cern

CERN, Atlas en babybezoek – 10 november 2014

Verschrikkelijk vroeg opgestaan (6.30u) om tijdig klaar te zijn om mee te rijden met onze gastheer naar CERN. Vandaag stond er een bezoek aan de kersverse dochter van onze vrienden in Meyrin (vlak bij CERN) op het programma. Na een rit van ongeveer een uur waren we in CERN. Onze vriend was zo vriendelijk om ons de weg naar de cafetaria te wijzen alwaar ik me helemaal liet gaan en mijn bord vol laadde met een gigantisch English Breakfast. Love me some English Breakfast!

IMG_5854

We deden rustig aan met het ontbijt, want we werden pas om 11 uur bij onze vrienden verwacht. We maakten van de gelegenheid gebruik om voor de tweede keer de tentoonstelling Microcosm in CERN te bezoeken. CERN blijft toch een ongelooflijk fascinerende plek. Zelfs het ontbijten daar vond ik bijzonder, omringd door onderzoekers uit alle landen van de wereld. Je voelde gewoon de positieve energie. <3 CERN

We waren van plan om de bus te nemen, maar om de één of andere reden (we vonden de bushalte niet op de plek waar googlemaps zei dat er een bushalte moest zijn) mislukte dit. Ondertussen was het opnieuw beginnen miezeren. We besloten gewoon door te lopen, we waren immers al een flink stuk opgeschoten in de richting van waar onze vrienden woonden. De wandeling van CERN naar Meyrin viel eigenlijk ontzettend goed mee. Op een dikke twintig minuten waren we er. Niet de moeite om een bus voor te nemen.

We belden aan en werden supervriendelijk onthaald. Het was op een paar dagen na exact twee jaar geleden dat we onze vrienden IRL zagen. Sinds ons vorige bezoekje was hun gezinnetje  een baby rijker en de baby die wij toen bezochten was ondertussen al een flinke peuter. Die peuter kochten we om met Duplo (duidelijk wél een cadeau). Meteen gescoord. 😉 Het klikte heel goed tussen de peuter en mijn vriend. Wat een verstandig kind ook. Net twee en daar kwamen al heelder volzinnen uit. Nu ja, kan ook moeilijk anders met twee zulke intelligente ouders.

Om het onze gastheer en gastvrouw niet te moeilijk te maken, bestelden we pizza bij een zaak vlakbij. De pizza was niet echt geweldig, maar goed, ik moet toegeven dat ik in mijn leven nog nooit geweldige pizza gegeten heb. Snap niet zo goed waarom mensen daar zo’n fan van zijn.

We praatten over de toekomstplannen van onze vrienden. Ze vertelden ons dat ze op termijn van plan waren om terug te keren naar België, omdat ze hun kinderen graag een roots wilden geven en ze vonden dat dit niet kon in Zwitserland, waar ze altijd als buitenlanders beschouwd zouden worden. Zelf kon ik die redenering niet helemaal volgen. Ik vind het fantastisch dat mijn petekindje Belgisch-Poolse ouders heeft, geboren is in Nederland, vloeiend Engels en binnenkort ook vloeiend Frans zal spreken en zal opgroeien in Zwitserland. Het is waar, hier liggen haar roots niet, maar ze is wel een echte wereldburger die zich wellicht overal zal thuis voelen.

We hadden jammer genoeg niet zo heel veel tijd om rustig bij te praten, want om 17u moesten we alweer in CERN zijn. Onze vriend had speciaal voor ons geregeld dat we last minute konden aansluiten bij een rondleiding in ATLAS, een van de zes deeltjesdetectorexperimenten die plaatsvinden in de Large Hadron Collider. We wandelden samen met onze vrienden terug naar CERN en namen afscheid van elkaar. 

Onze vriend wachtte ons op in de receptie van CERN en zorgde ervoor dat we naadloos konden aansluiten bij de rondleiding. Wat een service! Ik vond het fenomenaal om 100 meter onder de grond te staan bij de detector die het Brout-Englert-Higgs-deeltje gedetecteerd heeft. Die wetenschappelijke verwezenlijking is fenomenaal en wat het helemaal bijzonder maakt is dat dit het resultaat is van een gezamenlijke inspanning van verschillende landen.

IMG_4178

IMG_4181

IMG_4188

Na de rondleiding besloten we iets te gaan eten in het centrum van Genève. Tijdens de tramrit zocht ik op tripadvisor naar een geschikte plek. De pizza die we ‘s middags gegeten hadden, was nogal zwaar, dus onze voorkeur ging uit naar een lichte keuken. Japans of zo. 😉 De reviews voor Izumi waren erg goed en ik zag op hun website dat er nog net een tafeltje voor twee beschikbaar was om 19u. In lichte looppas haastten we ons naar het restaurant in kwestie.

Ter plekke aangekomen, bleek dit toch iets chiquer dan verwacht. Het restaurant bevond zich op een bovenverdieping van het Four Seasons hotel, met geüniformeerde bewakers aan de deur. We voelden ons een beetje misplaatst, maar zetten toch door. Iedereen was supervriendelijk en inderdaad er was nog net een tafeltje voor twee personen beschikbaar. Nog voor we de menukaart kregen, kwam de bediening al informeren of we een aperitief wilden. We bestelden twee champagnes, omdat ze zo mooi werden voorgesteld. Iets wat we ons achteraf dik beklaagden, want dit was de allereerste (en wellicht ook de laatste) keer in mijn leven dat ik 40 Zwitserse frank voor een glas champagne neertelde. Daar waren we toch even niet goed van.

Maar het eten zelf was ongelooflijk fabuleus. Nu we toch al goed begonnen waren, besloten we dan maar all the way te gaan en de menu te nemen (die in verhouding tot de champagne wel een koopje leek, voor 105 Zwitserse frank). Zonder overdrijven één van de beste maaltijden die ik in mijn leven gegeten heb, geïnspireerd op de Japanse keuken. Omdat we nogal geschrokken waren van de prijs van ons aperitief, beperkten we onze consumptie tot een karafje van 300 ml Urakasumi saké. Heel erg lekker, een perfecte aanvulling bij de maaltijd.

Aan het tafeltje naast ons zat een buitenlandse dame die alleen dineerde, toen ze aan het twijfelen was over welk dessert ze zou nemen, kon ik het niet laten om haar de mochi met ijs aan te raden. Mijn absoluut favoriete Japanse dessert. En ja, ze vond het lekker.

Wat wij aten:

  • Tuna Tartar With Gochujang Sauce On Crispy Rice
  • Seabass Sashimi, Yuzu Juice And Miso Crush
  • Yellowtail Sashimi With Chilipepper

  • Salmon Tataki, Spicy Musterd Miso Sauce

  • Lobster And Baby Spinach, Yuzu Truffle Dressing (voor mij)
  • Black Cod Miso Zuke (voor mijn vriend)
  • Ice cream mochi (geen foto van, wegens te blij dat er mochi op mijn bord lagen)

Bij een volgend bezoek komen we hier zeker terug, maar het aperitief slaan we dan toch maar over. 😉

IMG_5864

IMG_5866

IMG_5869

IMG_5871

IMG_5872

Na deze iets chiquere maaltijd dan gepland namen we de trein terug naar Aubonne, alwaar onze vriend ons kwam ophalen in het station. Alweer een geslaagde dag achter de rug!

 

Genève – 7 november 2014

Ons Hollands petekindje verhuisde in mei van dit jaar met haar gezin naar Aubonne in Zwitserland.  Hoog tijd om eens een bezoekje te brengen aan haar nieuwe thuis!

Voor mijn vriend en ik betekende dit novemberweekend een hernieuwde kennismaking met Genève. Onze eerste kennismaking vond bijna exact twee jaar geleden plaats toen we vrienden bezochten die pas een kindje hadden gekregen. Het toeval wil dat diezelfde vrienden die we twee jaar geleden bezochten, een maand geleden hun gezin hebben uitgebreid met een tweede dochter. Een dubbele reden om op het vliegtuig naar Zwitserland te stappen, dus.

Ook toevallig: twee jaar geleden werkten onze vrienden allebei voor CERN. Omdat de meeste contracten in CERN tijdelijk zijn, veranderden zij ondertussen allebei van job. Maar we kunnen nog steeds vol trots zeggen dat we iemand kennen die op CERN werkt, want de papa van ons petekindje houdt zich daar sinds enkele maanden bezig met patenten. En hij heeft een contract van onbepaalde duur.

We landden vrijdag 7 november rond een uur of 11 op de luchthaven van Genève. Onze vriend die op CERN werkt, was zo vriendelijk ons op de luchthaven te komen ophalen, zodat we de koffers bij hem in de auto konden laten en zonder zorgen een namiddag in Genève konden doorbrengen. Hij bracht ons naar CERN, wij bedankten hem voor de lift, wensten hem nog een goeie werkdag en namen zonder dralen de tram naar het centrum van Genève.

We stapten uit de tram en ik voelde me meteen thuis. Genève is echt een bijzonder aangename stad, mooi gelegen aan het fantastische meer en met een schitterend uitzicht op de besneeuwde bergtoppen. Alleen jammer dat het zo’n prijzige stad is.

Ondertussen was het al middag, dus onze eerste missie bestond erin voedsel te vinden. Op aanraden van onze vriend trokken we naar La Buvette des Bains des Pâquis voor een snelle lunch. Veel keuze was er niet, maar de plat du jour (met verse vis) zag er uitstekend uit. We waren dan ook niet de enigen die een plekje zochten op het zonnige terras met uitzicht op het meer. Ideale plek voor een snelle én goedkope lunch, zeker wanneer de zon schijnt.

Na het middagmaal namen we een mouette (een gele taxiboot) naar de overkant van het meer om te wandelen door het oude stadsgedeelte dat ik de vorige keer zo charmant gevonden had. Natuurlijk kon ik het niet laten om opnieuw de Cathédrale Saint-Pierre binnen te springen om me te laten overdonderen door de overweldigende schoonheid van de kapel van de Maccabeeën.

Jammer genoeg bleek tijdens ons bezoek aan de kathedraal het weer omgeslagen te zijn. De helder blauwe hemel had zich verstopt achter dikke, grijze wolken waaruit motregen op onze hoofden neder daalde. Tijd voor een vieruurtje dus. Patisserie Vivel werd aangeraden door tripadvisor en stelde inderdaad niet teleur. Heerlijk gebak in combinatie met uitstekende thee en chocomelk.

Na deze pauze bleek het weer nog niet echt verbeterd. We liepen wat rond door de van regen glimmende straatjes en besloten dan maar de handdoek in de ring te gooien en ergens een glas wijn te drinken. We belandden in La Cantinella en genoten op ons gemak van een lekker glas Italiaanse wijn vergezeld van warme broodjes met tomaat en kaas, ons aangeboden door het huis.

Na de wijn was het tijd om de tram naar CERN te nemen. We wachtten bij het onthaal op onze kameraad en reden samen van CERN naar zijn huis in Aubonne. Aubonne ligt op zo’n 55 km van Genève, maar door de drukke avondspits deden we er toch meer dan een uur over. Op zo’n momenten ben ik altijd blij dat ik bespaard blijf van dagelijks fileleed. Ik mag dan al eens grommelen over de NMBS vertragingen, met een leesboek en een iphone bij de hand heb je niet veel kans om je te vervelen, terwijl je achter het stuur van een wagen altijd oplettend moet zijn. Heel stresserend.

Na veel file kwamen we dan eindelijk aan bij de naschoolse opvang waar de drie kinderen van onze vrienden vol ongeduld op ons zaten te wachten. Ze waren helemaal uitgelaten en het weerzien verliep dan ook heel erg hartelijk met veel dikke knuffels en opgewonden kinderstemmetjes. Oef, want het was alweer een tijdje geleden dat de kinderen ons gezien hadden en ik ben altijd een beetje bang dat het niet zal klikken.

Onze vriend was bijzonder goedgezind, want net deze namiddag had hij het goeie nieuws gekregen dat hij na amper een half jaar werken bij CERN promotie zou krijgen. Woehoe! Schitterend nieuws dat natuurlijk met een flesje champagne moest gevierd worden. Maar alvorens de fles te ontkurken, deelden we onze cadeautjes uit aan de kinderen. Ik had mijn best gedaan om voor iedereen een passend cadeau te vinden. Voor ons driejarig petekindje had ik stickertjes en kleurplaten met stiften gekocht, voor haar vijfjarige broertje kocht ik een zelfbouwvliegtuig en voor de zevenjarige grote zus kocht in een boek van Annie M.G. Schmidt, omdat ik als kind zelf zo’n ontzettende fan van deze schrijfster was en er zo toch nog een beetje een link met Nederland was, waar alledrie de kindjes geboren werden.

Dat boek bleek de aanleiding voor heel wat traantjes te zijn, want, zo zei de grote zus: “Een boek is geen cadeau,” terwijl ze jaloers naar de cadeautjes van haar kleine broer en zus keek. Daar stond ik toch even met mijn mond vol tanden. Want als kind (en nu nog) was ik altijd ontzettend blij met een boek. Maar goed, mijn vriend heeft gelijk, ik moet mijn interesses als kind niet op andere kinderen projecteren, want blijkbaar was ik een kind met ontzettend saaie hobby’s. 😉

Enfin ja, het verdriet ging snel voorbij, maar ik noteer dus dat in Aubonne boeken niet als geschenken beschouwd worden. Al een geluk dat een kinderhart erg vergevingsgezind is. Die fles champagne werd alsnog ontkurkt en we genoten samen van een slaatje met vis dat onze gastheer snel in mekaar gebokst had als avondmaal, terwijl we praatten over het nieuwe leven van onze vrienden in Zwitserland.

IMG_3734

IMG_3736

IMG_3745

IMG_3747

IMG_3754

IMG_3758

IMG_3759

IMG_3762

IMG_3763

IMG_3781

IMG_3786

IMG_5826

Genève – 2 november 2012

Alweer een mooie zonnige start van de dag. Vandaag stonden er twee dingen op het programma: een bezoek aan CERN, waarover ik al eerder schreef, en een bezoek aan onze vrienden die in een slaapstadje net over de Franse grens woonden. De kersverse mama kwam ons ophalen na ons bezoek aan CERN en nog geen tien minuten later waren we in hun appartementje in een Franse woonwijk die duidelijk CERN-medewerkers als doelgroep had. De meeste mensen die in CERN werken, hebben namelijk tijdelijke contracten en zoeken iets om te huren, want ze komen uit alle hoeken van de wereld. Slimme Franse projectontwikkelaars spelen in op het gebrek aan huurappartementen op de Geneefse markt door snel snel hele wijken neer te zetten waar snel geld mee te verdienen valt. Het straffe is, aan isolatie doen ze niet mee, daar in Frankrijk en alle appartementen worden met elektriciteit verwarmd. Aja, want die elektriciteit is afkomstig van Franse kerncentrales en kost toch bijna niks. En wij hier maar isoleren als gekken en energiezuinig leven, in ons Belgenlandje.

We maakten kennis met de schattige dochter van onze vrienden en praatten wat bij terwijl we wachtten tot de heer des huizes terugkwam van zijn werk. En raad eens wat er op het menu stond voor het avondmaal? Geen kaasfondue, maar wel raclette! Nog een nationaal Zwitsers gerecht! We kunnen er weer voor een tijdje tegen op gesmoltenkaasgebied!

Heel boeiende discussie gehad met de gastheer die niet geloofde in het principe van schaalvergroting en een vurig pleidooi afstak voor kleinere structuren: kleinere gemeenten (hij was geen voorstander van de fusies tussen gemeenten), kleine, lokale bedrijven en handelaars. Hij pleitte voor lokale productie en consumptie, een discours dat me deed denken aan dat van de hedendaagse transitiebewegingen. Zijn overtuiging was dat grote structuren onveranderlijk gedoemd zijn om te falen. Ergens kon ik hem wel volgen, want hoe groter je structuur hoe meer administratieve overhead en hiërarchie je creëert, wat onveranderlijk ten koste gaat van de efficiëntie. Toch geloof ik in de voordelen van schaalvergroting en het goede dat supranationale samenwerkingsverbanden zoals de Europese Unie kunnen realiseren. Iets waar mijn gastheer niets in zag.

Hij zong het lof van het Zwitserse systeem met kantons die veel meer bevoegdheden hebben dan het federale niveau en verklaarde zich een grote voorstander van het systeem van referenda in Zwitserland. De geldigheid van zo’n referendum is niet gekoppeld aan een minimale opkomst en eenieder kan een voorstel tot referendum indienen als je op voorhand genoeg medestanders verzameld hebt. En dan maar hopen dat de meerderheid van de mensen die komen stemmen jouw voorstel genegen zijn. Ik stelde de vraag hoe dat dan zat met de representativiteit. Wat als er maar tien procent komt opdagen voor zo’n referendum, dan wordt er uitgevoerd wat de meerderheid van die tien procent beslist. Hij zei dat dit geen probleem vormde, want als het ging om iets wat de mensen werkelijk belangrijk vonden, zouden ze wel hun stem laten horen. Het feit dat ze dit niet deden, betekende dat het onderwerp in kwestie hen onverschillig liet. Zo had ik het nog niet bekeken.

Het was alleszins een verrijkende avond die stof tot nadenken bood.

CERN – research, technology, collaboration, education

Vrijdag 2 november 2012 zal de geschiedenis ingaan als de dag waarop mijn vriend en ik voet zetten op het meest inspirerende wetenschappelijke complex ter wereld: CERN. We hadden enkele maanden op voorhand een rondleiding geboekt. Ik keek enorm uit naar dit bezoek aan CERN, de plek waar voor het eerst wetenschappelijk bewijs gevonden werd voor het bestaan van het Higgs bosondeeltje.

Wat een bezoek aan CERN onvergetelijk maakt, is de wetenschap dat honderd meter onder jouw voeten geschiedenis geschreven werd en wordt. Elke dag vinden er massa’s botsingen tussen elementaire deeltjes plaats. Slechts enkele van deze botsingen zijn interessant genoeg om door onderzoekers nader bekeken te worden. De data die geproduceerd wordt, is gigantisch en wordt eerst door computers gefilterd alvorens in de GRID gepompt te worden waar wetenschappers over de ganse wereld vrij toegang hebben tot de gegevens.

We werden op CERN rondgeleid door een wetenschapper die persoonlijk aan het ATLAS experiment had meegewerkt. ATLAS is een gigantische detector die op zoek gaat naar bijzondere deeltjes die vrijkomen bij de frontale botsing van protonen met een uitzonderlijk hoge energie. Om die hoge energetische toestand te bereiken, moeten de protonen versneld worden in de deeltjesversneller tot ze bijna de snelheid van het licht bereikt hebben. CERN heeft verschillende deeltjesversnellers die mekaar voeden. De grootste deeltjesversneller is de Large Hadron Collider waar het Higgs bosondeeltje ontdekt werd. De ATLAS detector moet bijzonder nauwkeurig meten, want die bijzondere deeltjes leven slechts een fractie van een microseconde. De wetenschapper die ons rondleidde vertelde enthousiast over het werk dat op CERN gedaan werd. En de vragen die in onze groep gesteld werden waren van erg hoog niveau, soms zelfs op het filosofische af.

Wat CERN nog meer inspirerend maakt, is de missie: vrede door wetenschappelijk onderzoek. De oprichters van CERN wilden meebouwen aan een betere wereld en hoe kan dit beter gerealiseerd worden dan door samen te werken om de materie waaruit onze wereld is opgebouwd beter te begrijpen? Door in de deeltjesversneller de omstandigheden vlak na de Big Bang te recreëren, krijgen de wetenschappers meer inzicht in de fundamenten waaruit alles wat wij kennen is opgebouwd. Hoe geweldig moet het zijn om daaraan te kunnen bijdragen?

De vondst van het Higgs boson deeltje is uiteraard een grote opsteker voor de wetenschappers op CERN, maar er blijven nog vele vragen onbeantwoord: wat is de mysterieuze dark matter? Waarom hieven materie en anti-materie elkaar niet op na de Big Bang, maar bleef er voldoende materie over om al de sterrenstelsels te creëren? Veel vragen waarop in CERN naar een antwoord gezocht wordt.

Wel grappig: de meeste informatieborden en multimediamateriaal, evenals onderstaand filmpje, waren nog niet aangepast aan de vondst van Higgs boson. Het zal nog wat tijd kosten om alles aangepast te krijgen.

Oja, volgend jaar wordt de Large Hadron Collider even stilgelegd voor onderhoud. Dan hoop ik nog eens terug te gaan om de deeltjesversneller met eigen ogen te aanschouwen, iets wat door de vrijgekomen straling niet mogelijk is wanneer de deeltjesversneller in werking is.

CERN

  • Research: Seeking and finding answers to questions about the Universe
  • Technology: Advancing the frontiers of technology
  • Collaborating: Bringing nations together through science
  • Education: Training the scientists of tomorrow