Deze ochtend vroeg rond zeven uur kwam het verwachte telefoontje. Bomma is in de vroege ochtend overleden. Ik was voorbereid op het slechte nieuws, al had de timing moeilijk slechter kunnen zijn.

Mijn vriend en ik zouden vandaag gaan zeilen met vrienden op het Grevelingenmeer. Het was tevens de eerste keer dat de twee kinderen van onze vrienden zouden meegaan. Mijn vriend stelde voor de zeiltocht te annuleren, maar dat zou automatisch betekenen dat onze vrienden ook niet konden gaan zeilen, want één onervaren zeiler die de ganse boot moet bedienen is niet zo veilig.

Dus hakte ik de knoop door: ik zou met de trein richting Hasselt trekken en mijn vriend zou, zoals gepland richting Grevelingenmeer rijden. Ik stelde me voor dat de kinderen van onze vrienden al lang naar dit tripje uitgekeken hadden en ik zou het bijzonder sneu vinden om de uitstap te moeten annuleren op het moment dat ze al vertrekkensklaar stonden.

Gelukkig lijken de treinen nu weer min of meer op tijd te rijden, ondanks het feit dat deze ochtend op de radio gezegd werd dat de stakingsactie verder gezet zou worden. Toch nog een kleine meevaller.

De grijsgrauwe mistige ochtend die ik zie vanuit mijn treinwagon past alvast bij de huidige toestand van mijn gemoed.