Opgestaan om 6.50u. De ontbijtmand slaan we vandaag over. We kennen de inhoud ondertussen toch van buiten.

Stipt om 8 uur leveren we onze huurwagen in op de kleine luchthaven van Terceira. Na inspectie van onze wagen door een medewerker van de verhuurfirma, blijkt dat we erin geslaagd zijn geen extra krassen te maken. Hoera!

Helaas blijkt dat we voor niets zo vroeg opgestaan zijn, want het vertrek van onze vlucht is vertraagd van 9.55u naar 10.40u. Oh well, gelukkig hebben we onze laptops bij om de tijd te verdrijven. Na deze vertraging verloopt de vlucht zelf gelukkig vlot. We vangen zelfs tussen de wolken door een glimp van São Jorge op.

Na onze valiezen opgehaald te hebben, wandelen we naar het verhuurkantoor van Autatlantis om onze huurwagen op te halen, een rode Citroën C3 met heel wat schade aan het lakwerk. Een voorafspiegeling van de ongetwijfeld smalle wegen die we op São Jorge zullen treffen.

Omdat we pas om 14u kunnen inchecken in onze verblijfplaats, lunchen we eerst bij Bela Vista Brasil in Velas. Het restaurant zelf heeft een simpel interieur, maar wel, zoals de naam aangeeft, een mooi uitzicht op de oceaan. Op de menukaart treffen we een overdaad aan vleesgerechten aan. En wanneer ik ernaar informeer, blijkt het enige visgerecht op de kaart niet voorhanden. De ober toont ons op zijn smartphone een paar foto’s van de vleesgerechten en uiteindelijk kiezen we voor de biefstuk voor twee personen. En dat blijkt een goede keuze te zijn: het vlees is overheerlijk en wordt geserveerd met frieten, rijst, bonen en salade. Bij ons eten drinken we een lekkere caipirinha.

Na deze bijzonder overvloedige lunch rijden we verder naar Retiro Atlântico, de meest bijzondere verblijfplaats van onze Azorenreis. Voor de eerste keer in ons leven zullen we in een yurt overnachten! En voor mij wordt dat meteen ook de eerste keer dan ik in een tent zal slapen, al valt ons verblijf bij Retiro Atlântico eerder onder de categorie ‘glamping’ te klasseren, want we hebben een aparte sanitair blok met ons eigen toilet, wastafel en douche gelegen naast de yurt.

We arriveren om 13.40 bij Retiro Atlântico, maar moeten nog even wachten tot 14u, omdat de yurt nog niet schoongemaakt is. Stipt om 14u kunnen we inchecken in het gebouw waar zich ook de ontbijtruimte bevindt. Onze yurt is helemaal bovenaan op de steile helling gelegen, wat maakt dat we onze (zware) valiezen de stoffige helling moeten opsleuren. Als beloning voor ons harde werk, krijgen we een prachtig uitzicht op het eiland Pico cadeau. Waw! De yurt zelf is bijzonder luxueus ingericht. Benieuwd of ik hier goed zal slapen!

We laten onze valiezen achter en besluiten met onze huurwagen de zuidkust van São Jorge te verkennen. We stoppen onderweg voor een bezoek aan het schattige Santa Bárbara kerkje in Manadas. Voor één euro per persoon kunnen we ons vergapen aan het prachtig en overvloedige interieur. Wat een ontdekking!

Omdat het behoorlijk mistig is, besluiten we Calhete over te slaan. We rijden met onze huurwagen letterlijk door de wolken en de regen. De temperatuur daalt tot een frisse twintig graden. We rijden door tot de zon de wolken verdrijft en belanden zo in het haventje van Topo waar de lokale bevolking van de bootramp gebruikt maakt om in de oceaan te zwemmen. Het is er behoorlijk druk en we zien veel Portugezen schaaldieren plukken van de rotsen plukken en deze rauw opeten. Op de rotsen zijn ook veel zee-egels terug te vinden. Wij wagen ons ook, gebruik makende van de reling, voorzichtig met onze tenen in het water. De bootramp is namelijk begroeid met mos en daardoor erg glad.

Vlakbij het haventje is een simpel barretje met stoelen en tafels overdekt met een zeil tegen de regen. Mijn vriend en ik bestellen in ons beste Portugees twee glazen witte wijn, maar de dame schiet zowaar in paniek bij het zien van twee buitenlanders, zelfs al hebben we in haar moedertaal besteld. Ze gaat snel haar tienerdochter halen die wel Engels kan. De mevrouw laat haar dochter tolken: blijkbaar is het niet mogelijk om twee glazen witte wijn te krijgen, maar ze raadt ons de lambrusco aan. De dame opent de fles en moet dan vaststellen dat ze de kruk er (uiteraard) niet meer in krijgt. Aangezien de hele fles tien euro kost, kopen we dan maar de ganse fles. Ook een manier om iets verkocht te krijgen, maar eerlijk, voor tien euro kan een mens niet sukkelen.

We genieten van ons flesje lambrusco op het terras met zicht op de steile kliffen van de kust en de vele baders. Na de fles leeggemaakt te hebben rijden we verder naar Farol da Ponta do Topo, het meest oostelijke punt van São Jorge. Van daaruit hebben we zicht op Ilhéu do Topo, een raar, plat eiland dat een beschermd natuurgebied is en onderdak biedt aan veel vogels.

Het weer is ondertussen weer helemaal omgeslagen. De zon is volledig door de wolken gebroken en het is zalig warm. Wat een contrast met de rit hier naartoe!

Helaas, op de terugweg rijden we opnieuw de wolken in. Dat mag ons uiteraard niet verbazen, want de Azoren staan bekend om hun extreem wisselvallige weer. Op de terugweg naar onze yurt stoppen we bij plaatselijke supermarkt Bom Dia. Bij nader inzien blijkt de supermarkt in een heel bizar, afgeleefd gebouw te liggen zonder natuurlijk daglicht. Het aanbod is niet meteen geweldig te noemen, maar na een harde zoektocht kopen we een paar broodjes en beleg voor deze avond en koekjes voor de wandeling morgen.

We parkeren onze wagen aan het onthaalgebouw van Retiro Atlantico en beklimmen de vele trappen naar onze yurt met onze nogal magere shoppingoogst. De stoelen die buiten bij onze yurt staat zijn nat van de regen, maar na ze afgedroogd te hebben, kunnen we toch gezellig buiten eten, genietend van het uitzicht. Gelukkig hebben we niet zoveel honger doordat we een stevig middagmaal gegeten hebben.

Na een verfrissende douche kruipen we op tijd in bed. Benieuwd om morgen de rest van het eiland te verkennen.