Na een goeie nachtrust zitten mijn vriend en ik al om 8.13u aan de ontbijttafel. We worden begroet door de glorieuze vulkaan Pico, die zich eerst nog hult in een kleine wolkensluier, maar zich vervolgens in zijn volle naakte glorie aan ons toont. Na de stevige klim van gisteren kiezen we vandaag voor een makkelijke wandeling.
Onderweg naar het ertrekpunt van de wandeling stoppen we bij de Miradouro da Fajã dos Cubres om te genieten van het indrukwekkende uitzicht op de fajãs aan de voet van de steile kliffen. Wat een adembenemend landschap!
Om 10.50u beginnen we goedgemutst aan de wandeling naar de fajã da Caldeira de Santo Cristobal. Volgens onze informatie zou dit een gemakkelijke wandeling moeten zijn, maar dat viel toch enigszins tegen. Net zoals gisteren is het heel heet en op onze wandeling worden we de hele tijd voorbij gestoken door quads die grote rode stofwolken achter zich laten. Niet zo tof als je plakt van het zweet en de zonnecrème. Op de fajã da Caldeira de Santo Cristobal wandelen we langs een lagune waar je zelf kokkels kan oogsten. Alleen niet op dit moment, want juli is het voortplantingsseizoen van deze diertjes. Op het verste punt van onze wandeling treffen een mooi kerkje aan met dezelfde naam als de fajã: Santuário do Senhor Santo Cristo da Caldeira.
We merken dat onze kuiten nog wat stram zijn van de hellingen van gisteren. Daarom permitteren we het ons om een lange middagpauze in te lassen bij Taberna o Convés. Aangezien dit één van de weinige eet- en drinkgelegenheden in de weide omtrek is, is het er behoorlijk druk. Gelukkig slagen we erin een fijne tafel op het overdekte terras te bemachtigen. We bestellen een grote kan sangría die voor onze neus geassembleerd wordt met als ingrediënten Mateus rosé, 7UP, Smirnoff wodka en een paar schaamschijfjes appel. De sangría was door de toevoeging van de wodka van een iets hoger alcoholgehalte dan we verwacht hadden, maar overheerlijk. Moet ik thuis ook eens proberen maken. We bestellen wat tapas voor het middagmaal: lokale kazen, tremoços, olijven en liquiça, een lokale worst. Het smaakt ons.
Na afgerekend te hebben, staan we onze felbegeerde tafel af aan een familie Nederlanders die we gisteren tegen gekomen zijn bij het natuurlijke zwembad Poça Simão Dias. De terugweg naar de wagen is zo mogelijk nog heter dan de heenweg en ja, die alcoholrijke sangría is toch wat naar ons hoofd gestegen.
Tijd voor wat verfrissing! Na een behoorlijk steile en ietwat angstaanjagende afdaling met te veel scherpe haarspeldbochten, parkeren we onze wagen. Na alweer een omkleedpartij in de wagen wandelen we naar een mooi natuurlijk zwembad tussen de rotsen op Fajã das Almas. Het frisse, helder blauwe water is een welgekomen verfrissing op deze hete dag. We zwemmen ook even in het water van de haven zelf, wat toch vreemd blijft, zeker omdat je gewoon tussen de aankomende en vertrekkende boten zwemt. Na het zwemmen maken we gebruik van de gratis douches en drinken we op een mooi terras een grote fles water. Wanneer ik op het terras mijn iphone probeer op te laden aan de externe batterij krijg ik opeens de melding dat de connection port water bevat en dat het opladen gepauzeerd is. Ojee, blijkbaar is mijn iphone geen fan van deze extreem vochtige omgeving.
Terug in de wagen moeten we die hele akelige weg nu weer naar boven afleggen. Bij elke haarspeldbocht breekt het angstzweet uit bij mijn vriend, maar gelukkig geraken we zonder ongelukken boven. Amai, hoe mooi het natuurlijke zwembad hier ookis, de rit zelf is niet meteen voor herhaling vatbaar.
Op de terugweg zetten we de airco op de hoogste stand. Ik hou mijn iphone tegen de luchtstroom in de hoop dat het water in de connection port zo sneller zal opdrogen. tot mijn grote opluchting lukt het nadien weer om mijn iphone op te laden. Oef, want het vooruitzicht om zonder iphone te zitten voor de rest van de vakantie is niet meteen aanlokkelijk.
Voor het avondmaal heb ik gereserveerd bij Art Restaurant Manezinho, het restaurant dat gisteren helemaal volzet was. We starten de maaltijd met een verfrissende caipirinha. Ik ga voor de heerlijke verse vis (írio of almaco jack in het Engels) en mijn vriend besteld (hoe kan het ook anders) een hamburger. Onze maaltijd wordt opgevrolijkt met live muziek.
Na het diner maken we een avondwandeling in Urzelina. We bewonderen de Marginal dos Casteletes, een door de zee uitgeholde grot. De ondergaande zon hult het eiland Pico met zijn prachtige vulkaan in schitterende pastelkleuren en we genieten van de prachtige bijna volle maan die hier zoveel groter lijkt dan in België.
Na deze poëtische afsluiter van de dag keren we terug naar onze yurt voor een verkwikkende douche. Alweer een prachtige dag op São Jorge.
