Aan alle mooie liedjes komt een einde, zo ook aan ons (kort) verblijf in Oostende. We genieten voor de tweede en laatste keer van het uitgebreide ontbijt en worden zelfs al iets handiger in het stapelen van zoveel mogelijk etenswaren op één plateau. Al moeten we uiteraard nog een keertje terug de lift naar beneden nemen voor de pannenkoeken. Een hotelontbijt is niet volledig zonder pannenkoeken!

We ontbijten op ons gemak en nemen voor de derde keer foto’s vanaf ons balkon, die er, toegegeven, exact hetzelfde uitzien als de foto’s van de twee vorige dagen.

We pakken onze spullen bijeen en laten onze valies en rugzakken achter bij het onthaal. Het was duidelijk een vergissing om de fototoestelrugzak mee te sleuren. Het weer is te grauw en grijs om echt mooie foto’s te maken. De iphone volstaat ruimschoots om wat snelle impressies vast te leggen.

Om ons weekend in schoonheid te eindigen, maken we nog een laatste strandwandeling. We lopen weer richting Mariakerke en terug. Tja, denk dat we door al dat overwerken even te weinig mentale ruimte hebben om originele wandelingen uit te stippelen. Gelukkig regent het niet!

Ik haalde trouwens mijn beste camouflagetechnieken boven om mij te integreren in het gecontesteerde kunstwerk ‘Rock Strangers’ van Arne Quinze. Wie spot mij?

Ditmaal hebben we meer geluk dan gisteren: we spotten zowaar een ganse groep zeehonden. Aan het uitrusten op het strand en ondertussen al die kijklustigen straal negerend.

We lopen de pier van Oostende op en af, geven wat deskundig advies aan een groep politieagenten die duidelijk één of andere teambuilding activiteit aan het doen zijn en keren vervolgens terug naar het hotel om onze valiezen te halen. Mooi op tijd om de trein van 15.14u te halen. Ik moet immers de komende werkweek nog wat voorbereiden…

En nu duimen dat bij een volgend bezoek aan de Belgische kust de zon van de partij is.