Piazza di Spagna en heel veel volk (26 maart 2005)

Nog meer volk

Back from outer space, errr, from Rome, I mean. 😉

Eerste indrukken van Rome: volk, volk, volk en nog eens volk. Toeterende, verkeerslichten negerende auto’s, opdringerige verkopers en duizenden handtassen.

Hopelijk heb ik morgen meer tijd om wat uit te wijden over mijn belevenissen aldaar. Momenteel kan ik jullie alleen zeggen dat de paus niet is doodgevallen tijdens ons bezoekje. Alhoewel er genoeg cameraploegen kampeerden voor zijn stulpje “in het geval dat”.

Note to self: sleep is precious.

Binnen een zevental uur zullen ik en mijn vriendje ons ettelijke kilometers boven Europa bevinden. Op weg naar Rome, de Eeuwige Stad. En momenteel zit ik boordevol reisstress. Wat niet bepaald aangenaam is voor mijn vriendje want die heeft vanavond al een paar verwensingen naar zijn hoofd gekregen. Gelukkig kent hij mijn pre-reisbuien en houdt hij zich naar goeie gewoonte heel erg koest. This too shall pass.

‘k Weet het, ik hoef mij nergens over op te jagen. We hebben echt alles in onze valies zitten en Rome is nu niet bepaald een ontwikkelingsgebied. Dus wat we vergeten zijn, kunnen we daar nog altijd kopen. Het allerbelangrijkste, mijn lenzen, bril en lenzenproducten heb ik bij. Dus wat kan er nog mis gaan? Veel, volgens mijn overreagerende hersencellen. Ik leg vanalles klaar om het klaargelegde vlak daarna te verplaatsen en prompt niet meer te weten waar ik die spullen nu in godsnaam weer gelegd heb.

Stress stress stress.

En we zijn ook niet goed genoeg voorbereid! Nope, ik heb de reisgids maar één keer gelezen en we hebben helemaal nog niet besproken wat we morgen gaan bekijken. En wat als we door onze gebrekkige voorbereiding tot de conclusie komen dat een bepaald museum gesloten is net op de dag dat wij het willen bezoeken? En wat als die dag de laatste dag is? Dan heb ik dat niet gezien! Rampspoed! Geweeklaag! Tandengeknars!

En zo gaat dat maar door. ‘t Is echt om gek van te worden. Wedden dat ik vannacht geen oog dicht doe? Enfin, ik zal dan toch heerlijk slapen op het vliegtuig… 😉

Ik volg al geruime tijd met meer dan bijzondere aandacht de zaak Terri Schiavo en ben dan ook zeer verheugd te vernemen dat federale rechter James Whittemore vandaag besloten heeft dat de voedingstube niet teruggeplaatst mag worden.

Ik mag er zelf niet aan denken dat ik vijftien jaar als een plant zou moeten leven. Het idee alleen al bezorgd me koude rillingen. Tegelijkertijd gaat mijn hart ook uit naar de ouders, die al die jaren zijn blijven vechten voor het leven van hun dochter. Hun strijd is dapper, maar ik vrees dat ze voor de verkeerde zaak vechten. Hun dochter is immers al dood, het enige wat er nog overblijft van haar is een lege schil. Ik moet ook vermelden dat ze in al die jaren juridische strijd niet één keer het gelijk aan hun kant gekregen hebben.

Het siert de Amerikaans rechters dat zij zich niet laten vermurwen door de politieke druk die er bestaat vanuit rechts-conservatieve hoek. Ik denk dat in dit geval gezegd mag worden dat het recht heeft gezegevierd. Hopelijk wordt het beroep van de ouders nu ook afgewezen en duurt Terri’s doodstrijd niet te lang.

Really, really bad…

So much to do! So little time!

Slaapwel en tot morgen!

Belofte maakt schuld. Dus hieronder volgt een lofzang op een redelijk nieuwe webcomic.

Girls with slingshots is een webcomic over de kleine dingen des levens, zoals daar zijn de liefde (of het gebrek daaraan), jobperikelen, vriendschap, babysitten, vibrators en pratende cactussen. Danielle Corsetto heeft een prachtig vloeiende tekenstijl, waar ik eerlijk gezegd een beetje jaloers op ben. De humor in de strips is fijnzinnig en de verschillende personages zijn goed uitgewerkt. Het enige minpunt is dat de strip maar twee keer per week geupdatet wordt. Dat is gewoon veel te weinig!

Hebben we een geweldig feestje gebouwd in bar Esperança op de Oude Markt in Leuven. En dit ter gelegenheid van de verjaardag van mijn vriendje. Fantastisch gezelschap. Weer een aantal interessant nieuwtjes te weten gekomen. En na twaalven de beentjes losgegooid. Meer moet dat niet zijn.

Ik heb er echt van genoten. En binnenkort ga ik nog meer genieten van de sauna- en welnessbonnen die mijn vriendje gekregen heeft. Want in een goeie relatie moet je alles delen, he. 😉

Ciao.

And boy (or girl), do I need it!

En welke waardevolle les hebben wij deze week geleerd? Als je op voorhand zegt dat je na een gourmetavond dadelijk naar huis gaat, doe dat dan ook! Het is een slecht (ik herhaal: slécht) idee om daarna nog op café te gaan. Écht wel. Eer dat je lichtelijk aangeschoten in bed ligt naast je ook lichtelijk aangeschoten vriendje, is het al weer bijna tijd om op te staan. (En om het verhaal nog sappiger te maken: lichtelijk aangeschoten vriendje is erin geslaagd om de wekker een uur te vroeg te zetten. Reutel!)

Anyway, donderdag heb ik alle moeite van de wereld gedaan om wakker te blijven tijdens de workshop. Ik vermoed dat het interessant was, spijtig dat mijn hersenen in slaap gevallen waren. Gelukkig was het eetbuffet ‘s middags dik in orde. En wat is er beter tegen een kater dan een glaasje wijn bij een eetfestijn?

En nu: WEEKEND!

Ok, ik beken. Ik ben eigenlijk verschrikkelijk asociaal. Jaja, jullie dachten ongetwijfeld: die yab met haar duizend en één hobby’s, haar functie als pr-verantwoordelijke bij een studentenvereniging, haar voorliefde voor het organiseren van feestjes allerhande, die moet toch echt wel een sociaal voelend wezen zijn…

Niet dus.

Vanaf het moment dat ik op een trein stap ben ik Miss Anti-sociality. Het gaat zelfs zover dat, als ik een bekende op het perron zie, ik mij snel uit de voeten maak om zover mogelijk van hem of haar vandaan te staan. Ik heb géén behoefte aan smalltalk op de trein. De 50 minuten die ik per dag in de trein doorbreng, zijn voor mij en voor mij alleen. Ik en mijn krantje of favoriete leesboek van het moment hebben écht geen extra gezelschap nodig. Dus als je mij tegenkomt in een station en me ziet wegduiken achter één of andere paal, vergeef het mij dan. Ik heb ook nood aan een beetje quality time met mezelf.

Tot zover deze ontboezeming.

De vijf man en een paardekop die deze blog lezen hebben misschien al gemerkt dat de frequentie van mijn blogberichtjes wat is afgenomen. Dat komt doordat ik het de laatste tijd echt druk druk druk heb. Op het werk zijn we druk bezig met het testen van een splinternieuwe software-installatie en tijdens mijn schaarse vrije uurtjes hol ik van het ene etentje naar het andere trouwfeest met een tussenstop hier en daar in een gezellig cafétje. Ondertussen verzet ik nog wat werk voor mijn studentenvereniging en mijn lessen Italiaans en deze opsomming is alles behalve volledig.

Nu hoor ik jullie (zwaai naar mijn vijf trouwe lezers) al zeggen: “Dat doe je jezelf toch aan?” En natuurlijk hebben jullie overschot van gelijk. Er is niemand die mij ertoe dwingt mijn agenda zo overvol te plannen. Ik heb het nu eenmaal altijd al heel erg moeilijk gehad om “neen” te zeggen. En eerlijk is eerlijk, ik kick een beetje op volle agenda’s. Soms heb ik wel wat schrik dat mijn chronisch slaaptekort zich vroeg of laat zal wreken. En dat ik dan de rekening gepresenteerd zal krijgen. Maar die gedachten waaien meestal snel weer over en dan ga ik weer vrolijk verder.

Op naar het volgende feestje!