De kroon mocht ik ditmaal niet op mijn hoofd zetten, maar dat kon de pret niet drukken. We aten spaghetti, speelden met de kindjes (wie is er sneller een draak of een tyrannosaurus-draak?) en leerden alweer een nieuw kaartspelletje kennen: Taipan, al blijft Bang toch veruit mijn favoriet.
Ik denk dat Taipan potentieel een heel leuk spel als je het met vier speelt, maar de variant voor zeven personen viel wat tegen. Eens je aan de bedelstaf raakte (lees: als laatste eindigde in de eerste spelronde), was het moeilijk uit de verliezerspositie te treden en dat maakte het meteen al minder interessant voor de verliezers. Misschien moeten we het nog eens spelen als we maar met vier zijn.
Helemaal mijn ding. Vooral omdat ik als slechte outlaw twee van de drie keer mijn als sheriff vermomde vriendje het genadeschot heb gegeven. I’m evil like that. ]:-)