De dag begonnen met een lekker ontbijtje met lokale kazen, roerei en pannenkoekjes in ons hotel. Goed begonnen is half gewonnen! Het is een prachtige dag in Lyon. De zon schittert aan een stralend blauwe hemel. Wat een contrast met het grauwe België.

Mijn vriend en ik wandelen van ons hotel naar het oude stadscentrum van Lyon. Een wandeling van zo’n veertigtal minuten, maar wie maalt daarom als je verwarmd wordt door een zalig lentezonnetje? We moeten twee rivieren (de Rhône en de Saône) en evenveel bruggen oversteken om onze bestemming te bereiken. Vanuit Vieux Lyon klimmen we naar de top van de Fourvière heuvel. Boven aangekomen genieten we eerst en vooral van het prachtige uitzicht op Lyon aan onze voeten, alvorens de Basiliek Notre-Dame de Fourvière te bezoeken.

De Basiliek Notre-Dame de Fourvière is werkelijk een pareltje. Zowel van binnen als van buiten. Het bouwwerk combineert romaneske en byzantijnse stijlen in een bijzonder eclectisch geheel. En wat nog meer indruk maakt: deze kerk gewijd aan de Maagd Maria is volledig met privégeld gefinancierd. Het interieur is zo mogelijk nog indrukwekkender dan de gevel. De prachtige glasramen en mozaïeken zijn betoverend mooi onder de steeds veranderende lichtinval. Er is gewoon zoveel te zien in deze basiliek dat we er veel meer tijd in doorbrengen dan gepland. Ik wist trouwens niet dat de Notre-Dame de Fourvière een stop was op de route naar Santiago de Compostela.

Na het uitgebreide bezoek aan de basiliek (al een eerste letterlijk en figuurlijk hoogtepunt van onze trip) drinken we iets op een terrasje in de zon bij een ijsjeszaak in de straten van Vieux Lyon. Mijn vriend bestelt een milkshake met rhum raisin en ik ga voor een drankje met citroensorbet en citroenlimonade. Lekker verfrissend.

Na deze korte tussenstop haasten we ons naar het vertrekpunt van de Lyon Food tour. Al een geluk dat deze pas om 3 uur in de namiddag van start gaat. Plaats van afspraak: bij de afbeelding van Paul Bocuse op de Fresque des Lyonnais, een muurschildering van 800 vierkante meter waarop 30 bekende inwoners van Lyon figureren. Heel toepasselijk, want Paul Bocuse is de enige chef ooit die gedurende 53 opeenvolgende jaren drie sterren toegekend kreeg door de Michelin Gids. En dat de inwoners trots op hun beroemde chef-kok zijn, moge duidelijk zijn. Lyon noemt zich immers niet voor niet Capitale de la Gastronomie.

We maken kennis met onze sympathieke gids en de rest van de deelnemers aan de Food Tour. De andere deelnemers blijken drie Amerikaanse koppels met hun kinderen te zijn die de tour liever in het Engels zouden volgen. Volkomen begrijpelijk, maar het plaatst onze gids wel voor een moeilijk dilemma: wij hebben immers de tour in het Frans gereserveerd (ik wilde graag mijn Frans wat oefenen). Onze gids Mégane put zich uit in duizend verontschuldigingen, terwijl wij blijven herhalen dat het voor ons niet uitmaakt en dat wij in feite veel makkelijker Engels begrijpen dan Frans. In het begin doet ze zelfs moeite om elke uitleg zowel in het Frans als in het Engels te geven, maar na nog een paar keer benadrukt te hebben dat ze gerust Engels mag spreken, geeft ze dat gelukkig op.

Onze culinaire ontdekkingsreis start bij Boulangerie Saint Vincent, een biologische bakkerij alwaar we het meest bekende gebak van Lyon proeven: brioches aux pralines roses. Een zoet brood met geplette roze pralines dat me qua smaak niet geheel weet te overtuigen. Ik ben ook bijzonder verward door de term praline, waarbij ik spontaan aan onze heerlijk Belgische chocoladekunstwerkjes denk. In Frankrijk blijkt een praline echter een amandel te zijn met een suikerlaagje errond. De pralines van Lyon onderscheiden zich van alle andere gelijkaardige zoetigheden door hun roze kleur.

De gids slaagt er meteen in de Amerikaanse kinderen te laten griezelen door hen te vragen of ze weten hoe de praline aan hun roze kleur komen. Dat weten ze uiteraard niet, waarop de gids hen een afbeelding van een aantal kevers toont, die geplet worden om dit mooie roze kleurtje te verkrijgen. Afschuw alom. 😉 De kinderen in het gezelschap zijn trouwens niet op hun mondje gevallen en delen de gids mee dat ze het gebak toch niet zo lekker vinden.

Als volgende halte bezoeken de Halles de la Martinière, een food hall waar je duurzame voedingswaren kan kopen. De gids legt uit dat deze plek die focust op biologische producten vrij uniek is voor Lyon, waar het veganisme en aanverwanten nog als een rare afwijking worden gezien. Op gebied van voedsel zijn de Lyonnais nogal behoudsgezind. Hun maaltijden zijn meestal nogal stevig en rijk aan vlees. Charcuterie en kazen hebben een ereplaats in de keuken van Lyon. Daarnaast zijn de Lyonnais enorm trots op hun streekproducten. Doorheen gans de stad kan je de plaatselijke specialiteiten proeven.

We wandelen verder doorheen de wijk Terreaux terwijl de gids ons vertelt over de geschiedenis van Lyon. Ze toont ons een paar van de steegjes en doorgangen, traboules, waar Lyon zo om bekend is. De traboules lopen dwars door huizenblokken zodat je via binnenkoeren en steegjes naar de andere kant kan. Ze toont ons ook een miraboule: een binnenplaats die doodloopt, maar wel vrij te bezoeken is.

Mijn vriend en ik maken nader kennis met de Amerikaanse koppels, die supervriendelijk zijn en zich ondertussen al ettelijke keren verontschuldigd hebben omdat wij, ocharme, door hun schuld de rondleiding in het Engels moeten volgen. Eén van de drie koppels blijkt in Frankrijk te wonen en aardig goed Frans te spreken. De drie koppels zijn oorspronkelijk afkomstig van Libanon, terwijl de kinderen duidelijk geboren zijn in de Verenigde Staten, want die spreken enkel Engels. Onder mekaar spreken de volwassenen een taal die ik niet kan thuisbrengen, maar aan hun uiterlijk te oordelen vermoed ik dat het Armeniërs zijn. Het zijn duidelijk geen moslims, want ze eten worst met varkensvlees en drinken wijn. Ik durf niet goed doorvragen naar de reden van hun verhuis naar de Verenigde Staten, uit schrik misschien een gevoelige snaar te geraken.

Onze gids leidt ons langs een plek waar vroeger Kapucijner monniken verbleven en legt zo de link naar onze volgende culinaire stop: Tom & Co: Brasseurs de Lyon, een micobrouwerij! Wie dacht dat ze in Frankrijk alleen wijn dronken heeft het jammerlijk mis. Er zijn zo’n 400 microbrouwerijen in Lyon. Bier is de laatste jaren duidelijk aan populariteit aan het winnen. Tom & Co wordt uitgebaat door een sympathiek koppel dat bestaat uit een Lyonnaise en een rasechte Schot met vuurrood haar. Ik laat de bierproevertjes aan mij voorbij gaan, maar smikkel graag van de bijpassende chocolade.

We wandelen verder en onze gids vertelt dat Lyon niet alleen de capitale de la gastronomie is, maar ook de capitale de la résistance. Tijdens de Tweede Oorlog vormde Lyon namelijk het bolwerk van het verzet. De vele steegjes (traboules) maakten het voor de verzetstrijders makkelijk om aan de Duitse vijand en de collaborerende Fransen van het Vichy regime te ontsnappen. Een stukje Franse geschiedenis die mij niet bekend was.

Volgende stop: Les Fromagivores, een supergezellig én mooie kaaswinkel. We krijgen een prachtige kaasplank met proevertjes geserveerd. We proeven geitenkaas, Tomme en een blauwe kaas. Heerlijk! De kinderen zijn enthousiast. Eén van de jongens roept zelfs uit: “This is the best cheese I have ever eaten!” En ja, het is écht heerlijk.

De gids brengt ons vervolgens naar een plek waar zijde geverfd wordt. We lopen het atelier binnen en bewonderen de techniek van de ambachtslieden. Lyon is erg gekend om zijn zijde. En er is zelfs snoepgoed in de vorm van de cocon van een zijderups. Vroeger stonden de zijdewevers op bij het krieken van de dag en nuttigden ze in de ochtend een zware maaltijd (mâchon) in een typische bouchon, een volks restaurant dat stevig eten serveert voor een lage prijs.

Wij werpen een blik op de etalage van de befaamde chocolatier Voisin aan de Place des Terreaux, bekend om de coussins de Lyon, chocolade ganache omhuld met een laagje groene gesuikerde amandelpasta. Onze gids vertelt ons over die keer dat de voetbalclub Olympique Lyon het Franse kampioenschap won en en de voetballers op het balkon van het stadhuis verscheen. De uitzinnige massa op de Place des Terreaux sprong zo hard op en neer dat ze de fonteinen (ontworpen door van Christian Drevet en Daniel Buren) op het plein kapot sprongen. Het plein ligt momenteel open om deze fonteinen te herstellen.

Onze rondleiding eindigt in een authentieke bouchon met roodwit geblokte tafelkleedjes op de tafel. Café des Fédérations ademt een gemoedelijke en volkse sfeer uit. Wij nemen met ons gezelschap plaats aan de tafel die voor ons is gedekt en maken kennis met allerlei specialiteiten uit Lyon: cervelle de canut (romige geitenkaas met kruiden en heel veel look), grattons (gefrituurd varkensvet), charcuterie en linzensalade (om toch een beetje gezond te doen). We wensen mekaar ‘bon appetit et large soif’ en klinken met een glaasje wijn met siroop van blauwe bessen. Deze maaltijd is niet helemaal mijn ding, moet ik ootmoedig toegeven. Maar wel fijn om hetzelfde eten te kunnen proeven als de zijdewerkers een paar eeuwen geleden.

Daarmee zit onze tour erop. Mijn vriend en ik nemen afscheid van de Amerikanen (die zich nogmaals excuseren voor het feit dat de tour in het Engels was) en we lopen terug naar chocolatier Voisin om wat typische zoetigheden te kopen om onze collega’s te trakteren.

We keren terug naar Vieux Lyon op zoek naar een leuke bar om iets te drinken. L’Illustre is een gezellige, niet al te grote bar alwaar we een glaasje champagne (of twee) drinken om te toasten op een geslaagde kennismaking met de culinaire bijzonderheden van Lyon. Veel honger hebben we niet meer, maar voor de goesting bestellen we bij een volgende glaasje wijn een bordje huisgerookte zalm en een bordje eendenborst. Toch iets meer mijn smaak dan het eten dat we in Café des Fédérations voorgeschoteld kregen. 😉

Rond een uur of negen ronden we af en wandelen we door de nachtelijke straten op ons gemak terug naar het hotel.