Laatste keer pastéis de nata bij het ontbijt. Echt een grote fan van dit Portugese gebakje, zeker als het rechtstreeks uit de oven komt, zoals dat bij ons hotel het geval is.

Voor onze laatste halve dag nemen we de taxi naar Foz do Douro om wat te flaneren op het strand en te genieten van de gezonde zeelucht. Ik steek mijn tenen in het frisse water van de Atlantische oceaan en geniet van zon op mijn gezicht. De water van de oceaan is redelijk onstuimig en nog veel te koud om te zwemmen. Dat verhindert alvast niet dat er een paar zonnekloppers liggen te bakken op het strand.

We gebruiken mijn reisgids om een wandeling te maken doorheen de straten van het gezellige Foz do Douro. We bewonderen de kleurrijk betegelde huizen, bezoeken een begraafplaats, wandelen door een park met een Zwitserse chalet (!) en nemen wat foto’s van het Forte de São João Baptista, dat helaas niet te bezoeken is. Tijdens de wandeling krijgen we via whatsapp te horen dat mijn broer en zijn vriendin met hun wagen gestrand zijn in Piemonte door een platte batterij. Blijkbaar valt de nationale feestdag van Italië op 2 juni en is er dus geen enkele garage open. We supporteren vanop afstand mee en gelukkig slagen ze erin rond een uur of drie in de namiddag een garage te vinden die hun auto van een nieuwe batterij kan voorzien. Qua origineel verjaardagscadeau voor de verjaardag van mijn broer kan dat uiteraard tellen. 😉 Maar blij voor hen dat ze hun geplande terugrit op 3 juni niet moeten uitstellen.

Lunchen doen we bij Bar Tolo, een gezellig ingerichte bar met een beperkte menukaart, maar een uitgebreid aanbod aan sangrías. Uiteraard bestellen we een karaf strawberry & passion fruit sangría voor onze laatste lunch op Portugese bodem. Het eten is simpel, maar mijn zalm met risotto smaakt!

Na de lunch brengt een taxi ons terug naar het hotel om onze koffers op te halen. De vader van mijn vriend krijgt stevig naar zijn voeten van het personeel aan de receptie, want hij heeft ‘s ochtends de sleutel van het bagagelokaal niet terug afgegeven aan de receptie. Om de één of andere reden dacht hij dat hij die sleutel mocht bij houden. Niet dus. En ik had er zelf niet op gelet of hij de sleutel terug gegeven had. Na ons uitgebreid verontschuldigd te hebben, krijgen we toch onze bagage terug en bestellen we een taxi naar de luchthaven.

Rond kwart voor drie zijn we op de luchthaven en tot mijn opluchting lijkt ditmaal alles vlot te verlopen. We checken onze valiezen in en drinken nog een laatste glaasje spumante in een wijnbar om te klinken op een zeer geslaagd bezoek aan Porto.

Onze vlucht vertrekt zoals gepland om 16.50u en alles verloopt vlotjes (dat is in het verleden al wel eens anders geweest). In Zaventem is het even wachten tot onze koffers van de bagageband rollen en dan is het tijd om afscheid te nemen. Mijn vriend en ik nemen de trein naar Schulen en zijn ouders die naar Herentals.

Oprecht genoten van de Portugese gastvrijheid.