Opgestaan met spierpijn van al dat trappen klimmen de vorige dag. We besluiten vandaag niet te ontbijten in het hotel, maar tijd uit te sparen door snel iets te kopen in een 7-eleven. Helaas, het aanbod in de 7-eleven valt tegen: ze hebben zelfs geen onigiri! De buit waarmee we buiten stappen is bijgevolg magertjes: enkel mijn favoriete bananenmelkdrankje gekocht. Gelukkig is de zon opnieuw van de partij en ziet het ernaar uit dat het een prachtige dag zal worden.
We rijden opnieuw naar Seoraksan National Park alwaar we op zoek gaan naar iets wat als ontbijt kan dienen. Dat vinden we in de vorm van een stevige boekwijtpannenkoek en vers sinaasappelsap. Kwestie van voldoende energie op te doen. Dankzij deze fijne blog
besluiten we de hike naar Heundeulbawi Rock, Gyejoam Grotto, & Ulsanbawi Rock te doen, die op de bewegwijzering in Seoraksan zelf de nogal ongeïnspireerde naam ‘rock hike’ heeft gekregen.
Al gauw merken we dat er ons minstens zoveel trappen te wachten staan als de dag voordien. Onderweg stoppen we bij de prachtige Gyejoam Grotto, waar de rotsen vol met Koreaanse opschriften staan en de boeddha mediteert in een échte grot. Prachtige en inspirerende plek, waar we tot onze verbazing twee nonnetjes tegen komen.
We klimmen verder naar boven en zijn zeer blij even te kunnen uitrusten op een open plek van waaruit je een prachtig uitzicht op de bijna loodrecht uit het landschap oprijzende Ulsanbawi Rock hebben. De rotsformatie doet me een beetje denken aan Kata Tjuta in Australië. Terwijl we foto’s aan het nemen zijn, komt een hijgende Engelsman naast ons staan. Hij is duidelijk de berg aan het oprennen. Speciale kerel, want eerst leent hij onze zonnecrème (hij is de zijne vergeten en de zon brandt stevig) en dan begint hij te vertellen over die keer dat hij naar het Mount Everest Basecamp hikete zonder voorbereiding. Wat in mijn oren eerlijk gezegd behoorlijk onverantwoord klinkt. Maar dan maakt hij het helemaal te bont: hij steekt zonder ook maar een moment te aarzelen een sigaret op, terwijl overal bordjes staan dat dit strikt verboden is om wille van het brandgevaar. Hij negeert mijn afkeurende blik en vertrekt een paar tellen later op een drafje naar boven. Good riddance.
Mijn vriend en ik doen het iets rustiger aan. Het laatste stuk van de klim bestaat uitsluitend uit trappen en is verschrikkelijk zwaar. Maar de beloning is navenant: na al die trappen staan we zowaar bovenop de grillige rotsformaties van Ulsanbawi Rock. Iets wat we geen van beiden verwacht hadden. Het driehonderd zestig graden uitzicht op Seoraksan National Park rondom ons is ronduit fenomenaal. De wolken zijn voortdurend in beweging waardoor het uitzicht steeds anders is. Prachtig, prachtig! Als ik moet kiezen tussen de hike naar de watervallen gisteren en die naar Ulsanbawi Rock vandaag is dit beslist de beste hike van de twee.
Na ontelbare foto’s genomen te hebben, vangen we de afdaling aan. Mijn benen trillen weer hevig van de inspanning, maar ik ben ergens getroost door al de hijgende mensen die we op de terugweg tegen komen. Ik was gelukkig niet de enige die dit een lastige hike vond. In totaal zou deze hike vier uur moeten duren (twee uur heen en twee uur terug). Slecht hikers als we zijn, hebben wij er vijf uur over gedaan.
Rond 16.15u staan we weer aan het vertrekpunt. Tijd voor het middagmaal! 😉 We zetten ons tussen de Koreanen op plastic stoelen aan een plastic tafeltje en bestellen bibimbap. De presentatie van deze bibimbap is minder aantrekkelijk dan gewoonlijk, maar het smaakt ons enorm! We twijfelen om een fles makgeolli te bestellen (want dat is de typische gefermenteerde rijstwijn die Koreanen drinken na een wandeling), maar besluiten te passen. De volgende keer!
De dag is nog lang niet om, dus besluiten we wat rond te toeren met de wagen en de omgeving van Sokcho te verkennen. We rijden eerst naar Yeongnangho Lake, mooi, maar niet echt spectaculair te noemen. Dus rijden we verder naar de haven van Jangsahang. Het vissersdorpje Jansahang is niet echt mooi, maar we zien er veel vissers en de bergen op de achtergrond geven het geheel toch een pittoreske uitstraling.
Na een kleine wandeling langs het water keren we terug naar het hotel, alwaar, jullie raden het nooit, er weer geen plaats meer is in de parking. We parkeren ons dan maar op een dichtbij gelegen parking die ons aangewezen wordt door het personeel van het hotel en maken van de gelegenheid gebruik om in de combini store iets kleins te kopen voor het avondmaal. Een brownie en amandelbanaandrankje zijn ongetwijfeld niet een standaardavondmaal, maar een mens kan niet elke dag een achtgangenmenu naar binnen werken.
We eten onze snacks op de kamer en maken daarna nog een wandeling in Sokcho. Ik koop mezelf een heerlijk matcha-ijsje. Net op het moment dat ik het potje aan het leeg lepelen ben, verspringt mijn lens echter naar de zijkant van mijn oogbol. Aangezien ik harde lenzen heb, gebeurt dit wel vaker. Dit euvel is meestal op te lossen door de lens met mijn vinger een duwtje te geven waardoor ze weer mooi in het midden van mijn oog over mijn iris komt te zitten. Helaas de lens heeft zich muurvast gezogen in het oogwit van mijn oog en is ze echt niet van haar plaats te krijgen. Een bijzonder onaangename gewaarwording.
Noodgedwongen maken we een eind aan onze wandeling en keren we terug naar de hotelkamer. Meestal is het makkelijker om de lens weer op haar plaats te krijgen met een spiegel in de buurt, maar ditmaal schijnt niets te helpen. Mijn oogwit begint al flink rood te zien rondom de vastgezogen lens en ik moet zeggen dat ik even ten einde raad ben. Gelukkig komt mijn vriend met het geniale idee op de proppen om water in mijn ogen te gieten.
Ik leg mij plat op de grond van de hotelkamer, hou mijn oog open en hij giet met een flesje water in mijn oog. En, jawel, het werkt: door het water komt de lens los van mijn oogbol. Ik blijf achter met een bloeduitstorting in mijn oogwit, maar ben al blij dat ik mijn lens kan uitdoen. De rest van de avond relaxen we op de hotelkamer (ik met mijn bril op mijn neus). We kruipen vroeg in bed, want morgen staat de wekker om 7u.
