Lunch bij Portogalo

Dit jaar hebben mijn vriend en ik onszelf voorgenomen om wat nieuwe restaurants in het Leuvense te ontdekken. Bij voorkeur restaurants waar je kan genieten van buitenlandse gerechten. Aangezien wij goeie herinneringen hebben aan de Portugese keuken, brachten we deze middag een bezoek aan Portogalo, één van de weinige Portugese restaurants die Leuven rijk is.

En dat bleek een echte meevaller. In een gezellig pand in een zijstraatje van de Oude Markt konden we genieten van authentieke Portugese gerechten bereid en geserveerd door Portugezen. We startten onze maaltijd met een glaasje prosecco (niet Portugees, wel lekker). Als voorgerecht deelden mijn vriend en ik een kabeljauw- en een garnaalkroket. De kabeljauwkroket was duidelijk superieur. Als het op garnaalkroketten aankomt, is onze Belgische kust toch nog altijd nummer één. Als hoofgerecht koos ik voor de arroz marisco: een heerlijk aromatisch rijstgerecht met zeevruchten. Grote honger had ik niet meer, maar als er zabaglione op het menu staat, kan ik de verleiding niet weerstaan. Mijn vriend en ik vroegen twee lepeltjes om de zabaglione te delen, want de portie was copieus, maar oh zo lekker!

Een fijne ontdekking!

IMG_9834

IMG_9842

IMG_9844

IMG_9850

 

O Fado

Bestaat er een betere manier om je te verwarmen op de koudste meidag ooit dan met lekker eten en goed gezelschap? Gisteren bevonden mijn vriend en ik ons in het uitmuntende gezelschap van vriendinnen J en N. We zien elkaar niet vaak genoeg, wegens druk druk druk, maar als we mekaar zien valt het gesprek nooit stil. Voor het restaurantje viel onze keuze op O Fado. Het was geleden van een zonnige open monumentendag in 2006 dat ik dit restaurant voor het laatst bezocht. Het contrast kon moeilijk groter zijn op deze koude meidag, maar het eten was nog even lekker en de bediening was ongelooflijk vriendelijk. Zo kregen we een proevertje van de moscatel die als aperitief aangeraden werd, omdat vriendin J niet zeker was of ze hem wel zou lusten. Ze lustte de wijn inderdaad niet, maar kreeg zonder morren een ander aperitief. Mijn hoofdgerecht was om duimen en vingers af te likken en zeker meer dan genoeg, maar pasteis de nata als dessert kon ik toch niet laten liggen. Gelukkig kon ik mijn dessert delen met mijn tafelgenoten. Ook nog een leuk gesprek gehad met andere klanten in het restaurant, die ons een beetje zaten af te luisteren tot ze in ons gesprek konden inbreken. 😉 De commentaar dat het de schuld was van al de hoogopgeleiden in Leuven dat de vastgoedprijzen er zo hoog zijn, hebben we maar naast ons neergelegd. 😉