Dinsdagavond had ik afgesproken met een collega die wegens een kankerbehandeling al een tijdje met ziekteverlof is. Gelukkig zijn de laatste behandelingen achter de rug en is haar prognose zeer goed. Momenteel werkt ze dan ook volop aan haar herstel en begint ze stilletjesaan te denken aan haar terugkeer naar het werk. Mijn collega wilde graag afspreken om het over de recente reorganisatie te hebben en hoe ze zich zou kunnen inpassen in de nieuwe structuur. Aangezien mijn collega vroeger in mijn team zat, wilde ze graag mijn mening horen.

We spraken af om elkaar te ontmoeten aan het MAS en samen iets te gaan eten op het terras van Roest, waar ik al eerder een cava dronk in het gezelschap van een oud-collega. Roest had toen zo’n gezellige indruk op mij gemaakt dat ik me had voorgenomen om zeker nog eens terug te komen om er iets te eten. Al had ik niet verwacht dat dit zo snel zou zijn.

Alvorens een plekje op het terras uit te kiezen, genoten we eerst nog even van het uitzicht vanaf het dakterras van het MAS. Niet de eerste keer dat ik me op dit dakterras bevond, maar het mooie uitzicht op Antwerpen slaagt er telkens weer in mij te bekoren.

Terug op de begane grond, kozen we een tafel met uitzicht op het MAS. Het kostte mij weinig moeite om mijn bestelling te plaatsen: dit seizoen nog geen asperges gegeten en er stond een gerecht met witte én groene asperges op de kaart. What’s not to like?

Het werd een bijzonder gezellig avond, waarbij we het afwisselend over zware en lichte onderwerpen hadden en toen het iets te fris werd op het terras, verhuisden we gewoon naar binnen.

Bij Roest zien ze me zeker nog eens.