Laatste dag op São Jorge – 31 juli 2023

Ook vandaag ontbijten we stipt om 8.13u met heerlijke producten van de boerderij. Al valt er helaas geen Pico te bespeuren deze ochtend.

Vandaag is het plan om helemaal naar het meest westelijke punt van São Jorge te rijden. De autorit naar onze bestemming is opnieuw bijzonder mistig, maar we hopen dat de mist zal optrekken zoals de voorgaande dagen. We parkeren onze wagen bij het Parque Florestal das Sete Fontes en beginnen aan de wandeling naar de Farol dos Rosais. Helaas zijn de weergoden ons vandaag iets minder goed gezind. Het is zo mistig dat we amper een paar meter voor ons uit kunnen zien. Het ongetwijfeld fantastisch mooie landschap wordt volledig opgeslokt door de hardnekkige mist.

De mist blijft ons vergezellen op ons pad tot aan de Farol dos Rosais die iet of wat dreigend opdoemt in de mist. De vuurtoren op het westelijke punt van São Jorge kende een bijzonder bewogen geschiedenis en overleefde twee aardbevingen, talrijke stormen en zelfs landverschuivingen. De vuurtorenfunctie moest zelfs een tijd verplaatst worden naar het walvisuitkijkpunt zo’n 270 meter ten zuidwesten van de vuurtoren. Vandaag de dag is de vuurtoren uitgerust met een licht dat op zonne-energie werkt.

Op de terugweg van Ponta dos Rosais beklimmen we het walvisuitkijkpunt Vigia da Baleia dos Rosais. Veel valt er helaas niet te zien, want de omgeving wordt opgeslokt door de dichte mist. We lezen dan maar de informatieborden die uitleg geven over hoe de walvisspotters aan de walvisvaarders signaleerden dat ze walvissen gezien hadden. Vroeger gebeurde dit met een hoorn, daarna met vuurwerk en witte doeken om de hoeveelheid en locatie van de walvissen aan te geven. Tegenwoordig gebruiken walvisspotters gewoon radiocommunicatie.

Op de terugweg van onze wandeling trekt de mist op en wordt het landschap rondom ons zichtbaar. Opeens zien we glooiende groene heuvels met daarop vredig grazende Nederlandse melkkoeien. De wandeling zelf is bij uitstek de makkelijkste wandeling die we tot nu toe gedaan hebben. Alleen jammer dat we 80% van deze wandeling in de mist zaten.

Helaas begeeft ergens onderweg mijn voorlaatste iphonekabel het. Is het de vochtigheid waardoor die kabels zo snel stuk gaan? Feit is dat mijn iphone bijna plat is en dat ik nu nog maar één werkende kabel heb. Die kabel is degene die we in onze huurwagen gebruiken om te connecteren met het on board systeem. Gelukkig werkt deze nog. Bij terugkeer in de wagen zet ik mijn iphone op flight modus en sluit ik deze aan op de strafste externe batterij die we bij hebben.

Terwijl mijn vriend bij de wagen blijft, ga ik in het Parque Florestal das Sete Fontes op zoek naar een toilet. Dat blijkt nog een hele expeditie te zijn, want het toilet bevindt zich helemaal aan de andere kant van het park. Geen erg, het park is prachtig met mooie vegetatie en hertjes en barbarie-eenden.

Wanneer ik terug ben van mijn toilet-expeditie eten we als lunch wat meergranen ontbijtkoekjes op een bankje in het park terwijl we naar de eendjes kijken. Romantisch!

Op de terugweg is de mist opgeslokt door de zon en krijgen we prachtige uitzichten te zien die we op de heenweg niet zagen door de dikke mist. Onderweg stoppen we om foto’s te maken van de ingestorte vulkaan Morro de Lemos.

We rijden verder naar Velas waar we morgen de ferry naar Pico zullen nemen. In Velas bezoeken we de Igreja Matriz de Velas. De buitenkant is niet echt spectaculair, maar het interieur is prachtig. Na ons bezoek aan de kerk lassen we een pauze met een drankje in op het mooie terras van restaurant Açor. Dit restaurant stond ook op de lijst met aanraders die de uitbaatster van onze Yurt ons had bezorgd, maar eerlijk, wij vinden dat het eten er niet zo geweldig lekker uit ziet. Ik ga dus via googlemaps op zoek naar een alternatieve plek om deze avond iets te eten. Dat blijkt nog niet zo voor de hand liggend te zijn, want de meeste scores liggen aan de lage kant.

Restaurant Velense heeft een score van 4 op 5, dus besluiten we naar daar te wandelen om een tafel te reserveren. Helaas blijkt het niet zo evident te zijn om het restaurant in kwestie te vinden. We lopen een hotel binnen dat zich vlakbij het restaurant zou moeten bevinden. De vriendelijke dame aan het onthaal kijkt lichtelijk verbaasd op wanneer we binnen stappen en informeren naar restaurant Velense. Zij raadt ons echter of om daar te gaan eten, want volgens haar is het eten er niet goed. En wie zijn wij om goed bedoelde raad van de locals in de wind te slaan?

Uiteindelijk reserveren we bij Tasca Zé do Porto met score 3,8. Normaal zou ik nooit reserveren in een restaurant met zo’n lage score, maar veel alternatieven zijn er niet en het feit dat dit restaurant een rooftop heeft, maakt hen natuurlijk extra interessant. Als het eten niet lekker is, hebben we ten minste een mooi uitzicht over de haven van Velas.

De rest van de namiddag brengen we door bij de Piscino Natural van Velas. Het is er behoorlijk druk, maar wij slagen erin toch een leuk plekje te veroveren om onze handdoek te leggen. Na het zwemmen maken we opnieuw gebruik van de gratis douches. Door een coördinatie-incident tussen mij en mijn vriend (ik reikte hem de bril aan, maar hij had hem niet goed vast) belandt mijn zonnebril op de grond. Helaas is het montuur gebarsten waardoor het glas komt los te zitten. Al een geluk dat dit een oudere zonnebril is die ik vooral gebruik om te zwemmen en ik nog een andere zonnebril bij heb. Maar vervelend is het wel.

Na ons afgedroogd en omgekleed te hebben, bewonderen we nog even de Arco Natural van Velas alvorens naar Tasca Zé do Porto te wandelen voor het avondmaal. Restaurant Tasca Zé do Porto blijkt een onverwachte meevaller. De bediening is vriendelijk en professioneel, mijn octopus is uitstekend, de tonijn van mijn vriend is prima en we genieten van een heerlijke fles vinho verde. Voor het dessert delen we een lekkere crème brûlée. Geen idee waarom dit restaurant zo’n lage score krijgt. We genieten van het prachtige uitzicht vanaf het dakterras met de volle maan in een glansrol.