op reis

Afscheid van de Amerikagangers

De grote uittocht der yab-vrienden gaat gestaag verder. Gisteren namen we afscheid van vrienden K en L die samen met hun drie kindjes voor tweeënhalf jaar naar Amerika trekken (en dus niet voorgoed, oef). Amerika is natuurlijk niet zo ver als Australië, dus wie weet lukt het ons toch om de komende tweeënhalf jaar op bezoek te gaan. Ik hoop alleszins dat ze hun belofte zullen houden om hun blog frequent van updates en foto’s te voorzien. Ik zal de deugnietenstreken van de kindjes zeker missen. Vooral het oudste dochtertje (drie jaar) heeft zich als een echt fotomodel ontpopt, al blijft ze mijn naam hardnekkig fout uitspreken. 😉

Wachtrijen

Als er één ding is waar ik een gloedhekel aan heb, dan is het wel aan wachten. Toen we deze namiddag naar het Connections-reisbureau gingen om onze hotels, huurwagens en binnenlandse vluchten vast te leggen voor onze reis naar Australië, zonk mij de moed in de schoenen toen ik de lange wachtrij zag. Er waren meer dan twintig wachtende voor ons. Als mijn vriend er niet bij was geweest, zou ik meteen rechtsomkeer gemaakt hebben. Ik word al ongeduldig als er vier personen voor mij zijn bij de bakker, laat staan twintig mensen in een reisbureau. Gelukkig kreeg ik de geniale inval om even langs de Fnac te gaan voor wat leesvoer. Een berg strips maakt het wachten zoveel aangenamer. Na een dik uur wachten was het dan eindelijk onze beurt. We waren ditmaal beter voorbereid: we wisten welke vluchten en welke hotels we wilden, waardoor het niet al te lang duurde. Onze reis is weer een beetje concreter geworden.

Afscheid van de Australiëgangers

Ondanks het kleine accidentje van mijn vriend, zijn we er gisterenavond toch nog in geslaagd het afscheidsfeestje van bevriend koppel E, T en hun poppendochtertje M bij te wonen. ‘s Ochtends gebotst, ‘s namiddags al een vervang(huur-)wagen. Mijn vriend is met zijn gat in de boter gevallen bij zijn bedrijf .

Het was allemaal een beetje hektisch, want ik had om zeven uur schriftelijk examen van Russisch en het afscheidsfeestje was in Turnhout (= ver). Mijn vriend zou me rond acht uur (langer dan dat kon het examen niet duren, want zoveel woordjes hebben we nog niet geleerd) komen ophalen aan het CLT en onderweg moesten we nog een vriendin gaan oppikken. Op weg naar Turnhout kwamen we langs de plaats van het ongeval, maar mijn vriend had het trauma duidelijk al helemaal verwerkt. (‘t Is ne stoere!) Hij vertelde trouwens dat hij de enige was die na het ongeval een fluovestje droeg. Mensen: die fluovestjes zijn er voor uw veiligheid, doe ze aan!

‘k Voelde me om eerlijk te zijn niet echt in feeststemming. Ik was moe, had wat hoofdpijn en wilde liever in bed kruipen, maar ik vond het belangrijk om naar het afscheidsfeestje te gaan. Een mens vertrekt niet elke dag voor twee jaar naar Australië, he. Toegegeven, we gaan E, T en poppemieke M binnen een half jaar bezoeken, maar toch, ‘k wilde ze niet laten vertrekken zonder drie dikke afscheidskussen! 😉

En zo lagen we gisterenavond pas om half twee in bed en is er nog niet veel verbetering in mijn vermoeide toestand gekomen.