Vandaag adopteerden mijn vriend en ik een cactus van vrienden die binnenkort naar San Francisco verhuizen. Op 18 maart zitten ze op het vliegtuig en vandaag was de laatste dag dat we hen nog zouden zien. Reden te meer om er een gezellig diner van te maken met Indisch afhaaleten en een glaasje wijn. Hun nog geen eenjarig zoontje was de ster van de avond, met zijn brede glimlach en mooie rode wangetjes. Niet te geloven dat hij binnenkort zal opgroeien in een land waar Donald Trump als een serieuze presidentskandidaat beschouwd wordt.
Ik ben altijd stiekem een beetje jaloers op mensen die het aandurven al het vertrouwde achter zich te laten en elders een nieuw leven te beginnen. Soms heb ik het gevoel dat ikzelf vastgeroest zit in een comfortabel leven dat mij te weinig uitdagingen biedt. Maar aan de andere kant is er ook de onzekerheid van het alles en iedereen achter laten. Misschien moet er iemand mij eens een schop onder mijn gat geven zodat ik eindelijk voor mezelf kan uitmaken wat ik nu eigenlijk wil in het leven.
![IMG_9689[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2016/03/IMG_96891-240x300.jpg)
[…] een welverdiende squashpauze (squashen na een Indische maaltijd met een glaasje wijn erbij blijkt toch niet zo optimaal te zijn) kwam het gesprek onvermijdelijk op de gevolgen van de brutale […]
[…] Kerstdag kregen mijn vriend en ik bezoek uit het verre San Francisco over de vloer. Begin maart vertrokken onze vrienden naar de overkant van de Atlantische Oceaan en het was de eerste keer dat […]
[…] appartement heeft een onschuldig slachtoffer geëist. Een minuut stilte voor het heengaan van de veel te lange en veel te dunne cactus die enkel overeind kon blijven door tegen de muur te […]
[…] in dezelfde ruimte bevonden, dateert van voordat één van de koppels tijdelijk naar de USA trok, begin 2016. Jawadde zeg, moeilijk om te geloven, want in mijn hoofd lijkt dat helemaal nog niet zo lang […]