Ik ben dol op recepties. Ik hou van de bubbels die er naar goed gewoonte geschonken worden, ik hou van de prachtige kleine hapjes die er geserveerd worden en het spel van je strategisch opstellen zodat de bediening je toch zeker niet over het hoofd ziet. Maar ik hou nog het meeste van de gelegenheid om nieuwe, interessante mensen te leren kennen. Zo ook vrijdagavond: een kleine receptie met belangrijk volk uit alle hoeken en uithoeken van Europa. Tref ik een heel sympathieke Hollandse die dezelfde studierichting als ik gedaan heeft (en geloof me, zulke vrouwen zijn, wat mijn eerste studierichting betreft, niet zo dik gezaaid) én die bovendien in Wrocław op Erasmus geweest was, de stad die ik deze zomer ga bezoeken. We hadden meteen stof genoeg om een boeiend gesprek aan te knopen.
werk
Twee dagen
Zolang heeft onze nieuwe medewerker het al uitgehouden bij ons. Stiekem moet ik toegeven dat ik een beetje opgelucht was dat hij deze ochtend opnieuw achter zijn bureau zat. Wie weet hadden we hem op zijn eerste dag zo hard afgeschrikt dat hij niet meer durfde terugkomen. 😉
MIA’s
Niet dat ik zo geweldig op de hoogte ben wat er tegenwoordig hip is in het muziekwereldje, maar hey, een invitatie voor een gratis feestje sla ik nooit af. En zo kwam het dat ik mij gisterenavond, samen met mijn vriend en wat collega’s op de prijsuitreiking van de MIA’s bevond. In de VIP-ruimte, wel te verstaan, alwaar we de prijsuitreiking via grote schermen konden volgen. De meeste aanwezigen (waaronder mezelf, ik geef het toe) wiepen echter slechts sporadisch een blik op het scherm. Te druk bezig met netwerken, u kent dat wel. Het was heel leuk, al had ik toch iets meer gratis drank verwacht op een VIP-feestje. We waren verrassend snel door onze voorraad bonnetjes en ik kon echt niet weerstaan aan de verleiding van nog een glaasje Jacob’s Creek. En oja, Daan en Absynthe Minded waren de grote winnaars van de avond, maar dat wisten jullie allemaal al.
Afgewezen
Vandaag zou er een nieuwe collega in mijn team starten. Een collega met wie ik voor de eerste keer zelf de sollicitatiegesprekken gevoerd had. De jury bestond uit vier personen en unaniem hadden we haar als beste gerangschikt. Groot was dan ook mijn ontgoocheling toen ik deze ochtend op kantoor kwam en de personeelsdienst mij meedeelde dat de nieuwe collega gisterenavond had laten weten niet te komen. Ze had een andere jobaanbieding gekregen en die aangenomen. En even voelde ik me persoonlijk afgewezen. Alsof mijn team niet tof genoeg zou zijn en ons werk niet boeiend genoeg was. Natuurlijk weet ik rationeel gezien dat er nog heel veel andere factoren meespelen bij de keuze van een job, maar toch, ik had echt het gevoel dat het klikte en ze een geweldige meerwaarde voor ons team zou betekenen. Ik heb vannacht zelfs slecht geslapen omdat ik scenario’s aan het overlopen was, hoe ik haar zou voorstellen aan de collega’s, wat ik haar het eerst te lezen zou geven, welke kleine taken ze al kon doen om zich in te werken,… Slaap gelaten voor niks.
Gelukkig hadden we nog een kandidaat achter de hand. En jongeman deze keer. Hij begint komende maandag. Hopelijk laat hij ons niet in de steek.
En zo komt de kerstvakantie ten einde
Vanmiddag nog een laatste etentje gehad bij een vriendin die net terug was van zes weken vakantie in Australië (de gelukzak!) en een fijne wandeling gemaakt in de sneeuw rond de Abdij van ‘t Park. Op de één of andere manier ben ik er deze kerstvakantie niet in geslaagd tot rust te komen. Ik heb nochtans mijn best gedaan om het werk achter mij te laten en heb geweigerd mijn mailbox van ‘t werk te openen, al was de verleiding soms groot. Er ging geen dag voorbij dat ik niet aan mijn werk dacht en ik heb de stress niet volledig van me kunnen afschudden. Misschien is een week gewoon niet lang genoeg om er echt tussenuit te zijn.
Komt daarbij dat ik heel veel items van mij todolijstje wilde schrappen deze vakantie en dat is me niet gelukt. Mijn taalcursussen liggen nog grotendeels blanco en de examens zijn nu echt niet meer veraf. Hoog tijd om daar iets aan te doen, dus. Morgen beginnen we op het werk met een receptie en dinsdag start het nieuwe werkjaar officieel. Ik weet dat er een berg werk op me ligt te wachten, maar goed, we zien wel hoe het loopt. Een mens kan niet alles tegelijkertijd.
Stress
Op ons werk is de eindejaarsperiode traditioneel een zeer drukke periode. Op het laatste moment moet er nog een berg administratieve rompslomp in orde gebracht worden en de boekhouding draait overuren. Iedereen loopt er gestresseerd bij, want zijn of haar dossier is nog niet orde en de deadline is in zicht. Geld, geld, geld. Meestal is het ergste achter de rug de week voor kerstmis. Daarna kan er wat opgeruimd worden en is er tijd om achterstallige mails te beantwoorden.
Zo niet dit jaar. De deadlines schoven op richting kerstmis en de stress bleef maar duren. Er viel een lijk van 2,8 miljoen uit de kast (een vergetelheid van iemand binnen mijn team) dat we god zij dank nog hebben kunnen reanimeren, maar het scheelde niks. Een collectieve zucht van opluchting. Zelfs de laatste werkdag van het jaar, 24 december, was mij geen rust gegund. Nog veel losse eindjes die vastgeknoopt dienden te worden en ik zag met schrik in het hart de minuten wegtikken.
Gelukkig is alles nu achter de rug en kan ik genieten van een welverdiende vakantie, waarin ik hopelijk wat tijd heb om achterstallige mail weg te werken…
Sollicitatiegesprekken
‘t Is wel eens leuk, zo aan de andere kant van de tafel te zitten bij een sollicitatiegesprek. Niet dat ik al veel sollicatie-ervaring heb, ik heb in mijn leven nog maar twee sollicitatiegesprekken gedaan, met 100% succes. Ik ben een grote fan van efficiëntie. 😉
Maar goed, vandaag zat ik aan de andere kant van de tafel. Veertien kandidaten heb ik zien voorbijkomen, de ene al beter en gemotiveerder dan de andere. Zullen mij voor altijd bijblijven: de jurist die vond dat de huidige auteurswetgeving niet streng genoeg kon toegepast worden en die een grote fan van de Three strikes and you’re out-wetgeving in Frankrijk was en het allercharmantste meisje met de rosse krullen die blaakte van enthousiasme en ons de oplossing voor de auteursrechtenproblematiek cadeau deed: waarom die wet niet gewoon aanpassen? Zo schattig.
Het gesprek met het rosse meisje was heel verfrissend en bijzonder, ik zal haar mijn leven nooit meer vergeten. Ze was niet geschikt voor de functie, maar ik twijfel er niet aan dat ik haar nog zal tegenkomen in een dynamische job waarin ze al haar enthousiasme en creativiteit kwijt kan. De prachtigste beeldspraak van de dag kwam ook van haar: “Ik werk heel gestructureerd. De verschillende acties die ik moet ondernemen zijn ballonnetjes in mijn hoofd die ik één voor één doorprik.” Na het gesprek was onze jury van drie een heel klein beetje verliefd. 😉
In totaal hebben we vier kandidaten weerhouden voor de laatste ronde. Twee mannen en twee vrouwen, als dat niet mooi verdeeld is. 😉
PS: Deze blogpost verschijnt retroactief om de correctheid van de procedure te garanderen.
Blijven ademhalen
Ik kan me niet herinneren dat ik het ooit in mijn leven zo druk heb gehad, zelfs niet toen ik nog een fulltime studie met een fulltime job combineerde. De dagen vliegen voorbij, ik heb voortdurend tijd te kort en ik word geplaagd door het verschrikkelijk vervelende gevoel dat ik continu achter de feiten aanhol.
Toegegeven, mijn team heeft momenteel één persoon te weinig, maar ook in mijn privéleven geraak ik maar niet bijgebeend. Het is zo dat ik meer overuren maak sinds ik leidinggevende ben, maar ik probeer dit zoveel mogelijk te beperken door mijn middagpauzes zwaar in te krimpen. Ik beknibbel op mijn slaap, maar weet dat dit op de lange termijn niet houdbaar blijft. En af en toe moet ik mezelf eraan herinneren dat ik gewoon moet blijven ademen. Ademen en verder doen. Snel, snel.
134 CV’s
Aan de ene kant is het natuurlijk geweldig dat er zoveel mensen geïnteresseerd zijn in de vacature binnen mijn team. Aan de andere kant maakt dit nog maar eens pijnlijk duidelijk dat het echt wel crisis is. De grote meerderheid van de CV’s bestaat namelijk uit pas afgestudeerden wanhopig op zoek naar een eerste jobervaring.
Coachend leiding geven
Het gebeurt niet vaak dat ik écht enthousiast ben over een opleiding. De meeste opleidingen zijn in hetzelfde bedje ziek: te veel slides, te veel theorie, te saai. De opleiding die ik gisteren en vandaag gevolgd heb, is echter van een heel ander kaliber. De lesgever, een hippe zestiger die ongemeen boeiend kan vertellen, laat genoeg ruimte om de theorie in te oefenen samen met de medecursisten. De oefeningen zijn geen rollenspelen, maar vertrekken vanuit reële problemen van de deelnemers die zowel uit de privé- als uit de werksfeer komen. Het is niet zozeer dat je in de cursus wereldschokkende nieuwe dingen leert, want eigenlijk ken je de meeste technieken al. De cursus vestigt er gewoon de aandacht op en leert je er bewuster mee om te gaan. Vanaf vandaag ga ik dus proberen iedereen in mijn omgeving wat actiever mijn waardering te laten blijken.
Een linkje naar de website van onze lesgever.