Een overweldigend succes, mag ik wel zeggen, ons zaterdags diner met vrienden. Dit keer verliep alles vlekkeloos. De voorgerechtjes waren perfect, het hoofdgerecht was subliem (de allereerste keer dat we eraan dachten om de munt eraan toe te voegen en ‘t moet gezegd, dat gaf het gerecht toch nog iets extra) en het dessert was lekker makkelijk.
Geen stress, alles onder controle. De perfecte avond.
Eergisteren probeerden mijn vriend en ik een nieuw recept uit: Thaise eend-ananaskerrie. Omdat je bij een nieuw recept nooit goed weet of de hoeveelheden voldoende zullen zijn, namen we geen risico en verdubbelden we alle ingrediënten, er vanuit gaande dat zo’n scoutskoppel uit de Vlaanders wel een gezonde eetlust zou hebben.
Wel, dat van die gezonde eetlust bleek te kloppen, maar de kerrie was volumineuzer dan gedacht (en we hadden natuurlijk al wat hapjes en een voorgerechtje binnen). Waardoor we vandaag nog meer dan voldoende over hadden om onze hongerige magen te vullen. Handig!
PS: Hoe komt het dat een mooi initiatief als Kokeneten helemaal doodgebloed is?
Als dit geen hapklare brok positivisme is, dan weet ik het ook niet meer.
Vandaag hadden we vrienden op bezoek. E heeft nog samen met mij gestudeerd en is vorig jaar zijn grote liefde C gevolgd naar West-Vlaanderen. Nu ben ik helemaal voor het volgen van grote liefdes, maar Izegem, dat is dus wel ver, he! Door de grote afstand en ons beider drukke agenda’s is afspreken geen sinecure en het was bijna niet meer gelukt in 2007, en dat terwijl we al pogingen aan het ondernemen waren sinds juli ergens. Gelukkig viel er op de valreep nog een geschikte datum uit de lucht: 23 december.
E had nog een beetje last van jetlag (hij was net terug van een business trip naar Singapore) en dat zag je aan zijn oogjes, maar merkte je helemaal niet aan zijn humeur. We hadden een geweldig gezellige namiddag/avond, die goed ingezet werd met een bezoekje aan het Glazen Huis, waar het zo rond een uur of vijf echt ongelooflijk druk was. Ik heb alleen het gevoel dat we totaal nog niet bijgepraat zijn. Kennen jullie dat? Gesprekken die van de hak op de tak springen, nauwelijks tijd om adem te halen omdat er zoveel te zeggen valt? Beginnen met één onderwerp en het verhaal niet afmaken omdat er een nieuwe verhaallijn tussenkomt en dan nog één.
Enfin, om jullie wat te laten watertanden, een klein overzichtje van wat wij aten:
It was very, very yummie!
