Zonder honger opgestaan, dus slaan we het ontbijt over. We rijden met onze huurwagen naar de Beomeosa tempel. Het is een half uurtje rijden en het verkeer valt deze keer goed mee. Het is verrassend rustig op de parking van de tempel. Misschien omdat we vroeger zijn dan gewoonlijk. De tempel is heel mooi en prachtig gelegen in het groen. Vooral de iets verder gelegen hermitages zijn echt bijzonder, met veel standbeelden van olifanten en paarden en een tuin met een gigantische collectie boeddhabeelden in allerlei afmetingen en stijlen. In veel tempels zijn diensten aan de gang, wellicht omdat het zaterdag is. We genieten van de rust op het tempeldomein en nemen veel foto’s.

 

Na ons bezoek ontmoeten we op de parking een oude heer die vrijwillige als parkingwachter optreedt. Hij is heel nieuwsgierig om te horen waar we vandaan komen en spreekt tot onze verbazing een aardig mondje Engels, dat zijn we hier in Korea nog niet vaak tegen gekomen. En jawel, hij kent België van het bier, de chocolade én voetbalster Lukaku! We complimenteren hem met zijn goede Engels en nemen afscheid. Tijd om op zoek te gaan naar een middagmaal!

Op de straat die naar de tempel leidt, staan foodtrucks die voornamelijk koffie (Koreanen zijn grote koffieliefhebbers) en fastfood verkopen. De trucks staan gewoon op de openbare weg geparkeerd met meestal een aantal plastieken stoeltjes en een paar klaptafeltjes erbij. Nu, het is niet dat er veel verkeer passeert, maar toch, een bizar gezicht. Wij besluiten toch maar wijselijk in een echt restaurant te eten met een charmant terras in de voortuin.

We bestellen allebei een pajeon pannenkoek, een hartige pannenkoek met groene lente-ei. Heel lekker en voor de verandering eens niet te veel. En jawel, we kunnen het niet nalaten makgeolli te bestellen. Ditmaal wordt dit heerlijk frisse, licht alcoholische drankje geserveerd in een grote kom. Huisgemaakt dus, heerlijk!

Het valt ons op dat het boeddhisme blijkbaar in de lift zit in Busan. We passeren veel bouwwerven waar verschillende tempels en bijgebouwen in de steigers staan. Ik heb zo’n flauw vermoeden dat het aantal temple stays in de lift zit, afgaande op al deze bedrijvigheid.

Wij rijden met onze huurauto verder naar Gamcheon Culture Village. Ongeveer een uur rijden van Beomosa. En jawel, zelfs na een uur rijden, zijn we nog steeds in Busan. Gewoon om jullie een idee te geven van de uitgestrektheid van deze miljoenenstad.

Gamcheon Culture Village is vooral gekend voor de pittoreske, kleurrijke huizen, smalle steegjes en vele niveauverschillen. Doorheen het ganse dorp zijn kunstwerken te ontdekken en lege ruimtes worden ter beschikking gesteld aan kunstenaars. Het kleurrijke dorp heeft als bijnaam “het Machu Picchu van Busan”, wat ik persoonlijk lichtelijk overdreven vind. Niet dat ik Machu Picchu al bezocht heb, maar afgaande op de foto’s is de pracht van Machu Picchu in niets te vergelijken met Gamcheon.

Voor 2000 won kopen we een mooie, grote kaart van Gamcheon om zoveel mogelijk van het dorp en de kunstwerken te ontdekken. Maar eerst: tijd voor een ijsje! Terwijl ik op een bankje van mijn ijsje zit te smullen, komt een andere westerling naast ons zitten. We raken in gesprek (veel westerlingen zijn we immers nog niet tegen komen op onze trip). Blijkt dat hij een Zweedse atleet is die in Korea deelneemt aan een rifle tornooi om zich te plaatsen voor de Olympische spelen in Tokyo 2020. Vandaag heeft hij een vrije dag, dus profiteert hij daarvan om één van de meest toeristische plekken in Busan te bezoeken.

Na een fijn gesprek nemen we afscheid en beginnen we aan de wandeling doorheen Gamcheon. En ja, het is supertoeristisch, maar tegelijkertijd geniet ik ook van de sfeer die er in de kleine steegjes hangt: de vele kraampjes met prullaria, de Koreaanse meisjes die per sé allemaal met Le Petit Prince op de foto willen, de vele plekken waar je street food kan kopen (zelf laten we ons verleiden tot de aankoop van een fish cake op een stokje, best wel lekker!). Door het niveauverschil heb je vanaf verschillende plekken een prachtig uitzicht over de veelkleurige huizen die zich uitstrekken tot aan zee. En ja, niet elke kunstwerk is even geslaagd, maar de diversiteit en de manier waarop de kunst in het straatbeeld is verweven, is erg aantrekkelijk.

Het valt ons wel op dat naarmate we het einde van de wandeling naderen, we steeds minder toeristen zien. Valavond nadert en het is duidelijk dat de meeste toeristen voor de korte route met de highlights kiezen en niet de langere route die wij volgen. Wat op zich wel leuk is. We hebben het gevoel het dorpje op het einde van de wandeling helemaal voor ons alleen te hebben.

We sluiten onze wandeling af in een café dat ik al eerder gespot had vanaf de overkant van de vallei: een blauw geverfde constructie die boven alles uittorent en waarvandaan je een schitterend uitzicht heb op het dorp en de baai. Ik bestel een mango smoothie, die van consistentie meer weg heeft van een dikke milkshake en zo koud is dat ik ei zo na het fenomeen brain freeze leer kennen (nog nooit gehad, dus kan me er niets bij voorstellen). Vanaf het balkon zien we de zon achter de bergen ondergaan en de lichtjes van het dorp aanspringen. Mooi.

Tijd om terug te keren naar ons hotel. Op de terugweg rijden we met onze huurwagen over de fameuze Gwangandaegyo brug, alweer iets om van ons lijstje todo’s te schrappen. We parkeren de wagen in de parking van het hotel en gaan op zoek naar een avondmaal. Na de kreeftuitspatting van gisteren, besluiten we het iets budgetvriendelijker te houden vandaag.

We komen terecht in restaurant Goresa Fish Cake Haeundae, een fastfood restaurant waar ze een gigantisch assortiment aan fish cakes hebben. Het principe is simpel: je legt zoveel fish cakes als je wil op je plateau, rekent af en warmt deze vervolgens op in een microgolfoven. Niet echt gezond, maar wel lekker. Ik ga niet voor de fish cakes pur sang, maar voor een noedelsoep met fish cakes. The best of both worlds. 😉

Na het avondmaal lopen we nog even naar Haeundae beach dat zich op wandelafstand van ons hotel bevindt. We zien weer talrijke vuurpijlen de lucht in gaan en net zoals gisteren komt de melding door de luidsprekers dat het verboden is vuurwerk af te schieten. Ditmaal blijft het echter niet bij een melding. We zien een politiewagen het strand op rijden en verschillende overtreders toespreken en (vermoedelijk) een fikse boete geven.

Er is her en der straatanimatie en we maken een aangename wandeling langs de boulevard terwijl we hier en daar stoppen om naar de animatie te kijken. Ik ben het meest onder de indruk van een koppel westerlingen die een soort acrobatische show geven.

We eindigen de avond bij Villa Honu alwaar we buiten op het terras een lekker glas wijn drinken voor een redelijke prijs. Wijn is in het algemeen nogal zeldzaam in Korea. De meeste drinkgelegenheden serveren soju en andere Koreaanse drankjes. Wijn staat vaak niet eens op de kaart en als het op de kaart staat, is het meestal duur. Villa Honu is een uitzondering op dat vlak.

Een mooie afsluiter van een gevarieerde dag.