Ons verblijf Quinta do Torcaz biedt geen ontbijt aan, dus besluiten we onderweg naar onze eerste bestemming van de dag ergens te stoppen voor een ontbijt. Onze eerste poging draait echter op niks uit door foutieve informatie op googlemaps. Op goed geluk stoppen we vervolgens bij een kleine dorpscafé, waar de aanwezigen ons allemaal met grote ogen bekijkenwanneer we er binnen stappen en iets bestellen. Gelukkig kunnen we een paar woorden Portugees, want het is duidelijk dat niemand van de aanwezigen Engels begrijpt. Ik vermoed dat ze in dit café niet veel toeristen over de vloer krijgen. We kopen een simpel broodje met kaas en hesp en eten dit op aan een plastic tafeltje op de stoep voor het dorpscafé in de zon met zicht op de Pico vulkaan. Niet slecht!
Na dit snelle ontbijt rijden we verder naar de Capelinhos vulkaan, die in 1957 vlak bij de toenmalige vuurtoren onder de zee uitbarstte en met de uitgespuwde lava en assen het eiland Faial 2,4 vierkante kilometer groter maakte. De uitbarsting zelf duurde maar liefst 13 maanden, van 27 september 1957 tot 24 oktober 1958. De vulkaan blies assen tot meer dan een kilometer ver de lucht in, vernielde 300 huizen in de nabijgelegen dorpen en noodzaakte de evacuatie van 2000 mensen, waarvan een groot gedeelte vervolgens emigreerde naar de VS en Canada.
We parkeren onze wagen op de parking bij het museum van de Capelinhos vulkaan en beslissen eerst de wandeling te doen en dan het museum en de vuurtoren te bezoeken. Het landschap is alleszins behoorlijk indrukwekkend. We wandelen over het nieuwe stuk Faial waar langzaam de eerste groene plantjes zich wagen tussen het vulkanische gesteente en de assen. Het contrast tussen het grijze gesteente en de prachtig blauwe zee kan amper groter zijn. Heel bijzonder en behoorlijk stoffig, dat ook. Dat fijne grijze stof kruipt letterlijk overal tussen.
In het ondergrondse museum dat bijna volledig volledig onzichtbaar is en, op een grote cirkel na, het vulkanische landschap zo veel mogelijk respecteert, leren we meer over de uitbarsting van 1957 en de krachten die zich onder onze voeten bevinden. Je moet hier echt komen om te beseffen hoe groots en krachtig de natuur kan zijn. Heel erg boeiend. Uiteraard bezoeken we ook de ruïne van de vuurtoren die de sporen van de uitbarsting draagt. Gelukkig maakte deze vulkaan geen slachtoffers en kon iedereen tijdig geëvacueerd worden.
Van al die vulkanische activiteit krijgt een mens honger. We stappen opnieuw in onze wagen en laten ons met rammelende magen door googlemaps rijden naar Restaurante Bela Vista. Zoals de naam doet vermoeden, krijgen we bij ons eten vanaf het terras gratis en voor niets een prachtig uitzicht. We genieten van de uitstekende verse vis met groentjes en patatjes. Simpel, maar lekker. Bij het eten drinken we een half flesje wijn en een brandy als afzakkertje.
