Geen goed nieuws van het werkfront vandaag. Momenteel zitten we op het werk volop in een grote fusie-operatie. Fusies brengen reorganisaties met zich mee en helaas, deze namiddag kregen we het nieuws dat mijn team vrij zwaar getroffen is. Het rechtstreekse gevolg van de fusie is dat ik een aantal medewerkers zal zien vertrekken naar een ander team. En alhoewel ik het had zien aankomen, was het toch slikken toen het nieuwe plaatje van onze organisatie werd voorgesteld. Want ergens blijf je toch altijd hopen dat het anders zal uitdraaien. Persoonlijk vind ik het heel erg een goed draaiend en op mekaar ingespeeld team uit elkaar te zien vallen. Maar soms kan je niet anders dan je bij de feiten naar te leggen.

Na de presentatie van de nieuwe organisatiestructuur werd er bijgevolg niet veel meer gewerkt. Iedereen had tijd nodig om de boodschap te verwerken. Geheel toevallig was er net deze namiddag een after work drink in de Monk gepland. Iets wat wij onder de collega’s regelmatig organiseren. We kuisten onze schop wat vroeger af dan gewoonlijk en trokken naar de Monk om het nieuws met wat alcohol door te spoelen.

Spijtig genoeg hadden mijn vriend en ik nog een afspraak ‘s avonds, waardoor ik het bij één drankje moest houden en veel te snel naar mijn zin afscheid moest nemen van de collega’s. Als er ooit een goeie gelegenheid was om samen te diep in het glas te kijken, dan was het nu wel.

‘s Avond waren mijn vriend en ik te gast bij een kameraad van ons die volop in een echtscheiding verwikkeld is. Hij had zijn best gedaan om voor ons te koken en toverde heerlijk zelfgemaakte soep, pasta en panna cotta op tafel. En dat terwijl we zo gezegd hadden dat hij niet te veel moeite moest doen.

Het deed me pijn om te horen hoe een eens liefdevolle relatie zo pijnlijk de mist was ingegaan. Ik heb altijd moeite om te begrijpen waarom het zo moeilijk is op een vriendelijke en beschaafde manier uit mekaar te gaan en ik kan me ook niet voorstellen dat ik een ex van mij niet al het geluk van de wereld zou gunnen. De liefde kan dat wel op zijn, maar het respect voor iemand die je ooit graag gezien heb, dat verlies je toch nooit? (Ok, tenzij het een gewelddadige relatie betrof, maar gelukkig heb ik zoiets nooit meegemaakt.)

Ik zag de tranen in de ogen van mijn vriend en ik wist dat hij, mijn goede vriend die er tijdens mijn studententijd altijd voor mij was, dit niet verdiende. Het is soms niet fair in ‘t leven.