Vandaag is het weer zo mogelijk nog slechter dan gisteren. Omdat we vandaag niet gebonden zijn aan een bepaalde timing ontbijten we op het gemak om 8.35u. De dame die het ontbijt bezorgt, blijft maar schotels aandragen en het lukt ons zelfs niet om al het fruit op te krijgen.

Omdat het zo hevig regent, besluiten we de kat wat uit de boom te kijken en gezellig te relaxen op ons appartement tot het weer verbetert. Gelukkig ziet het tegen 10.30u iets beter uit en besluiten we naar het tabaksmuseum te gaan. De rit om daar te geraken is alleszins bijzonder uitdagend door de mist en regen. Jullie mogen ervan uitgaan dat mijn vriend erg voorzichtig gereden heeft.

Het Museu do Tabaco in Maia laat zich nog het best omschrijven met de Engelse term ‘quaint’. Ik weet eerlijk gezegd niet goed wat ik van het museum moet denken. Ik vermoed alleszins dat een museumprofessional een stevige kluif aan dit museum zou hebben om er echt een samenhangend geheel van te maken. Maar de gebouwen waar vroeger tabak te drogen hing, zijn interessant om te bezoeken en een aantal filmpjes geven meer inzicht in het proces van de tabaksverwerking. Iets waar wij sinds ons bezoek aan Cuba uiteraard alles van weten! Het gebouw waarin het museum zich bevindt was trouwens tot 1988 een werkende tabaksfabriek.

Na ons bezoek aan het tabaksmuseum bewonderen we de onstuimige oceaan vanaf de vlak bij elkaar gelegen Miradouro Maia en Miradouro do Frade. Aan de stevige golven te zien, denk ik niet dat we vandaag zullen gaan zwemmen in de Atlantische oceaan. 😉

Voor het middagmaal belanden we een beetje op goed geluk bij restaurante Fim de Século. En dat blijkt een onverwachte meevaller. We zitten buiten op een gezellig terras en genieten van heerlijk verse vis met veel groentjes. En het is er nog goedkoop ook! Tot nu toe zijn het de kleine restaurants in de minder toeristische dorpjes die ons het beste eten geserveerd hebben.

En kijk eens aan, de zon gaat er zowaar van schijnen! Tijd om een twee poging te wagen voor een bezoek aan het Caldeira Velha natuurreservaat dat bekend is om wille van zijn hot springs. We parkeren onze wagen op de parking en beklimmen de trap naar de ingang van Caldeira Velha. Omdat dit een bijzonder populaire toeristische bestemming is, werkt de ingang met tijdsloten. Wellicht hebben we geluk door het slechte weer, want wij kunnen zonder problemen een toegangsticket kopen voor drie euro per persoon.

Terwijl we de weg naar de baden bewandelen, zien we opeens een tut op de grond liggen. De kans is groot dat deze afkomstig is van het koppel dat een beetje voor ons loopt met een kleuter en een baby. Mijn vriend perst er een klein sprintje uit om te informeren of de tut van hun baby afkomstig is en dat blijkt inderdaad het geval te zijn. Alweer een goede daad gedaan. 😉

We kiezen ervoor om niet in de warmwaterbaden te gaan. Overal staat geafficheerd dat je best oude zwemkledij aandoet omdat het zwavelhoudende water tot verkleuring kan leiden. En ik wil mijn nieuwe badpakken liefst mooi houden. Het is trouwens veel en veel te druk in die baden. Ongetwijfeld is het heel idyllisch om met zijn tweetjes te genieten in deze prachtige tropische omgeving, maar bij elk warmwaterbad is het drummen voor een plaatsje. Wij lopen dus wat rond, nemen wat foto’s en houden het dan voor bekeken.

Bij de uitgang van Caldeira Velha twijfelen we even wat te doen. Er is een shuttlebus die ons naar een paar miradouro’s brengt, maar volgens de info die we hebben, rijdt die maar eens op de drie kwartier. De brede tweebaans asfaltweg waarop de shuttlebus rijdt, is verboden voor huurwagens, dus druk bereden is deze geenszins. Dus durven we het aan de weg te voet te volgen naar de Miradouro da Serra da Barrosa waar we een mooi uitzicht op het Lagoa do Fogo zouden hebben.

We beginnen aan de klim naar boven in de mist. Jammer genoeg valt er bij de eerste miradouro letterlijk niks te zien door de dichte mist. Maar goed, wij zijn al blij dat het voorlopig niet regent. We twijfelen of we niet beter gewoon zullen terugkeren en net op dat moment komen we andere wandelaars tegen die op de terugweg zijn van de Miradouro da Serra da Barrosa. Ze vertellen ons dat de wolken even geweken zijn en dat ze Lagoa do Fogo effectief konden zien liggen. Ok, we besluiten de gok te wagen en toch verder naar boven te klimmen. Een kijk eens aan: een uur of zo nadat we aan de klim begonnen zijn, worden we zelfs gepasseerd door een shuttlebus. No way dat er dus om de drie kwartier zo’n bus rijdt.

Uiteindelijk komen we aan bij de Miradouro da Serra da Barrosa en alsof het zo moest zijn, drijven de wolken op het juiste moment uit mekaar en krijgen we het prachtige Lagoa do Fogo te zien. En alsof ze het konden voorspellen, duiken er opeens toeristenbussen uit het niets op. Ik neem tientallen foto’s van het meer en de steeds veranderende wolkenpartijen, alvorens we in marstempo de weg naar beneden aanvatten. Ik las nog snel een toiletstop in bij Caldeira Velha en dan rijden we vanaf de parking met de wagen naar Povoação.

Voor het avondmaal belanden we bij O Riquim. Ik heb niet veel honger, dus bestel een simpele risotto met groenten. De risotto bevat amper kaas en dat is op dit moment prima voor mij. Het smaakt! Mijn vriend vindt nog ruimte voor een stevige portie vlees.

Na alweer een lange rit naar ons appartement merken we dat de parasol op ons miniterrasje is weggewaaid door het stormachtige weer vandaag. We vouwen hem op en proberen hem ergens ietwat uit de wind te leggen.

Ik eindig de dag letterlijk met een slippertje: in de douche uitgegleden over de badmat. Gelukkig is de val niet zo erg en is vooral mijn ego geblesseerd. De badmat wordt alleszins uit de douche verbannen.

We kruipen op tijd in bed voor een (hopelijk) avontuurlijke dag met iets beter weer morgen.