Vandaag ontbijten we iets later, want mijn vriend heeft om 11u een boottocht op de Douro geboekt. Zo vermijden we ook het traditionele spitsuur in de ontbijtruimte van ons hotel.
We nemen de taxi naar de Douro Marina in Vila Nova de Gaia. Mijn vriend heeft een tocht op een kleinere boot geboekt, omdat dit aangenamer is voor zijn moeder, die dan met haar hoorapparaat minder last heeft van omgevingslawaai. De boot blijkt eigendom te zijn van een vriendelijk koppel dat ons meteen met open armen welkom heet. Naast ons bevinden zich nog een ouder koppel en twee meisjes met een hoofddoek aan boord.
Spijtig genoeg laat de zon het vandaag afweten en is het bewolkt. Daardoor is het een beetje frisser dan we gewoon zijn en haal ik noodgedwongen mijn regenjas boven om me warm te houden. We laten dat de pret niet drukken, want al gauw zitten we met een glaasje bubbels in de hand te genieten van het uitzicht op de oevers van de Douro. Ik nestel mij samen met de moeder van mijn vriend en één van de meisje met een hoofddoek op het bovendek van de boot. Mijn vriend en zijn vader verkiezen het voordek. We hebben een fijne babbel met het meisje met de hoofddoek die uit Saoedi-Arabië blijkt te komen en samen met haar vriendin een trip door Portugal aan het maken is.
De kapitein van de boot zit vol met wetenswaardigheden over Porto en geeft uitleg bij alles wat we zien. Heel boeiend. Onderweg passeren we talloze andere toeristenboten en verrassend veel kajaks. Zes bruggen later bereiken we het verste punt van onze tocht en maken we rechtsomkeert terug naar de Douro Marina.
We bedanken het vriendelijke koppel uitdrukkelijk voor de fijne boottocht en beslissen meteen hun goede raad op te volgen en iets te gaan eten in het charmante vissersdorp Vila Nova de Gaia. Overal op straat staan barbecues waarop de koks de vers gevangen vis grillen. Het ruikt er heerlijk. Op sommige plekken zijn de wachtrijen echter zo lang dat de moed ons in de schoenen zakt. Het is ondertussen al kwart na één en we hebben al stevig honger. Uiteindelijk belanden we bij O Forninho da Afurada, waar het gelukkig iets minder druk is. Geen idee waarom, want de lulinhas (pijlinktvisjes) die ik bestelde, zijn uitstekend. Simpel, maar smakelijk, geserveerd met veel look en patatjes. Gelukkig zijn we zo verstandig wat groenten als bijgerecht te bestellen, want die paar blaadjes sla daarmee geraak ik niet aan mijn dagelijkse dosis vitamines. 😉
We ronden de lunch af om 14.30u en nemen dan de taxi naar het Palácio da Bolsa. We arriveren stipt om 15u voor de rondleiding. Just in time, al had ik door onze late lunch even schrik dat we niet op tijd zouden zijn.
Het Palácio da Bolsa, ontworpen door de architect Joaquim da Costa Lima Júnior, werd in de tweede helft van de 19e eeuw in neoklassieke stijl gebouwd als zetel voor de Handelsvereniging van Porto (Associação Comercial do Porto). In opdracht van koningin D. Maria II werd het gebouw in 1841 als Handelsbeurs in gebruik genomen, om in 1911 terug gegeven te worden aan de vereniging.
Het Palácio da Bolsa is een bezoek meer dan waard. Vooral de Pátio das Nações en de magnifieke Arabische Salon (Salão Árabe) zijn pareltjes. De Arabische salon, gecreëerd door Gonçalves en Sousa in 1862, is geïnspireerd op de Moorse stijl en elke vierkante centimeter is versierd met rijkelijke decoraties. Voor mij is het geleide bezoek van een uur eigenlijk te kort. Ik had persoonlijk nog veel langer kunnen ronddwalen in dit prachtige paleis om al de schitterende details in mij op te kunnen nemen. Maar ik begrijp dat dit gebouw nog in gebruik is en daarom het bezoek gelimiteerd wordt.
We wandelen verder naar de nabij gelegen Igreja de São Francisco. Spijtig genoeg is het niet toegelaten foto’s te nemen van het overdadige vergulde barokke interieur. Gelukkig ben ik heel goed in stiekem foto’s nemen! ‘t Is niet dat er nog auteursrecht op de werken in deze kerk zit. Na de kerk uitgebreid bewonderd te hebben, bezoeken we het bijhorende museum, gelegen in het voormalige Franciscanerklooster. De mooi versierde vertrekken van het museum staan vol met prachtige religieuze kunstwerken. In de kelder bevindt zich een mausoleum met talrijke grafmonumenten waarin de kloosterlingen hun laatste rustplaats kregen.
Rond 17.15u beëindigen we ons bezoek en besluiten we opnieuw af te dalen richting de oevers van de Douro. De zon is ondertussen weer volop van de partij. We genieten van de ambiance langs het water en nemen opnieuw de Funicular dos Guindais naar boven om de Ponte Dom Luís I over te steken naar de Miradouro da Serra do Pilar. We genieten van het uitzicht, maar kunnen niet tot zonsondergang blijven, want ik heb een tafeltje gereserveerd om 19.30u bij Mito voor ons laatste avondmaal in Porto.
Na een fijne wandeling komen we aan in het restaurant. We krijgen een gezellige tafel vlakbij de bar toegewezen en bestellen meteen een karaf sangría espumante. Toch wel dé ontdekking van de trip voor de ouders van mijn vriend, die Portugese sangria. We bestellen een hoop kleine en grote gerechtjes om te delen. Passeren op ons bord: croquetes boi velho (rundskroketjes met chorizo en mayo), bolinha de Berlim (een hartige variant van de boule de Berlin met pata negra ham), tartelete de cogumelos (tartelet van wilde paddenstoelen), cenoura (wortel in misosuke met abrikozenchutney), aipo e cogumelos (bospaddensteoelen met selder), rojões (gerookt buikspek), ravioli van geroosterde pompoen, omelete de gamba. En natuurlijk sluiten we af met een lekker dessertje. Die arroz doce kan ik toch niet aan mij laten voorbij gaan.
Als afzakkertje laten we ons nog wat speciale dranken aanbevelen. We proeven een soort versterkte wijn: Petit Manseng van Sousa Lopes, een glaasje Moscatel do Douro van 10 jaar oud, een glaasje Poças Reserva branca en een Tawny porto van 10 jaar. Om het af te leren. 😉
Culinair zijn we alvast niets tekort gekomen op deze trip.
We genieten van onze laatste nachtelijke wandeling in de straten van Porto. Morgen zit onze trip er helaas op.
