Na al die cocktails van gisteren zijn we iets langer in bed blijven liggen. Wat we ons meteen al beklagen, want wanneer we bij het ontbijt aankomen is er geen plek meer voor ons aan de gemeenschappelijke ontbijttafel. Gelukkig kunnen we na een kwartier wachten onze voeten onder tafel schuiven. Het ontbijt is erg simpel, maar dat deert niet. Casa Maré is één van de goedkoopste overnachtingsplekken van onze trip.

De voormiddag is ondertussen al stevig gevorderd en we besluiten een kijkje te nemen in de kleine haven van Sagres. Een aantal vissersschepen zijn terug van de visvangst en we zien hoe de havenarbeiders vissen kuisen en voor de verkoop klaarmaken, omgeven door een wolk van ontelbare meeuwen.

We wandelen de vrij lelijke betonnen pier af tot het einde en wandelen dan helemaal rond het kleine haventje naar een klein strandje om even onze voeten in het water te steken. We zorgen dat we stip om 12u terug zijn bij het havengebouw om te lunchen bij A Sereia (de tip die de Portugees mij gisteren in de cocktailbar had gegeven). Het eten is heel simpel: inktvis (geen octopus!) voor mij, tonijn voor mijn vriend en daarbij aardappelen en sla, maar de heerlijk verse inktvis, eenvoudig bereid met wat olie, peper en zout op de gril, was om duimen en vingers af te likken.

Aangezien we nu echt wel alles gezien hebben wat er te zien valt in Sagres, wandelen mijn vriend en ik naar de auto en rijden we naar Lagos, een half uurtje verwijderd van Sagres. Onderweg in de wagen boek ik via getyourguide een tocht met een catamaran om 15.45u.

Lagos is toeristisch duidelijk meer in trek dan Sagres, want het is er enorm druk. Gelukkig vinden we een ruime ondergrondse parkeergarage waar we onze auto zonder zorgen kunnen achterlaten.

We wandelen doorheen de kleine, gezellige straatjes van Lagos waar de toeristische winkels en restaurants zich verdringen en om onze aandacht smeken. Tijdens onze wandeling komen we langs Igreja de Santo António, te bezoeken voor een paar euro. Daar kan een mens niet voor sukkelen, he. En amai, wat een fenomenale barokke kerk. Elke vierkante centimeter is versierd met verguldsel, schilder- en beeldhouwwerk. De vriendelijke dame die toezicht houdt in de kerk is graag bereid een extra woordje uitleg te geven. Volgens haar telt de kerk in totaal meer dan 300 engelen. We geloven haar op haar woord, want we hebben geen zin om ze allemaal te tellen. Spijtig genoeg is fotograferen niet toegelaten en zal het beeld van deze pracht langzaamaan vervagen in ons geheugen.

Doordat we wat te lang in de kerk zijn blijven plakken, is er geen tijd meer voor een bezoek aan de voormalige slavenmarkt. We moeten immers op tijd in de haven zijn om onze catamaran te halen! We lopen over een mooie voetgangersbrug naar het nieuw aangelegde stuk van de haven. We moeten nog even geduld uitoefenen, maar dan komt onze catamaran aanvaren en na wat schoonmaakwerk van de crew, mogen we aan boord gaan.

De catamaran is best wel groot en er zit veel meer volk op de boot dan verwacht. Gelukkig mogen de mondmaskers af van zodra de bar open gaat en we uit de haven zijn. De boottocht op zich is een heel fijne ervaring, maar jammer genoeg blijft het zeil van de catamaran gestreken. Dit is duidelijk een uitje om toeristen op korte tijd zoveel mogelijk te laten zien.

Mijn vriend en ik bestellen allebei een sangría en genieten van het schouwspel van de kliffen die langs ons voorbij glijden. Vanaf de boot is de langgerekte rookwolk van de branden in Castro Marim heel erg duidelijk zichtbaar.

Op het verste punt van onze tocht gaat de catamaran voor anker en hebben we de mogelijkheid om te gaan zwemmen of paddleboarden. Mijn vriend springt vanaf het dek in het water (toch een paar meter hoog) en raadt me direct af om zijn voorbeeld te volgen. Te riskant om mijn lenzen kwijt te geraken. Ik ga dus mooi langs het trapje naar beneden en via het achtersteven in het water.

Ik weet ondertussen al dat de Atlantische Oceaan behoorlijk frisjes is, maar het koude water doet me bijna fysiek pijn. Ik kan me opeen sheel goed voorstellen dat mensen die in koud water springen, sterven door de temperatuurshock. Geen idee hoe ijsberen dat doen. Brrr.

Ik wil graag zwemmen, maar ik krijg mijn lichaam gewoon niet meer overtuigd om in het water te gaan. In de plaats daarvan vaar ik mee zittend op de paddle board die mijn vriend geleend heeft. We blijven nog even liggen op een grote luchtmatras die de crew in het water gegooid heeft en moedigen onze dappere medereizigers aan die proberen van de ene naar de andere kant van zo’n opblaasding te lopen, zonder in het water te vallen. Wie daarin slaagt, krijgt een gratis biertje. Ik denk dat er in totaal één persoon is geslaagd om de andere kant te halen zonder kopje onder te gaan. Niet aan mij besteed alleszins.

Op de terugtocht is het een pak frisser en we zijn dolblij dat we zo slim geweest zijn om onze fleeces mee te nemen. We zien rondom ons letterlijk mensen in natte zwempakken en dunne t-shirts klappertanden van de kou. Ik vermoed dat het maar een graad of negentien is, te koud om comfortabel stil te zitten op een boot.

We meren aan en wandelen terug naar het centrum van Lagos. Aangezien we allebei stevig honger hebben, lopen we snel een restaurant binnen. M Grill Restaurante lokt ons binnen met de belofte van piri piri chicken, een lokale specialiteit die we nog niet geprobeerd hebben. Ik start de maaltijd met alentejan soep (met look, héél veel look koriander, brood en een gepocheerd ei). Niet slecht, maar ook niet echt geweldig. En dan is het zover: de ober serveert ons de piri piri chicken. Eerlijk: ik vind er niks aan. De kip is idd veel kleiner dan een Belgische kip, maar afgaande op de naam had ik een serieus pittig gerecht verwacht. Quod non: de kip is naar mijn smaak eerder zeer licht pikant en zelfs wat aan de droge kant. Ik miste ook wat saus bij de kip. Geen idee of we elders een betere versie van dit gerecht zouden kunnen eten, maar we gaan het niet uitproberen. Geef mij maar een lekker stukje octopus!

Na het diner rijden we terug naar Sagres en kruipen we in bed. Moe van een fijne en afwisselende dag.