Ditmaal geen zwempartijtje om de dag te beginnen. Het zwembad was wat aan de kleine kant om goed baantjes te kunnen trekken. Jammer, want een extra energieverbrandende activiteit was zeker van pas gekomen, gezien het overheerlijke en copieuze ontbijtbuffet. Eindelijk nog eens een ontbijt om over naar huis te schrijven! Enorm veel keuze in kazen en charcuterie, heerlijke taarten als dessert en er was omelet! Hoera voor omelet!

Na het overvloedige ontbijt trokken we richting het historische centrum van Corte. Om tijd te winnen en gevaarlijke wandelingen in het donker te vermijden, besloten we toch maar met de wagen te gaan. We hadden op voorhand onze research gedaan en een grote, ondergrondse parkeergarage gevonden waar we onze wagen uit de schaduw konden parkeren.

De vroegere hoofdstad Corte is meer dan zomaar een gezellig stadje op een heuvel. Omringd door hoge bergen is Corte de wieg van het Corsicaanse patriottisme: in 1735 werd hier de grondwet voor een onafhankelijke staat opgesteld. Die sfeer van trots nationalisme van toen is blijven hangen in het stadje dat zijn helden niet vergeten is.

Het licht bleek deze ochtend beter mee te zitten dan de avond voordien, dus trokken we naar het Belvédère om de citadel van Corte, symbool van de onafhankelijkheidsstrijd van de eilandbewoners, op zijn mooist vast te leggen. Daarna wilden we de citadel zelf bezoeken. Helaas was het oudste deel van de citadel, het kasteel met het arendsnest, niet open voor het publiek. Men was immers druk bezig met de voorbereidingen van het vuurwerk dat op 14 juillet de lucht in geschoten zou worden. Heel jammer, maar niets aan te doen. We beperkten ons dus noodgedwongen tot een bezoek aan de mooie antropologische collectie van het Musée de la Corse.

Het museum was een aangename verrassing. De collectie was beperkt, maar zeer mooi gepresenteerd en voorzien van de nodige uitleg. Ik was ook erg onder de indruk van de architectuur van het museum: een smaakvolle combinatie van oud en nieuw. Architect Andrea Bruno verbouwde de oude militaire barakken van het vreemdelingenlegioen tot een modern, licht museum met respect voor de eigenheid van het bouwwerk. Erg knap.

De cellen waarin de bezoekers individueel naar traditionele muziek konden luisteren vond ik ook een leuk idee. Alleen jammer dat de cellen slecht geïsoleerd waren, waardoor de muziek uit de andere cellen al te gemakkelijk stoorzender kon spelen. We bleven langer dan verwacht in het museum. Het was al 13.30u toen we buiten stonden en we op zoek gingen naar een restaurant om te lunchen. Dat vonden we een paar stappen van de citadel verwijderd. U Museu mag dan geen al te originele naam zijn, gezien de nabijheid van het Musée de la Corse, hun gerechten mochten er zijn. Mijn risotto van quinoa met gambas was een pareltje! We hadden het erg leuk op het mooie terras en waren niet meteen gehaast om op te stappen. Mijn vriend bestelde nog een whisky en ik genoot van een kopje thee.

Na dit fijne intermezzo werkten we de resterende bezienswaardigheden in Corte af, terwijl we tegelijkertijd zochten naar de ideale plek om op 14 julliet van het vuurwerk te kunnen genieten, bij voorkeur onder het genot van een glaasje wijn of zo. Corte is, zoals eerder gezegd, niet bepaald groot, dus we vinkten snel de nog te bezoeken pleinen en kerken van ons lijstje af terwijl er zich boven Corte een fantastische wolk vormde (de voorbode van een stevig onweer?). Een goeie plek om het vuurwerk te bewonderen, vonden we echter niet meteen. We keerden terug naar de parkeergarage en zetten de zoektocht verder met de auto. De universiteitsgebouwen waren ongetwijfeld een toplocatie om het vuurwerk te zien, maar die waren helaas niet toegankelijk. Een beetje lager gelegen spotten we echter een perfecte plek om een gorillapod neer te zetten mét uitzicht op de citadel. We hadden er geen idee van of er veel mensen zouden komen opdagen voor het vuurwerk. Corsicanen lopen immers niet over van enthousiasme over het feit dat ze deel uitmaken van de Franse republiek. Nuja, we zouden wel zien.

We hadden alles gezien wat er te zien viel in Corte en besloten de weg richting ons hotel in te slaan om de Gorges de la Restonica verder stroomopwaarts te verkennen. Alvorens we van dit natuurschoon konden genieten, moesten we echter een gigantische opstropping trotseren veroorzaakt door een Italiaanse campingcar. Nochtans stond er aan het begin van de weg waaraan ons hotel lag duidelijk aangegeven dat deze weg niet geschikt was voor campingcars. Gli Italiani…

De vallei van de Restonica was ronduit schitterend. Alleen jammer dat de smalle wegen mijn favoriete chauffeur de nodige stress bezorgden. Het kruisen van voertuigen uit de tegenovergestelde richting was een heuse heksentour. De weg was amper breed genoeg voor één wagen, laat staan voor twee. Terwijl ik uit het raam hing om te vermijden dat we de afgrond in zouden rijden, moest mijn vriend soms een heel stuk achteruit rijden. Enkel al de gedachte aan een tegenligger deed mijn chauffeur in angstzweet uitberken. Omdat het plezant moest blijven, besloten we rechtsomkeer te maken en de weg niet verder af te rijden tot het eindpunt bij de Bergeries de Grottelle.

Op de terugweg werden we overvallen door de tweede regenbui van deze vakantie. Er daalden toch zeker twintig regendruppels op onze voorruit neder. Net genoeg om kleine moddervlekjes te vormen op onze erg stoffige voorruit. De donkere wolk werd snel weggeblazen door de wind en de zon nam het opnieuw over. Het wat zachtere namiddaglicht liet de Gorges de la Estonica optimaal tot hun recht komen. Fantastisch mooi.

Om te vieren dat we onderweg niet ergens de afgrond ingedonderd waren of een aanvaring met een tegenligger gehad hadden, wilden we iets gaan drinken bij Camping Tuani. Deze eet- en drinkgelegenheid had een prachtig uitzicht op de vallei van de Restonica. We hadden net een fantastisch plekje gevonden, toen de bediening kwam zeggen dat we ons moesten verplaatsen naar een tafel op het terras aan de andere kant van het gebouw (lees: zonder mooi uitzicht). Het was immers 18u en ze wilden beginnen aan de opbouw van de tafels voor het avondmaal. Een beetje absurd, want er waren nog heel veel lege, ongedekte tafels. Ze hadden ons gerust iets kunnen laten drinken, de andere tafels opdekken en ons eventueel wegjagen, mocht er plots een stormloop van klanten ontstaan. Zonder mooi uitzicht was voor ons de incentive om daar iets te gaan drinken ook weg, dus keerden we onverrichter zaken terug naar ons hotel.

We sloten de dag af met een zwempartijtje in de Restonica vlak bij ons hotel, maar eigenlijk was het al te laat op de dag om te spreken van een aangenaam verfrissende zwempartij. De zon stond te laag om de vallei te verwarmen en het water was klappertandend koud. Maar we zetten toch door en waagden ons zelfs aan een sprongetje vanaf de rots in de rivier.

Voor het avondmaal wilden we het onszelf niet te moeilijk maken. Na gedoucht te hebben, wandelden we naar Auberge de la Restonica, een hotel-restaurant gelegen op dezelfde weg als ons eigen hotel. Het diner werd geserveerd in open lucht, op een overdekt terras vlak bij het zwembad. De zwoele temperaturen van de voorbije dagen waren echter nergens meer te bekennen. Het was ondertussen flink afgekoeld, het kwik haalde nog met moeite de 20 graden. Ik was helaas totaal niet gekleed op zulke kippenveltemperaturen. Gelukkig was mijn vriend zo lief om snel over en weer naar ons hotel te lopen om mijn fleece te gaan halen (hebben we dat ding toch niet voor niks mee naar Corsica gesleurd).

Het eten (langoustines voor mij, rundsfilet voor mijn vriend) was overheerlijk, zij het aan de prijzige kant. We sloten de avond af met een ijsje en een limoncello. Zalig!