Een groot man is vandaag heengegaan.

Deze middag met enkele collega’s de fototentoonstelling In beeld van de Morgen bezocht. De tentoongestelde foto’s waren van een zeer hoog kwalitatief niveau, maar de presentatie zelf, liet, wat mij betreft, te wensen over.

Zo was ervoor gekozen om de titels bij de werken allemaal samen op één plaats te vermelden. Stel je voor: een wand met een tiental foto’s en je moet altijd teruglopen naar dezelfde plek om te zien wie of wat er op de foto’s geportretteerd wordt. Wat is er mis met de oude vertrouwde werkwijze om onder de foto zelf aan te geven wat erop staat? Te eenvoudig? Of worden we verondersteld een even goeie kennis van de actualiteit te hebben als de journalisten van de Morgen zelf? Een gemiste kans.

Ook jammer dat de foto’s ergens in de kelder weggestoken waren, een kelder waar het lekte… En eerlijk, vijf euro was te veel geld voor het beperkte aantal foto’s dat getoond werd. Ik heb niet het gevoel waar voor mijn geld gekregen te hebben. Gelukkig waren het mooie foto’s. 😉

Deze ochtend zat ik weer tussen een bende jonge meiden die naar zee gingen. Er werd geen bloempot verkozen, deze keer, maar de gesprekken deden mij opnieuw glimlachen. Zo had er eentje in al haar treinenthousiasme niet eens gemerkt dat we in een dubbeldekker zatern. “Hoe? Zitten er mensen onder ons of wa?” Zo schattig.

Man, man, waar is de tijd dat ik met mijn vriendinnen naar zee ging? We hadden ongeveer de ganse rit de slappe lach en de andere treinreizigers maar glimlachen. Nu ben ik jammer genoeg een andere treinreiziger. ‘t Is plezanter om naar zee te gaan. Zelfs als het regent.

Over ons zullen ze niet te klagen hebben. Mijn vriend en ik hebben de voorbije dagen méér dan ons steentje bijgedragen tot het in stand houden van de Leuvense horeca.

Maandagavond zijn we een hartige pannenkoek gaan eten in het pannenkoekenhuisje in de Brusselsestraat. Daarna hadden we afgesproken om een terrasje te doen met bevriend koppel C en H. Die afspraak is echter niet doorgegaan wegens onvoorziene omstandigheden. Geen probleem, gewoon verzet naar woensdagavond. Mijn vriend en ik hadden ondertussen al een plekje gezocht op het terras van de Rodins en dan ben je natuurlijk moreel verplicht om een cocktail te drinken. Ha ja!

Dinsdagavond zijn we iets gaan eten met N en B in de Muy Sapore. We zijn daar ondertussen zo’n beetje vaste klant geworden. Ik had niet op voorhand gereserveerd en het enige tafeltje voor vier personen dat nog vrij was, was vlak bij een doorgang gelegen. Ter compensatie kregen we na het eten een digestief van het huis aangeboden, een grappa. En daarna nog een amaretto. ‘k Hoef niet te zeggen dat we al in vrolijke stemming waren toen we (ja alweer) afzakten naar de Rodins. Door het wisselvallige weer durfden we ons niet aan een terrasje wagen, maar cocktails binnen smaken ook goed. (De sabayon ook, trouwens.) Ik denk dat de drank er voor iets tussen zat, maar we hebben ongeveer de ganse tijd de slappe lach gehad.

Woensdag dan met C en H naar de Earth Shake. Superlekker gegeten en natuurlijk moest ik mijn favoriete dessert (limoensorbet met munt en chocolade) nemen na de maaltijd. Mijn vriend had een Havana Rum besteld als digestief en daar mocht ik ook even van nippen. Aan te raden als je een verkoudheid hebt, je neusgaten zijn meteen ontstopt. 😉 Een hevige regenbui getrotseerd om naar d’Entreprise te gaan voor een afzakkertje (ze hebben daar ook cocktails, het moet niet altijd Rodins zijn). Cocktailtje gedronken en daarna de Spoon d’entreprise (burning surprise) geprobeerd. De barman is twee keer komen uitleggen wat dat juist inhield, uit schrik dat ik het niet zo’n aangename verrassing zou vinden. Ik ga niet verklappen wat het juist is, om de verrassing niet te verprutsen, maar ik vond het een aanrader. Misschien een tipje van de sluier: één van de ingrediënten is Chartreuse en het wordt op een interressante manier gepresenteerd.

Nu seffens naar de film en dan denk ik dat we even een horecapauze gaan inlassen. Dit was mijn laatste weekje fun voor het begin van de blok. Serieuzere zaken hebben mijn aandacht nodig.

Deze ochtend zat ik vlakbij twee Italiaanse roddeltantes. En tot mijn vreugde kon ik grote delen van hun gesprek zonder problemen verstaan en dat na amper twee jaartjes Italiaans te volgen. Ok, ‘t is niet netjes privégesprekken af te luisteren, maar zoveel gelegenheid heb ik niet om mijn Italiaans te oefenen. Dus druk naar buiten zitten kijken en ondertussen mijn oren gespitst. Ik ben dol op treinreizen.

Ik zweer het u! Eens je erop begint te letten, blijkt dat de modale mens om de drie zinnen wel ergens het woordje “eigenlijk” gebruikt. Gisterenavond is het beruchte ei-woord wel zeker dertig keer gevallen (en ik was zeker niet de enige schuldige). Het is besmettelijk! Run for your life!

Is dan toch niet onverwoestbaar. Is dit het begin van het einde?

Daarstraks (na lang zeuren en zagen) ben ik erin geslaagd mijn vriend zover te krijgen om (zeer tegen zijn zin) een kledingszaak te betreden. Resultaat: na welgeteld twintig minuten winkelen drie nieuwe broeken, een t-shirt, een polohemdje en een gewoon hemd. Allemaal in de solden. (En voor mij een nieuw rokje en een nieuwe bloes, nieuwe collectie, of course.)

Met dank aan de supergoeie winkelmevrouw. (“Wel een klein maatje, he meneer.”)

De oorlog in Libanon.
Via.