Super vroeg wakker deze ochtend om mijn vriend te helpen zijn valies te pakken, zodat op tijd is voor zijn vlucht van om 8.55u op Heathrow. Mijn vlucht naar Genève vertrekt pas ‘s avonds om 20.30u. Aangezien ik enkel met handbagage terugvlieg, heeft mijn vriend de gewichtige taak de rest van de bagage heelhuids in Genève te krijgen. Na mijn vriend gedag gezegd te hebben, kruip ik lekker terug in bed voor nog een aantal uurtjes slaap. Ontbijten doe ik vandaag in mijn eentje.
Ik besluit op mijn laatste dag een bezoek te brengen aan de Chelsea Physic Garden, één van de oudste botanische tuinen van Europa. De Chelsea Physic Garden gaat jammer genoeg pas open om 11u, maar op basis van googlemaps concludeer ik dat de tuin niet zo groot is en dat ik zonder problemen om 13u in het Barbican Centre zal geraken om de tentoonstelling van Basquiat te bezoeken.
De metro brengt mij tot Sloane Square en vandaar is het nog een kwartiertje stappen naar de Chelsea Physic Garden. Ik passeer door een zeer mooie en statige wijk met de prachtige naam The Royal Borough of Kensington and Chelsea. Prachtige huizen met veel groen, mooie straatjes, het restaurant van Gordon Ramsay en een heus militair ziekenhuis, maken dat ik langer dan het geplande kwartier over de wandeling doe. Rond 11.15u ben ik aan de ingang van de botanische tuin en koop ik mijn toegangsticket. De vriendelijke heer aan de kassa maakt mij erop attent dat er gratis rondleidingen in de tuin gegeven worden en dat de eerstvolgende rondleiding start om 11.30u. Altijd leuk. Ik loop alvast wat rond in de tuin en sluit om 11.30u aan bij de rondleiding.
De zon komt erdoor en de tuin ziet er werkelijk prachtig uit met bladeren waarop de achtergebleven waterdruppels van de nachtelijke regen glinsteren in de zon. Wat oppervlakte betreft is de tuin inderdaad niet zo groot, maar wat een rijke collectie! De dame die ons rondleidt is een vat vol wetenswaardigheden en wijst ons om de ene na de andere bijzonderheid. Heel boeiend allemaal, maar tegelijkertijd houd ik mijn gsm bij de hand om de tijd in het oog te houden. Ik zou eigenlijk om 12.15u moeten vertrekken, maar ik beslis mijn tijd nog wat te rekken, ervan uitgaand dat ze mij, als ik een kwartier te laat ben, wel niet uit het Barbican Centre zullen schoppen. Uiteindelijk moet ik noodgedwongen om 12.30u de rondleiding verlaten en zet ik een spurtje in naar metrostation Sloane Square. Dik spijt dat ik geen ticket voor 14u gereserveerd heb. Ik heb het gevoel dat er nog veel meer te ontdekken valt in de Chelsea Physic Garden. Ik zal dus nog eens terug moeten komen!
De zon is ondertussen volop tussen de wolken doorgekomen en het is erg warm. Ik spring op een warme metro die helaas niet tot Barbican station rijdt, maar stopt in Edgeware Road. Heel wat verwarring later met treinen die spontaan van perron en van bestemming veranderen, slaag ik er toch in de juiste richting uit te kiezen. Omdat het ondertussen al veel te laat is, skip ik noodgedwongen mijn middagmaal en loop ik rechtstreeks naar de ingang van tentoonstelling van Basquiat. Ik ben een dik half uur te laat, want uiteindelijk nog goed meevalt.
De tentoonstelling van Basquiat is echt de moeite. Ik moet toegeven dat ik voordien niet echt bekend was met het werk van deze jonge Amerikaanse artiest, maar het is heel boeiend om de evoluatie in zijn werk te zien. De tentoonstelling doet veel moeite om de levensloop van Basquiat te schetsen: zijn faam in de New Yorkse kunstwereld, zijn samenwerking met Andy Warhol, zijn romance met Madonna, zijn muzikale samenwerking met hiphop artiesten,… Hij speelde zelfs een rol in een kunstfilm. Een bijzonder boeiend en rijk kunstenaar die als autodidact enkel maar respect afdwingt. Het enige wat ik jammer vind aan de tentoonstelling is dat er met geen woord gerept wordt over de heroïneverslaving die Basquiat op 27-jarige leeftijd het leven kostte. Toch een niet onbelangrijk detail, me dunkt. Maar verder niets dan lof!
Na het bezoek aan de tentoonstelling, dat ongeveer aan uur geduurd heeft, rommelt mijn maag van de honger. Ik loop naar de gezellige Broadgate Circle waar het stikt van de leuke eetgelegenheden en kies een tafeltje op het terras van restaurant Comptoir Libanais. Geen probleem om om 14.30u nog een maaltijd geserveerd te krijgen in Londen. Ik ga voor een heerlijke lamstajine en aangezien het mijn laatste momenten in Londen zijn, besluit ik mijn maaltijd af te ronden met een werkelijk voortreffelijke cheesecake. Wat een genot om eind september op een terrasje van de zon te kunnen genieten.
Helaas is het moment om van Londen afscheid te nemen aangebroken. Mijn vriend heeft me op het hart gedrukt zeker op tijd te vertrekken, omdat de metrorit op zichzelf al veel tijd in beslag neemt en de wachtrijen bij de security op Heathrow soms erg lang zijn. En ik luister altijd naar zijn goede raad (kuch). Naar goede gewoonte is het weer pokkeheet op de metro. Ach, heimwee naar die heerlijke aircogekoelde metrostellen in Singapore… Maar goed, ik ben al blij dat ik kan zitten.
Uiteindelijk ben ik twee uur te vroeg op de luchthaven en ben ik in een paar tellen door de security. Wat maakt dat ik tijd heb om nog een kaiten sushi mee te pikken bij Yo! Sushi. Jay!
En daarmee zit onze mini-uistapje naar Londen er weer op. Eén ding is zeker: I’ll be back!
