voor dit jaar geen verlof meer heb en dat het op het werk momenteel zo druk is dat ik gewoonweg geen verlof kán nemen. Ik geraak nu al niet rond met mijn werk.

Twee volle avonden in de week + een zaterdagvoormiddag besteden aan opleidingen, is beslist niet bevordelijk voor mijn beschikbare vrije tijd. Zeker als je daarbij optelt dat ik graag mijn sociale contacten op peil hou. Vriendschappen onderhouden vraagt nu eenmaal een zekere investering van tijd en energie. Maar goed, ik klaag niet, ik doe dit alles immers uit vrije wil. Ik ben erg blij met de kansen en de mogelijkheden die ik krijg. Al zouden twee extra uren per dag me beslist van pas komen. Of maak er meteen vier van. Kan dat, Sinterklaas?

De tijd vliegt

En er is nog zoveel dat ik wil doen! Nog zoveel plaatsen die ik wil bezoeken. Nog zoveel mensen die ik wil leren kennen. Nog zoveel nieuwe recepten die ik wil uitproberen. Nog zoveel talen die ik wil leren. Nog zoveel boeken die ik wil lezen. Nog zoveel foto’s die ik wil nemen. Nog zoveel films die ik wil zien. Nog zoveel meetings die ik wil organiseren.

Kan ik een time-out krijgen?