Zondag trok ik trein- en busgewijs naar het Koning Boudewijnstadion voor de Summer Carnival tour van P!nk. Het was voor mij de eerste keer dat ik een concert bijwoonde in dit gigantische station. Dus ik was benieuwd naar de legendarisch slechte geluidskwaliteit.

De bus zette me af voor de hoofdingang van het station en daarna was het even zoeken naar de juiste ingang, laverend tussen massaal veel volk. Gelukkig kon ik men al snelvervoegen bij mijn vriend, zijn vriendin en een bevriend koppel. Ik maakte kennis met het koppel in de rij van de hamburgertent. Want ja, iets anders dan fastfood viel er niet te krijgen in het Koning Boudewijnstation. En zo kwam het dat ik voor het eerst in jaren een hamburger met ketchup van een hamburgerkraam at.

Na een sanitaire stop gingen we op onze plaatsen zitten. Meteen een bijkomend minpunt: die voetbalstoeltjes zitten echt niet comfortabel. Maar dat ongemak vergat ik al snel toen P!nk de show met een knaller opende. Amai, wat een dame! Wat een stem! Wat een présence! Wat een show! Ondanks het feit dat de show als een goed geoliede machine met veel spektakel over het Koning Bouwdewijnstadion denderde, trok P!nk tijd uit voor interactie met de fans. Wat een aantal zeer mooie momenten opleverde (blijkbaar houdt de dame nogal van snoep). Tijdens het nummer opgedragen aan haar overleden vader, kreeg P!nk even de krop in de keel. Ontroerend. Om dat vervolgens weer te gaan bengelen aan een koord boven het publiek. Ongelooflijk hoe deze dame erin slaagt om krachtig te blijven zingen terwijl ze salto’s maakt in de lucht. Chapeau! Jammer dat we geen betere plaatsen konden bemachtigen. Het moet echt geweldig geweest zijn om op het middenplein P!nk boven je hoofd te zien passeren.

Na de spectaculaire afsluiter ‘So What’ nam ik afscheid van mijn broer, zijn vriendin en het koppel dat hen vergezelde. Ik begaf me naar de metro alwaar een gigantisch lange rij stond aan te schuiven. Tot mijn grote opluchting lukte het redelijk vlot om gans die mensenmassa in metrostellen te krijgen en af te voeren naar Brussel-Zuid, het verschrikkelijkste station van gans België. Echt, geen enkele zaak in het station had de tegenwoordigheid van geest om ‘s avonds wat langer open te blijven om de massale mensenmassa van eten en drinken te voorzien. Gevolg: lange wachtrijen aan de automaten.

Om de tijd te doden tot de laatste trein naar Leuven liep ik wat rond in het station. Kwestie van toch in de buurt te komen van mijn dagelijkse tienduizend stappen. Die laatste trein bracht mij trouwens zonder vertraging naar Leuven station. Zie je wel dat het kan, beste NMBS!