leuven in scene

Leuven in Scène: nabeschouwingen

Zo lang naar uitgekeken en alweer voorbijgevlogen. Het was een fantastisch weekend met de zon in de onbetwiste hoofdrol. Al moet ik toegeven dat ik deze editie minder vond in vergelijking met die van twee jaar geleden. Acts die onaangekondigd van locatie wisselden, lang aanschuiven aan de Keizersberg voor een theelichtje (door wat klauterwerk konden we de rij gelukkig voorbij steken) en gedwongen worden te kiezen tussen de verschillende acts. Heel veel bekenden tegen gekomen ook, bewust en onbewust (achteraf spotte ik op de foto’s gezichten van bekenden die me tijdens de act zelf helemaal ontgaan waren).

Deze editie waren het vooral de ‘kleinere’acts die me aanspraken: Les Goulus, de Propere Fanfare, Skryf, Boucherie Bacul en de vuurinstallaties van Toverspel. Het spektakelstuk van Xarxa Teatre op het Ladeuzeplein kon me minder bekoren. De mooiste act vond ik die van La Salamandre op de Keizersberg, al leek de act qua concept heel erg op de voorstelling ‘Neige de feu’ van Entre terre & ciel van twee jaar geleden. Alleen jammer dat er te weinig plaats was om al de kijklustigen comfortabel van de show te laten genieten. Er brak ei zo na een volksopstand uit met spreekkoren en boegeroep. Gelukkig was de act betoverend genoeg om het gemor te laten verstommen.

Eervolle vermelding ook voor het Leuvense collectief Skullmapping dat een prachtig  kunstwerk maakte, opgedragen aan de Fiere Margriet. Vier minuten lang betoverd worden. Zeer knap.

Leuven in scène – editie 2010

Ik dacht eerlijk gezegd niet dat het mogelijk was, maar de editie van Leuven in Scène van dit jaar heeft al de vorige moeiteloos overtroffen. Uiteraard heeft dit alles te maken met het schitterende weer. Na weken grauw en koud weer, straalde de zon in het Pinksterweekend alsof ze besefte dat ze iets had goed te maken.

De sfeer op Circusbruul was fantastisch, met bestofte voeten begaven we ons van de ene naar de andere act terwijl we struikelden over de gezinnen met jonge kinderen. De act die mij het meest wist te bekoren was Hors Cycles, twee mannen op een fiets die een glimlach op ieders gezicht wisten te toveren. Ook zeer mooi: D’Irque en Fien, Belgisch circustalent om trots op te zijn.

‘s Avonds werden de grote kanonnen bovengehaald. De eigen productie van ARTBOEM en Leuven in Scène kon ik helaas niet bewonderen, wegens echt geen vrij plaatsje meer te vinden op het Hogeschoolplein. Volgende keer een locatie zonder in de weg staand bladerdek? Gelukkig zag ik Neige de Feu van Entre Terre et Ciel al op de vooropening (ik voel de kilte van de uit de grond opstijgende kou nog steeds in mijn botten, meer vuur, alstublieft), want ik hoorde van veel mensen dat het zaterdag en zondag bijna ondoenbaar was om een glimp van de vurige dame op te vangen.

Voala op het Ladeuzeplein was mooi zonder meer, maar bezorgde mij niet dat magische gevoel dat andere acts mij wel leverden deze editie. Of misschien had ik al te veel mooie dingen gezien en waren mijn zintuigen gewoon overbelast.

Over overbelaste zintuigen gesproken, met Fous de Bassin bracht Ilotopie dé meest besproken act van het festival. Iedereen kent ongetwijfeld wel iemand die mopperend is wedergekeerd omdat er door de ongelooflijke massa volk niets te zien viel van het spektakel. En óf er volk was. Na het optreden van Voala vertrok een gigantische mensenmassa richting de zwaaikom. Nog nooit gezien. Met mijn fiets maakte ik deel uit van een lange karavaan die de stad uittrok.

Op voorhand had ik zo mijn twijfels of deze act, die zich toch een stuk buiten het centrum afspeelde, wel volk zou trekken. Boy, was I wrong. Ik hoorde dat er op zaterdag zo’n 20.000 man was en het zou me niets verbazen als op zondag vlot de 30.000 aanwezigen overschreden werd. Wat het voor de helft van het volk quasi onmogelijk maakte om het spektakel op het water te bewonderen. En dat is doodjammer, want het was magnifiek. Vanaf het dak waarop ik stond, genoot ik van wat een scène uit een droom leek: fietsers en auto’s op het water, een drijvend bed en vuurwerk, veel vuurwerk. En last, but not least, een poedelnaakte vent op hakken. Jay!

Pinkstermaandag

Te vroeg (ik was nog niet helemaal bekomen van Leuven in Scène) begonnen met een doctoraatsverdediging om 10.00u. Ja, jullie lezen het goed: een doctoraatsverdediging op een pinkstermaandag. Een echte onderzoeker laat zich niet tegenhouden door een officiële feestdag om zijn doctoraatstitel te behalen. Na de receptie iets gaan eten met vrienden op het terras van The Lodge (waar de wind soms een rioolgeurtje in onze neusgaten blies waarvan de oorsprong onduidelijk was, iets minder leuk), daarna naar een paardenshow waarvoor we vrijkaarten hadden en dan doorgereden naar Kampenhout om te barbecuen bij een zwembad. En nu zou ik eigenlijk nog wat Japans moeten studeren, maar de energie ontbreekt me een beetje. Eens vroeg in bed kruipen, zal deugd doen na dit vermoeiende, maar geweldige weekend.

De terugkeer van de lente

Toen ik deze avond terugwandelde na het examen Japans, voelde ik de belofte die in de lucht hing. Een belofte die sprak van zonnige en warme dagen die in aantocht zijn. Persoonlijk hoop ik vooral dat deze zonnige dagen zich concentreren rond het Pinksterweekend, want dat wordt Leuven één groot openluchttheater. Al weken kijk ik uit naar Leuven in scène. Het zou echt zonde zijn als regenweer de prachtige voorstellingen die op het programma staan, komt verstoren.

Mijn mooiste herinnering aan Leuven in Scène dateert van de allereerste editie, toen het stadspark in vuur en vlam stond en de temperaturen de dertig graden benaderden. Vaag herinner ik me dat ik toen ook in een examenperiode zat (eerlijk, ik heb al zo lang examens in mei-juni dat ik me niet kan voorstellen hoe mijn leven eruit zou zien zonder examens) en dat ik eigenlijk moest blokken (ook hier niets nieuws onder de zon). De verwondering die ik toen voelde, kijkend naar het vlammende spektakel, is me echter des te beter bijgebleven. Ik kan mijn ogen sluiten en ik zie nog de projectie van de vuurbollen op mijn netvlies.

In 2006 vormde het stadhuis in kleur het hart van Leuven in Scène en in 2008 kon de luchtacrobatie van Grupo Puja mij het meeste bekoren. Ik kan haast niet wachten tot het zaterdag is!

Editie 2003:

Editie 2006:

Editie 2008:

Communicatieonderzoek

Ik ben dol op enquêtes en onderzoeken allerhande. Ik denk niet dat er in Vlaanderen een internetpanel bestaat waar ik geen lid van ben, dus toen ik op Facebook een oproep zag passeren om mee te werken aan een onderzoek over de communicatie van Leuven in scène, twijfelde ik geen moment. Leuven in scène is het Leuvense event dat mijn verbeelding het meeste prikkelt, een tweejaarlijks hoogtepunt. Nooit zal ik die magische eerste editie vergeten met de vuurballen in het zomerse stadspark. Zelfs zonder de beloofde chocomousse en het fnacbon lokkertje had ik aan dit onderzoek meegewerkt.

Het werd alleszins een interessant gesprek. We waren in totaal met z’n vijven, waarvan er drie met moeite ooit van Leuven in scène gehoord hadden, doordat ze te veel werkten (de bakkersstiel is keihard) of de wonderlijke dingen op hun pad niet koppelden aan de veelkleurige affiches in het stadsbeeld. Enfin, voor mij was het een koude douche dat mijn enthousiasme over het event niet gedeeld werd door de andere deelnemers. Maar goed, we werden gevraagd om onze mening over folders, affiches en campagnebeeld 2008 te geven en dat deden we dan ook. De wereldverbeteraar van dienst vond al het materiaal ecologisch niet verantwoord en de hardwerkende dame kreeg koppijn van de folder. Enfin, de aanwezigen boorden het materiaal vakkundig de grond in, zonder de minste nuance. Nu, ik geef toe, vooral de folders waren voor verbetering vatbaar, maar een goed grafisch ontwerp maken is nu eenmaal heel moeilijk. Vandaar dat ik mijn mening wat meer nuanceerde. Behoorlijk atypisch voor mezelf om de minst uitgesproken mening van de hoop te hebben. ‘t Is eens iets anders.

Leuven in scène

Toen ik het programma van Leuven in scène dit jaar onder ogen kreeg, had ik een beetje mijn twijfels. Zouden de acts even magisch en spectaculair zijn als de twee voorgaande edities die een verpletterende indruk op mijn gemaakt hadden? Gisteren werden mijn twijfels echt in één klap weggevaagd door achtereenvolgens het optreden van Circ Panic en Grupo Puja!. Waar Circ Panic voor de kleinschalige romantische aanpak stond, liet Grupo Puja! alle toeschouwers met open mond achter. Fantastisch, ongelooflijk, magnifiek.

Het slotspektakel van Les Commandos Percu op het Ladeuzeplein overdonderde met knetterend vuurwerk, maar veel van het optreden op het podium ging verloren voor de toeschouwers die verder achteraan stonden. Gelukkig viel er in de lucht meer dan genoeg te beleven. Mijn persoonlijke hoogtepunt is en blijft echter Grupo Puja!

Leuven in scène is trouwens veel meer dan spectaculaire acts. Het is een gelegenheid om mensen te ontmoeten, te genieten van een drankje op een terrasje, wok uit een kartonnen doos te eten op een bankje in het park, de sfeer op te snuiven en gelukkig te zijn dat jij een plek in deze stad hebt gevonden.