Weer vroeg opgestaan vandaag om samen met mijn vriend en zijn collega’s te ontbijten voordat ze naar de conferentie gaan. Deze ochtend ga ik voor de eggs benedict met avocado in plaats van zalm. Verder staat er exact hetzelfde op het menu als gisteren. Grote fan trouwens van het heerlijk versgeperste fruitsap dat de obers serveren. Die Valenciaanse sinaasappelen zijn inderdaad heerlijk.

Vandaag bezoek ik het Museo Nacional de Cerámica y Artes Suntuarias González Martí (amai, een hele mondvol) gelegen in het prachtige Palacio del Marqués de Dos Aguas. Dit keramiekmuseum ligt letterlijk op een paar passen afstand van ons hotel en werd bij het inchecken met stip aangeraden door de vriendelijke dame aan onze hotelreceptie.

En amai, ik ben niet teleurgesteld. Eigenlijk is dit niet zozeer aan bezoek aan een museum maar aan een volledig ingericht stadspaleis (te vergelijken met het Paleis op de Meir, maar nog veel grootser en indrukwekkender). De kamers van het paleis zijn prachtig gedecoreerd en voorzien van kunst en antieke voorwerpen. Je weet gewoon niet waar eerst kijken. Het museumgedeelte in het paleis beperkt zich tot het tentoonstellen van enkele protserige koetsen, een paar keramiekobjecten in aparte vitrines en een design tentoonstelling over waaiers ter ere van Valencia als World Design Capital 2022.

Toegegeven er valt veel keramiek te bewonderen in de verschillende ruimtes van het paleis, maar het zijn vooral de prachtig versierde kamers zelf die met de eer gaan lopen. Ik probeer zoveel mogelijk van de overvloedige details in me op te nemen. Wat een weelde!

Wanneer ik opnieuw buiten sta is het al 13u gepasseerd. Tijd voor het middagmaal! Ik slenter wat doorheen het oude stadscentrum op zoek naar een rustige plek in de schaduw, want het is ondertussen al flink warm geworden. En zo kom ik terecht bij een kleine, gezellig tapaszaak, DaVida, waar ik croquetas met bolletus en jamón bestel en een portie humus die duidelijk voor meer dan één persoon bedoeld is. Ik trakteer mezelf op een glaasje witte wijn.

Na op het gemak van mijn lunch onder de bomen van het rustige plein genoten te hebben wandel ik naar de befaamde Jardí del Túria, een mooi park aangelegd in de drooggelegde bedding van de Turia. Het park slingert zich rondom het oude stadscentrum en is zo’n beetje de groene long van Valencia, waar fietsers, joggers en wandelaars hun hart kunnen ophalen. Ik wandel langs het Palau de la Música helemaal tot aan de Ciutat de les Arts i les Ciències. Het is ondertussen behoorlijk warm, dus ik zweet wat af met mijn DSLR rond mijn nek en de fototoestelrugzak op mijn rug. Maar de spektakelarchitectuur van Calatrava doet me al dat gewicht snel vergeten. Al verwondert het me niets dat het ganse project (oorspronkelijk geraamd op 300 miljoen euro) uiteindelijk vier keer zoveel gekost heeft (1,3 miljard euro). En dan zijn de oorspronkelijke plannen nog niet eens volledig gerealiseerd.

Toegegeven de architectuur is adembenemend, maar het is wel snikheet op de site, waar nergens een streepje schaduw te bekennen valt. En als je de gebouwen van naderbij inspecteert merk je dat Calatrava, net als bij het station van Liège-Guillemins, geen rekening heeft gehouden met de onderhoudsvriendelijkheid van zijn futuristische gebouwen. De daken en bovenste ruiten hangen vol met meeuwenstront en hier en daar zie je roestplekken opduiken. Bovendien heeft de site in zijn geheel op de één of andere manier een artificiële uitstraling. Je hebt niet het gevoel dat dit een plek op mensenmaat is. Ik ben alleszins erg benieuwd hoe deze gebouwen de tand des tijds zullen doorstaan. En het verbaast me niets dat dit project tot heel wat rechtszaken geleid heeft.

Ik wandel tot aan L’Oceanogràfic, maar ben wat te laat voor een bezoek aan het grootste aquarium van Europa. Ik wandel wel even binnen in het Wetenschapsmuseum, maar om wille van de matige recensies zie ik af van een bezoek. Het is ondertussen ook al bijna vijf uur en de hitte van de dag begint op mij te wegen.

Om 17.11u krijg ik bericht dat mijn vriend de conferentie heeft verlaten. Ik vraag hem om rechtstreeks naar mij te fietsen, want zijn collega’s hebben ‘s avond een tafel voor acht personen gereserveerd in een restaurant in de wijk L’Eixample, niet zo ver van mijn huidige locatie. Ik heb geen zin om in de warmte nog helemaal terug te gaan naar het hotel. Mijn blinkende zweetkop moeten zijn collega’s en kennissen er dan maar bij nemen. 😉 Ik begin alvast te wandelen in de richting van het restaurant zodat we elkaar daar ergens kunnen treffen voor het aperitief.

Dankzij google location sharing vindt mijn vriend, die rechtstreeks met de fiets van de conferentielocatie gekomen is, mij gemakkelijk. Ik ben blij dat ik mijn steeds zwaarder wordende rugzak kan afdoen en in het mandje van zijn fiets leggen. Ik had op googlemaps een toffe cocktailbar gevonden om te aperitieven, maar wanneer we aankomen bij Urban 84 pub blijkt deze gesloten te zijn. Jammer, maar zo belanden we iets verderop aan een leuk tafeltje op de stoep bij Bagoas. We bestellen twee cocktails en vervolgens nog twee glaasjes witte wijn. Het is immers nog even wachten voordat we naar het restaurant kunnen. Gelukkig komt elk drankje met een mandje popcorn, want anders zou ik helemaal op mijn kop staan.

Stipt op het tijdstip van reservatie, 20.30u, komen mijn vriend en ik aan in restaurant Trufa Salvaje. Uiteraard zijn we de eerste… Terwijl wij genieten van een glaasje cava druppelen de collega’s en kennissen van mijn vriend één voor één binnen. We bestellen een hele hoop verschillende tapas, waarvan ik sommige helemaal ben vergeten te fotograferen. Uiteraard is de octopus mijn favoriet, maar deze verdwijnt zo snel in de hongerige magen dat er geen fotografisch bewijs van bestaat. Ook de Russische salade is een zeer aangename verrassing. Ik zou deze salade nooit uit mezelf besteld hebben, maar ik vind het echt heel lekker. En het kaasbordje is ook heerlijk!

Het ganse diner verloopt in een zeer gemoedelijk sfeer en het gezelschap bevalt me een pak beter dan de dag voordien. Iedereen lijkt ook net iets meer ontspannen te zijn dan gisteren. Of misschien was ik gisteren gewoon te vermoeid, dat kan ook zijn. We hebben alleszins een heel fijne avond.

Na het diner laat ik mijn rugzak met fototoestel bij mijn vriend en zijn collega’s achter, neem afscheid van het gezelschap en vertrek iets vroeger te voet terug naar het hotel. Mijn vriend is met de fiets en kan me dus gemakkelijk inhalen en ik wil graag nog een uitgebreide douche nemen om het zweet van de dag van mij af te spoelen alvorens in bed te kruipen.

Al weer een geslaagde dag in Valencia.