Genoten van de heerlijke zoete French toast deze ochtend. Niet meteen een gerecht dat ik spontaan zou kiezen van een ontbijtkaart, omdat ik meestal voor hartige opties ga, maar het smaakt me echt geweldig goed. Leuk om in ons hotel elke dag een ander gerecht van de kaart te kunnen kiezen.

Vandaag bezoeken we Fort Saint Elmo, waarin het National War Museum van Malta gevestigd is. We kiezen een route die ons langs ons nog onbekende straten van Valletta brengt, kwestie van zoveel mogelijk van deze charmante stad gezien te hebben. Een gelukkig toeval brengt ons langs Casa Rocca Piccola dat net open gaat wanneer wij er klokslag 10u passeren. Ik voel me meteen aangetrokken tot deze historische woning en ook de online reviews zijn lovend. Change of plans dus, we stappen binnen, kopen een ticketje en kunnen meteen aansluiten bij de rondleiding van 10u.

Het stadspaleis Casa Rocca Piccola is al eeuwenlang in privébezit van de familie De Piro. De kamers op de verdiepingen die we kunnen bezoeken (de familie zelf woont in de nieuw gebouwde dakverdieping) zitten tsjokvol kunstwerken, zilverwerk, historische souvenirs, boeken, portretten,… Aan elk voorwerp in het huis is wel een verhaal verbonden. Ik ben onder de indruk! Ook van de knappe gast die ons rondleidt, trouwens. 😉 De hoeveelheid feiten die hij kan vertellen over de familie en hun rijke geschiedenis is indrukwekkend. Wat dit huis extra speciaal maakt, is de mooie binnentuin, een unicum in het dichtbebouwde Valletta, weggelegd voor de allerrijksten. In de tuin ontmoeten we Kiko, de papegaai, die zo vriendelijk is om samen met mij op de foto te gaan.

De pracht en praal van de kamers is geweldig, maar wat me het meest zal bijblijven zijn de schuilkelders onder het huis, waarin de mensen uit de buurt schuilden voor de bommenregen in de Tweede Wereldoorlog. Bij het bezoeken van de kelders kwamen spontaan de beelden van de inwoners van Oekraïne in mij naar boven. Ik kan me amper voorstellen hoe het moet zijn om in die omstandigheden te leven.

We ronden ons bezoek in Casa Rocca Piccola af en wandelen verder naar het National War Museum. Het Fort is reusachtig en we worden letterlijk overspoeld met informatie. De geschiedenis van Malta is dan ook een opeenvolging van conflicten, dus er valt veel stof te rapen voor zo’n oorlogsmuseum. Door de ligging in de Middelandse Zee is het niet moeilijk om te begrijpen dat Malta, gelegen op een kruispunt van culturen, vaak in conflicten betrokken raakte. Natuurlijk spreekt de geschiedenis van de Ridders van Malta tot de verbeelding, maar de Feniciërs, Romeinen, Vandalen, Goten, Byzantijnen, Arabieren en Sicilianen gingen hen voor. Wat mij ook erg boeit, is de rol die Malta, toen een kolonie van het Verenigd Koninkrijk, in de Tweede Wereldoorlog speelde. Malta werd toen zwaar gebombardeerd en beschoten door de Duitse Luftwaffe, vooral tijdens de Slag om Malta. Daarom verleende de Britse koning Malta na het einde van de oorlog een hoge onderscheiding voor dapperheid, het George Cross.

How wrong he was:

Het museum is groter dan verwacht en we zijn pas om half twee buiten. We wandelen terug naar de straat van Casa Rocca Piccola waar we een snelle lunch verorberen op het terras van White Bridge, een charmant eetcafé waar de drank spotgoedkoop is. We bestellen een mixed platter met kaas en charcuterie en drinken daar een wijntje bij.

Na de lunch verdiepen we ons verder in de bewogen geschiedenis van Malta tijdens de tweede wereldoorlog met een bezoek aan de Lascaris War rooms. Aan het onthaal treffen we een Nederlands meisje dat hier haar stage doet. Tijdens onze korte babbel kom ik erachter dat ze taalstudies doet, wat me verbaast, want het taalgebruik aan het onthaal van een toeristische attractie is toch vrij repetitief. Maar goed, ze vond het er duidelijk leuk werken.

We krijgen een audioguide in de hand gedrukt die ons meer achtergrond biedt bij de activiteiten die in deze ondergrondse tunnels en bunkers plaatsvonden. De Lascaris War Rooms vormden het hoofdkwartier voor de verdediging van Malta tijdens de tweede wereldoorlog. De Navy Plotting Room hield het overzicht over de vloot, de Anti-Aircraft Guns Operations Room was verantwoordelijk voor de luchtverdediging en in de Coast Defence Room werd de verdediging van het eiland gecoördineerd in het geval van een invasie met amfibievoertuigen. De Lascaris War Rooms waren ook het vooruitgeschoven hoofdkwartier van de geallieerden van waaruit generaal Eisenhower en zijn opperbevelhebbers de geallieerde invatie van Sicilië (Operation Husky) coördineerde. Na de oorlog werden deze bunkers het hoofdkwartier van de mediterrane vloot van de Royal Navy. In 1967 werd het complex overgenomen door de NAVO om Sovjet onderzeeërs te onderscheppen in de Middellandse zee tot het in 1977 definitief gesloten werd.

Jammer genoeg werkt de audioguide niet overal even goed. De audioguide werkt met zo’n systeem dat automatisch begint af te spelen afhankelijk van de plek waar je je bevindt, maar bij mij speelt er de ene keer niks af, de andere keer hoor ik twee keer hetzelfde. Een goed idee dat nog niet helemaal op punt staat. Tien minuten voor sluitingstijd worden we door het personeel vriendelijke verzocht om het museum te verlaten. Jammer, want dit is een bijzonder boeiende plek.

De Lascaris War Rooms liggen vlakbij de Upper Barrakka gardens, de ideale locatie om naar de zonsondergang te kijken. Terwijl we van het mooie uitzicht genieten voel ik opeens een golf van misselijkheid opkomen. Ik hoop dat het snel wegtrekt, want voor onze laatste avond in Malta hebben mijn vriend en ik een tafeltje gereserveerd bij Guzé, omdat we op tweede kerstdag zo van ons bezoek daar genoten hadden.

De misselijkheid blijft echter aanhouden en we besluiten naar het hotel terug te keren. Ik leg me even op bed in de hoop dat het over zou gaan, maar helaas… Al snel volgt een eerste spurtje naar het toilet. Het wordt ondertussen een wederkerend fenomeen tijdens mijn vakanties: alweer een voedselvergiftiging die mij noodzaakt mij op een paar meters van een toilet te bevinden. Dat meergangendiner met aangepaste wijnen zal voor een andere keer zijn. Ik bel de reservatie bij Guzè af en voel mij beslist belabberd. Ik snap ook niet goed waar ik deze voedselvergiftiging zou opgedaan hebben. Vandaag heb ik niet echt iets gegeten dat voedselvergiftiging zou kunnen veroorzaken, maar op het internet lees ik dat de eerste symptomen van een voedselvergiftiging 8 tot 36 uur na het eten van besmet voedsel kunnen opduiken. Ik kan dus niet uitsluiten dat ik gisterenmiddag slechte oesters of een slechte mossel gegeten heb. Ik baal enorm, maar ben echt tot niks meer in staat, buiten het ledigen van mijn maag en darmen.

Mijn vriend moet onze laatste avond op Malta dus noodgedwongen alleen eten. Gelukkig biedt het hotel de mogelijkheid om ter plekke te eten. Ik neem de medicatie in die mijn vriend in Puglia gekocht heeft, toen ik daar geveld was door een voedselvergiftiging omdat ik rauwe zeevruchten gegeten had en hoop van harte dat de medicatie helpt om morgen zonder problemen het vliegtuig naar België te kunnen nemen. Note to self: alleen nog rauwe dingen eten in een sterrestaurant.