Vandaag nemen we afscheid van Cuba en van Aby’s Casa, waar het best wel aangenaam verblijven was. Maar niet zonder eerst nog te genieten van een laatste ontbijt met vers fruit en versgeperst fruitsap.
De taxi die we gisteren geregeld hebben (140 CUC zal de rit naar Santa Clara ons kosten), is vroeger dan verwacht ter plaatse en uiteraard zijn mijn broertje en zijn vriendin nog niet klaar. Mijn vriend en ik brengen onze valiezen alvast naar beneden (die casas hebben helaas geen liften) en ik blijf bij de taxi wachten terwijl mijn vriend terug naar boven gaat om te helpen met de rugzakken van mijn broertje en zijn vriendin.
De taxichauffeur laadt de valiezen in de taxi, maar laat de deur van de laadruimte wagenwijd open staan. Aangezien ik gedrild ben nooit mijn valiezen ergens alleen achter te laten, positioneer ik mij aan de achterkant van de taxi. Ik verschiet me een bult als blijkt dat zich in de laadruimte niet alleen onze twee grote valiezen bevinden, maar ook een kleine jongen van een jaar of zeven zittend op een koelbox. Ik maak me een beetje zorgen, want er is met onze twee koffers al niet veel plaats meer en er moeten nog twee grote reisrugzakken bij. Waar moet die jongen dan zitten?
Nog steeds geen spoor van mijn broer, zijn vriendin en mijn vriend, dus knoop ik tijdens het wachten maar een gesprekje aan met de niño in de kofferbak. Ik vraag hem of hij graag naar school gaat en wat zijn hobby’s zijn. Hij vertelt dat hij later graag veel talen wil spreken (Engels en Russisch) en dat hij meerijdt naar Santa Clara omdat het vandaag geen school is. Ik versta de jongen vrij moeilijk, want hij slikt veel klanken in, dus ik moet soms vragen om iets te herhalen. Ik span me in om in mijn beste Spaans gevarieerde gespreksonderwerpen aan te snijden, maar mijn inspiratie raakt stilaan op. En mijn gezelschap valt nog steeds nergens te bekennen….
Gelukkig kijkt niemand er in Cuba van op als je een beetje te laat bent en uiteindelijk duiken mijn drie medereizigers dan toch op. Tot mijn grote verbazing lukt het om de twee trekrugzakken nog bij in de kofferruimte te duwen, samen met de jongen. Ik heb met hem te doen, want comfortabel kan dat niet zitten.
Iets later dan gepland vertrekken we uit Havana. De drie uur durende rit naar Santa Clara verloopt erg vlotjes. De brede banen zijn van een betere kwaliteit dan verwacht. Onderweg passeren we regelmatig boeren die met paard en kar onderweg zijn. Onze taxichauffeur stopt één keer voor een plaspauze, maar ik besluit de ongetwijfeld vieze wc aan mij voorbij te laten gaan. Het aanbod in de winkel van het benzinestation is zeer beperkt. Ik probeer een soort chocolade snoepje uit, maar dat is geen succes en niet voor herhaling vatbaar. Om de tijd tijdens de verder ietwat saaie rit te doden, kijk ik wat Netflix.
De taxi dropt ons af bij de werkelijk prachtige casa particular Hostal D’Cordero. Wat een verschil met de eerder sobere casa in Havana. We worden ontvangen in een chique salon die vol staat met allerlei snuisterijen en krijgen een glas versgeperst guave-sap aangeboden (guave-sap is trouwens veel lekkerder dan de vrucht zelf, die rare onsmakelijke pitten bevat). De binnentuin van de casa is een kleine oase van groen met een mooi fonteintje. Onze kleurrijke kamers hebben hoge plafonds en een gigantische badkamer. Ik voel me al meteen thuis!
Na de nodige formaliteiten vervuld te hebben, laten we onze bagage achter op de kamer en wandelen we naar het stadscentrum. In het hart van het centrum treffen we een charmant groen parkje omgeven door statige gebouwen. We lunchen bij een hotel onder een overdekte galerij met uitzicht op het park. We houden het simpel met een panini met tonijn en kaas.
De hoofdreden dat we naar Santa Clara gekomen zijn, is om een bezoek aan het mausoleum van Che Guevara te brengen. Googlemaps leert ons echter dat het een stevig eindje stappen is om daar te geraken. Gelukkig zijn er voldoende alternatieve vervoersmiddelen beschikbaar. We houden een tuktuk aan en niet veel later zijn we bij het reusachtige monument dat opgetrokken werd ter herinnering aan de Slag van Santa Clara. Het monument wordt gedomineerd door een gigantisch bronzen beeld van Che, met zijn arm in het gips.
De zon is spijtig genoeg achtergebleven in Havana. Boven ons pakken zich dikke wolken samen en het lijkt erop dat elk moment een fikse regenbui kan losbarsten. Het is heel vochtig, drukkend weer en we zijn blij dat we dat hele eind niet gestapt hebben. We nemen foto’s van het grootse opgevatte grafmonument met talrijke afbeeldingen van Che en bezoeken vervolgens het museum en het mausoleum die zich onder het monument bevinden.
Jammer genoeg is het in het museum en mausoleum niet toegelaten foto’s te nemen. We mogen zelfs onze rugzakken niet mee naar binnen nemen. Deze moeten we achterlaten in een gebouwtje dat zich op een afstand van het monument bevindt. Zouden ze een Amerikaanse aanslag vrezen?
Het museum toont allerlei memorabilia van Che: foto’s, diploma’s, brieven, zijn typemachine, zijn horloge, zijn pijpen (of althans, pijpen waarvan ze beweren dat deze van Che geweest zijn, controleren kan je dat natuurlijk niet), zijn aanstekers, zijn uniform, zijn geweer…. Ik vraag me af wat Che zelf gevonden zou hebben van de personencultus die rond hem ontstaan is. Je kan immers geen winkel in Cuba binnen stappen of je wordt gebombardeerd met allerlei prullaria met daarop de afbeelding van Che. Kan me niet voorstellen dat een communist gelukkig zou zijn met het feit dat zijn afbeelding gebruikt wordt om winst te maken. Maar hoe je het ook draait of keert, Che is wel degelijk een held voor de Cubanen en ik kan begrijpen waarom dit zo is. Per slot van rekening bevrijdde hij, samen met Castro en zijn rebellen, Cuba van de dictatuur van Batista.
Na elk voorwerp in het museum uitgebreid bestudeerd te hebben, bezoeken we het mausoleum met het stoffelijk overschot van Che en dat van 38 van zijn kameraden die samen met hem in de Boliviaanse jungle gestorven zijn. Een mooie, serene laatste rustplek.
Wanneer we buiten komen uit het mausoleum regent het. Gelukkig blijft het bij een paar dikke druppels en breekt de echte regenbui, ondanks de dreigende grijze wolken, niet door. Aangezien er in de wijde omgeving geen tuktuk of taxi te bekennen valt, rest er ons weinig anders dan ons met paard en kar naar onze volgende bestemming te laten voeren.
De vriendin van mijn zus moet zich daarbij even over haar principes zetten, want ze is van mening dat paarden die zo’n kar trekken vaak slecht behandeld worden. Ik kan haar niet helemaal ongelijk geven, want onze koetsier gaat niet bepaald zachtzinnig om met het paard, dat er een beetje te mager uitziet. Ook de kar zelf ziet eruit alsof ze elk moment uit elkaar kan vallen: de planken waarop we zitten zijn smal en hard en het metaal van de kar is op verschillende plakken bijna volledig doorgeroest.
Enfin ja, hopelijk helpt onze riante fooi onze koetsier om te sparen voor een betere kar en zijn paard wat meer eten te geven. We laten ons afzetten bij de Tren blindado, een heroïsche plek in Santa Clara waar de communistische rebellen een belangrijke overwinning op het regime behaalden door een gepantserde trein gevuld met soldaten, wapens en munitie te laten ontsporen. De site bestaat uit een paar wagons met wat voorwerpen uit die tijd en de bulldozer die de guerillastrijders gebruikten op de sporen te verwijderen. Allemaal niet bijzonder indrukwekkend, moet ik eerlijk zijn. En jawel, om nog extra slaatje te slaan uit de toeristen moeten we bijbetalen om foto’s te nemen.
Met dit bezoek hebben we alles wat bezienswaardig is bezocht in Santa Clara. Tijd om terug te keren naar het centrum en iets te gaan drinken. We komen op goed geluk terecht in een mooie binnentuin alwaar we een lekkere mojito drinken voor geen geld. Het smaakt ons zo dat we nog een tweede mojito bestellen op dezelfde plek. We maken er zelfs een heuse kroegentocht van, want na twee drankjes besluiten we te verkassen naar het hotel met de galerij waar we deze middag gegeten hebben.
Spijtig genoeg is er een zeer vervelende clownshow aan de gang op het plein. De clown produceert een ongelooflijk irritant nasaal geluid (versterkt dan nog) waar ik bijna horendol van word, maar de kinderen op het plein lijken het geweldig te vinden. We proberen onze aandacht te concentreren op onze drankjes (een daiquiri mulata voor mij) en raken aan de praat met een Amerikaans koppel naast ons. Aangezien we een klein hongertje hebben, bestellen we tapas. Lekker! Terwijl we eten en drinken krijgen we gezelschap van de hotelhond die zich gemoedelijk onder onze tafel nestelt. Ongetwijfeld in de hoop wat eten te kunnen meepikken. Sinds mijn onaangename ervaring met een witte hond in Korea, vermijd ik honden liever, maar deze lijkt ongevaarlijk.
Na onze kroegentocht lopen we terug over het pleintje. We zien een kar getrokken door een geit vol met kindjes. De eigenaar van de geit en de kar loopt de ganse tijd rondjes rond het plein en ziet eruit alsof hij zich kapot verveelt. De geit daarentegen lijkt weinig aansporing nodig te hebben, ze moet soms zelfs wat in toom gehouden worden om er niet te snel met de kar met kinderen vandoor te gaan.
Vlak voor we onze casa particular binnen stappen, loopt een schijnbaar dronken man nogal ruw tegen mijn vriend op. We gaan meteen in verdedigingsmodus, uit angst om bestolen te worden. Vals alarm, de man is gewoon echt dronken. No pasa nada!
We frissen ons op voor het avondmaal. Wetende dat er in Santa Clara niet al te veel te beleven valt, hebben we vanavond een maaltijd in onze casa gereserveerd. We hebben de schitterende patio mét fonteintje voor ons alleen en zelfs een privé-ober om onze tafel te bedienen. De ober doet zijn uiterste best om ons in de watten te leggen en hij schept er duidelijk genoegen in om zijn Engels te kunnen oefenen.
We starten de maaltijd met een huiscocktail waarvan de ober ons trots komt vertellen dat hij deze zelf heeft bedacht. We complimenteren zijn vindingrijkheid en brengen een toost uit op onze reis doorheen Cuba. De maaltijd is iet of wat overvloedig te noemen. De porties zijn aan de grote kant en tegen dat we bij het dessert zijn aanbeland zit ik eigenlijk al vol.
Een heel bijzondere avond, dat wel!
