Mijn vriend en ik hadden geen plannen, deze vrijdagavond, maar de zon lokte ons uit ons kot. Zonde om op zo’n mooie dag binnen te blijven, nietwaar? Op goed geluk wandelden we naar Sud Sud Bistro in de hoop om daar een plekje op het terras te veroveren om mijn bon te gelde te maken. De vriendelijke dame van Sud Sud Bistro had me immers gezegd dat alle tafeltjes in het restaurant gereserveerd waren, maar we konden altijd proberen een tafeltje op het terras te bemachtigen, want deze konden niet gereserveerd worden. Enfin, jullie voelen het al aankomen: geen enkel tafeltje was nog vrij toen wij rond een uur of zes ‘s avonds met hongerige maag bij Sud Sud Bistro aangekwamen.

Plan B dus. Ik wilde eigenlijk al heel lang eens naar Bar Bleu, een pop-up café in de binnentuin van een oud klooster, serieus, daar moesten we toch minstens een keertje iets gaan drinken? Dus wandelden we op het gemak naar het einde van de Brusselsestraat, onderweg even een stop inlassend om naar de spectaculaire afbraakwerken van Leuvens meest bekende stadskanker, het Sint-Pietersziekenhuis, te kijken.

De binnentuin van Bar Bleu was echt een gezellige plek, alleen jammer dat alle tafeltjes al snel in de schaduw lagen en zonder zon op onze huid, was het toch een beetje frisjes. Mijn vriend en ik deelden een pizza en ik probeerde voor de eerste keer in mijn leven een arancino, een gefrituurde gevulde rijstbal. Klinkt twijfelachtig, maar is echt heel lekker. Het deed me een beetje denken aan gefrituurde risotto. De margarita die ik bestelde viel me helaas wat tegen. Een margarita gemaakt volgens de regels van de kunst moet geschud worden in een cocktail shaker, zodat het resultaat een gekoeld drankje is zonder een dikke ijsblok. En wat dreef er in mijn margarita? Juist ja. Noem mij gerust een cocktail snob, maar als je niet weet hoe je deze klassieker der klassiekers moet maken, zet hem dan gewoon niet op de kaart.

De plek zelf is natuurlijk erg bijzonder. Leuven heeft wel meer van deze onverwachte, verborgen plekken en ik dacht dat ik ze ondertussen al allemaal bezocht had, maar neen dus… Vooral de oude kapel sprak tot mijn verbeelding: een schitterende mengeling tussen verval en schoonheid.

Konden ook op mijn goedkeuring rekenen: de grappige blauwe vogels van Bisser.

Omdat we het toch wat te koud kregen in de schaduw verkasten we naar de Optimist voor een dessertje. We vonden nog net een plekje in de overdekte ruimte achter de binnenkoer en bestelden een chocoladetaart en een rijstpap om te delen. De rijstpap was heerlijk, maar de chocoladetaart stelde ietwat teleur.

Fijn om opnieuw onbezorgd door de Leuvense straten te kunnen dwalen.