Ons koor treedt op tijdens het Warmste Artistieke Webinar

Deze namiddag organiseerden mijn enthousiaste collega’s het Warmste Artistieke Webinar ten voordele van Amana Trust vzw. En amai, ik was echt onder de indruk van het talent van de collega’s die optraden. Live zingen en tegelijkertijd jezelf begeleiden op gitaar terwijl een publiek van een honderdtal (op het piekmoment zelfs honderdvijfentwintig!) collega’s kijkt en luistert, het is niet iedereen gegeven. Maar pluim voor alle deelnemers: genoten van de DJ-set (niet live, maar wel achteraf te beluisteren via MixCloud.com), de slideshow met door corona geïnspireerde foto’s, de gedichten, de schilderijen, het poëtisch talent en de prachtige pianostukken die mijn collega’s met ons deelden.

En ja, best wel trots op mijn eigen bescheiden bijdrage. Zowel Jingle Bell Rock als This little light of mine klonken zeer goed en ook de visuals werkten aanstekelijk. De chat van Teams barstte van de positieve commentaar van de collega’s en meteen was ik al dat gevloek en gezucht op die verloren zondagmiddag vergeten. Fijn om een steentje te kunnen bijdragen om het werkjaar in schoonheid af te sluiten. En: we haalden meer dan duizend euro op voor het goede doel!

Talent

Ik wou dat ik het had. Een talent. Eéntje maar. Iets wat mij zou onderscheiden van de massa, de middelmaat. Iets wat mij speciaal zou maken. Helaas, hoe ouder ik word hoe duidelijker ik begin te zien dat ik geen bijzonder talent heb. Dat ik niet speciaal, niet bijzonder ben. En dat is een bittere pil om te slikken. Dus blijf ik verder zoeken, naar dat éne talent. Tegen beter weten in.