pairi daiza

Een droomdag in Pairi Daiza

De weergoden waren ons goed gezind, want hoewel er wel degelijk een paar druppels uit de dreigende wolken vielen, bleven we zondag gespaard van tropische onweders en hevige rukvlagen. Die paar druppeltjes verdampten trouwens van zodra ze de grond raakten.

We waren in totaal met 13 volwassenen en 13 kinderen voor ons Pairi Daiza uitstapje. Twee keer dertien, goed dat niemand van ons bijgelovig is. Spijtig genoeg moesten onze vrienden uit West-Vlaanderen op het allerlaatste moment afhaken, omdat hun jongste zoontje die ochtend ziek was geworden. Jammer.

Op uitstap gaan met zo’n grote groep kinderen, is een bijzondere ervaring. Ik moet toegeven dat ik meer op de kinderen gelet heb dan beestjes bewonderd heb (ik neem aan dat dit een standaarduitstap is voor de meeste ouders). De kinderen schoten allemaal geweldig goed met elkaar op en we hadden veel plezier samen. Wellicht deels omdat de eisen van Team Frietjes zonder morren ingewilligd werden bij het middagmaal. Zelf hield ik het op niet bijster lekkere en veel te dure sushi.

Met een kind aan de hand beleef je zo’n dierenpark helemaal anders. We bleven hangen in de speeltuin, deden er superlang over om de hangbrug over te steken omdat die korte beentjes nog niet zo snel konden stappen en af en toe moest er een drink-, eet-, of plaspauze ingelast worden. No sweat, ik genoot van het gezelschap, de prachtige omgeving en vond het niet erg dat we niet alles tot in de detail konden bekijken. Pairi Daiza is niet zo veraf dat we er de komende jaren niet meer zullen terugkeren.

Mijn persoonlijke hoogtepunt was het bezoek aan het eiland van de lemuren. Fantastisch dat deze dieren helemaal niet schuw zijn en maar al te graag de bezoekende mensen als springplank gebruiken. Eén van de zoontjes van onze vrienden was een grote fan van lemuren. Hij straalde dan ook toen één van de dieren zich op de schouder van zijn papa nestelde en hij samen met de lemuur op de foto kon.

Ook het bad van de olifant vond ik erg leuk. Alleen waren we te laat om nog een goeie zitplek te bemachtigen voor het spektakel. Om de kleintjes toch nog de kans te geven iets te zien, nam ongeveer iedereen van onze groep een kind in de nek. Dat is verdorie zwaarder dan ik dacht. Ik was blij dat het spektakel niet al te lang duurde, want ik begon serieus last van mijn nek te krijgen. Gelukkig waren we wel mooi op tijd voor de roofvogelshow en was er plek genoeg om iedereen van een comfortabele zitplaats te voorzien.

Het enige wat ik een beetje teleurstellend vond, was het pandaverblijf. Ik had me voorgesteld dat het pandaverblijf gelijkaardig zou zijn aan dat in de Singapore Zoo waar je een prachtig zicht op de beesten had. Helaas, erg vuile ruiten scheidden ons van de Waalse panda’s, die ondergebracht waren in een erg donker verblijf waardoor fotograferen bijna onmogelijk werd. De hype helemaal niet waard.

‘s Avonds namen we met heel veel dikke knuffels afscheid van de kinderen en gingen we met de vijf kinderloze volwassenen samen iets eten in restaurant Shanghai. Een Thais gerecht was de perfecte afsluiter voor deze mooie dag.

IMG_1449

IMG_1451

IMG_1456

IMG_1565

IMG_1574

IMG_1576

IMG_1608

IMG_1614

IMG_1617

IMG_1630

IMG_1657

IMG_1661

IMG_1672

IMG_1677

IMG_1737

Pairi Daiza

Na een succesvol bezoek aan de Antwerpse Zoo in oktober vorig jaar, gingen we zaterdag met vrienden K en Q en de kinderen naar de dierentuin met de onmogeljk te onhouden naam. Pairi Daiza mag dan wel exotisch klinken, mijn tong struikelt over de rare opeenvolging van klinkers en mijn hersencellen laten het spontaan afweten als ik me de naam voor de geest probeer te halen.

Verder niets dan lof over dit park. Mooi verzorgd, veel dieren in een natuurlijke omgeving en prachtige architectuur. Hoogtepunt was toch wel de hindoeïstische tempel. Het complex was nog niet volledig afgewerkt, maar ik kan jullie nu al zeggen dat het een pareltje zal worden. Echt magnifiek. Pairi Daiza is duidelijk een park in volle ontwikkeling. Overal stonden graafmachines en werd er druk gewerkt aan de uitbreiding van het park. Ik ben echt benieuwd hoe het park er over twee jaar zal uitzien.

Ons middagmaal aten we in een grote serre met los vliegende vogeltjes en een speeltuin voor de kinderen. We streelden de aapjes op het apeneiland en werden een beetje zeeziek op de hangbruggen. (Al geef ik toe dat we het zelf gezocht hadden door de dingen een beetje te veel in beweging te brengen.)

De dag vloog om en na een laatste ritje met het treintje was het al bijna zes uur en sloot het park (zes uur is echt veel te vroeg en een dag is veel te kort om gans Pairi Daiza te kunnen bekijken). Vriendin Q had enkele eetadresjes in de buurt opgezocht, maar we werden zo onvriendelijk onthaald in de eerste taverne in het centrum van Brugelette dat we besloten het bij één drankje te houden en het restaurant aan de overkant te proberen. In een taverne waar je half afgesnauwd wordt door de uitbaatster, verdient men onze klandizie niet.

Naar de overkant van het plein dan maar. De uitbater van restaurant Au Sam’Suffit was duidelijk erg verbaasd dat er op een zaterdagavond in zijn restaurant mensen binnen kwam. Al werden we daar wel met open armen ontvangen. Helaas waren bijna alle gerechten op de kaart uitgeput en konden we kiezen uit filet pur, filet pur en filet pur, maar dan wel tegen de prijs van een gewone steak. Filet pur dan maar, voorafgegaan van een voorgerechtje met scampi. Het smaakte des te meer, al waren de frieten veel te zout naar mijn goesting.

De uitbater legde uit dat hij vooral leefde van businessmensen die tijdens de week in zijn hotel-restaurant logeerden. Blijkbaar gaan de inwoners van Brugelette niet veel op restaurant… We hadden alleszins een zeer aangename babbel en waren heel tevreden dat we van restaurant veranderd waren. Als je ooit in de buurt van Brugelette bent, spring er eens binnen. Je kan er ook voordeligere toegangskaarten voor Pairi Daiza krijgen.