We startten onze tweede en laatste dag in Parijs met een lekker ontbijt in de kleine ontbijtzaal van hotel Mercure. Er ware scrambled eggs en zalm en dan hoor je mij niet klagen.

We zetten de vergadering van de dag voordien verder. Het tweede deel van de vergadering moest de voorzitter stevig ingrijpen omdat één van de deelnemers per sé een aanpassing in een document wilde doen, waarin de andere aanwezigen zich niet konden vinden. Na heel wat gehakketak, werd het punt vertikaal geklasseerd. Doordat er verschillende agendapunten stevig waren uitgelopen, kon ik helaas de tussenkomst die ik had voorbereid niet meer brengen. Spijtig, want ditmaal was ik wel tevreden over de tekst, die ik voor een groot deel zelf had herschreven op basis van de nogal ongestructureerde input van mijn collega, wiens taak het was deze vergadering voor te bereiden.

De lunch ‘s middags bestond, een beetje bizar, uit het overschot van de aperitiefhapjes van gisteren. Heel lekker, dat wel, maar je moest stevig veel hapjes eten om daarmee voldoende te hebben voor het middagmaal.

Na de middag ging het met een beperkte delegatie richting het Musée du quai Branly. Mijn collega en ik waren snel onze valiezen gaan halen in het hotel, om rechtstreeks na het museumbezoek de metro naar Paris Nord te kunnen nemen. Kwestie van wat tijd uit te sparen.

Een dik half uur wandelen langs de oevers van de Seine later, kwamen we aan bij het museum. Omdat ik niet verwacht had dat we zo lang zouden wandelen (mét een laptoprugzak en een rolkoffertje) had ik niet het juiste schoeisel aangetrokken en stonden mijn voeten tegen dat we het museum bereikten vol met blaren. Vervelend en pijnlijk, maar niets aan te doen. Ik ging er mijn museumbezoek niet door laten verknallen.

Musée du quai Branly is een etnografisch museum dat officieel geopend werd door Jacques Chirac. Het museum brengt een aantal bestaande collecties samen. De vaste collectie bevat heel wat voorwerpen die verzameld werden tijdens de koloniale tijd, dus je kan terecht de vraag stellen of sommige van die objecten niet dienen teruggegeven te worden aan het land van herkomst.

Wij bezochten de tijdelijke tentoonstelling met objecten uit Kameroen. Onze gids verzekerde ons dat alle voorwerpen in deze tentoonstelling zagen bruiklenen waren en achteraf netjes naar Kameroen zouden terugkeren. De tentoonstelling bevatte een schat aan voorwerpen, waarvan het doel mij meestal onbekend was. Veel objecten ook met een bijzondere betekenis die alleen maar door bepaalde mensen mochten gemanipuleerd worden. Zo was er een heel bijzondere olifant gemaakt van doek die de totem van een belangrijk stamhoofd was. Om het object in Parijs op te stellen, waren de enige mensen die dit voorwerp mochten aanraken helemaal vanuit Kameroen meegereisd.

Ik was ook zeer onder de indruk van de kunstvoorwerpen gemaakt uit kleine pareltjes. Respect voor het geduld en vakmanschap nodig om levensgrote figuren volledig bedekt met pareltjes van een paar millimeter te maken!

De gids vertelde ons dat één van de tentoongestelde maskers  een geschenk was van een stamhoofd aan een Franse dokter die hem het leven gered had. Om hem te bedanken, mocht de dokter een masker kiezen om mee naar huis te nemen. Helaas was men vergeten een ritueel uit te voeren om de energie die in het masker huisde over te zetten. De gids vertelde dat er over een paar weken een officiële ceremonie zou plaatsvinden, tientallen jaren nadat het masker Kameroen had verlaten, om de energie van dat masker in een ander object over te zetten.

In het midden van de foto zien jullie het masker in kwestie:

Een heel bijzondere tentoonstelling die me nog lang zal bijblijven.

Na het bezoek van het museum was het stilletjesaan tijd om richting Paris Nord te vertrekken. Mijn collega en ik haalden onze spullen op in de vestiaire en ik wisselde snel mijn sandalen met sleehak, die voor de blaren gezorgd hadden, voor comfortabelere flipflops. We wandelden samen met nog een derde persoon richting de dichtstbijzijnde metro op een tiental minuten stappen van het museum. Ik had net mijn metrokaartje boven gehaald toen mijn collega opeens uitriep dat ze haar laptoprugzak in het museum was vergeten. We moesten in het museum namelijk ons rolkoffertje en de rugzak apart inchecken in de vestiaire en ze had maar één van de twee dingen opgehaald.

Nu overkomt het mij ook wel eens dat ik iets vergeet, maar het was wel symptomatisch voor de ganse trip, die ik slecht voorbereid vond. Bovendien had ik me tijdens deze twee dagen al geregeld zitten ergeren aan de chaotische persoonlijkheid van mijn collega. Die duidelijk niet de moeite had genomen om ook maar iets op te zoeken en volledig op mij vertrouwde, terwijl dit net andersom zou moeten zijn. Enfin, ik zuchtte inwendig diep en bleef kalm. Gelukkig had ik genoeg marge gerekend voor de trip naar Paris Nord. Ik legde haar via googlemaps uit hoe ze terug moest keren naar het museum (uiteraard had ze niet opgelet tijdens de wandeling en ze had geen dataverkeer om zelf googlemaps te kunnen gebruiken) en zei dat ik haar rolkoffertje zou bijhouden, zodat ze sneller heen en terug kon zijn.

Tijdens haar afwezigheid overliep ik alle mogelijke scenario’s in mijn hoofd. Ik was niet van plan om de Thalys te missen, dus worst case zou ik met haar én mijn rolkoffertje naar Brussel terug keren. Gelukkig moest het zover niet komen en stond ze na een kleine twintig minuten opnieuw voor mij, mét laptoprugzak. Hoera!

Door dit akkefietje was er niet zoveel tijd meer over en liet ik noodgedwongen het idee varen om nog iets te gaan drinken in Paris Nord. We kochten snel iets om te drinken op de trein (natuurlijk kreeg ik op de Thalys een kleine douche toen mijn collega haar colaflesje open deed, gelukkig heb ik tegenwoordig veel vochtige doekjes bij). Na een kleine anderhalf uur reizen, stonden we opnieuw in Brussel.

Ik overwoog nog even om alsnog aan te sluiten bij de afterwork, maar het grootste gedeelte van het volk was ongetwijfeld al naar huis en mijn pijnlijke voeten schreeuwden om rust. Dus nam ik de trein naar Leuven en deed ik niet meer veel de rest van de avond.