De kwaliteit van de matras in Manta Guest valt wat tegen en bijgevolg was ook de kwaliteit van onze slaap deze nacht niet optimaal. Het ontbijtsysteem daarentegen is super-coronaproof. Elke gast krijgt een apart dienblad en moet vervolgens aanschuiven aan een toog waarachter twee vriendelijke dames staan om ons te bedienen. Je wijst aan welk beleg je wenst en zij leggen alles op een bordje. Een zeer omslachtig systeem dat vooral zorgt voor een lange wachtrij. Het ontbijtaanbod is vrij beperkt, maar gelukkig zijn er scrambled eggs, meer is er niet nodig om mij blij te maken.

Vandaag plannen we een stranddagje. We pakken ons rugzakje met handdoeken en zonnecrème en trekken richting het strand van Manta Rota. Helaas de zon die tijdens het ontbijt nog volop scheen, heeft zich verscholen achter de wolken en het is zowaar een beetje frisjes. We laten het niet aan ons hart komen en wandelen over een mooi houten vlonderplad doorheen de duinen richting zee. Ergens in de helft van het pad merken we een groepje wijzende mensen op. Wijzende mensen zijn de beste indicatie dat er zich bijzonder wild life in de buurt bevindt en jawel, daar zit een kameleon op zijn dooie gemak op een tak vlakbij het pad. We proberen wat foto’s te nemen met onze smartphones, maar moeten al snel toegeven dat de kwaliteit van de foto’s ondermaats is.

Aangezien ik nog nooit in mijn leven een kameleon in het wild ben tegen gekomen, besluiten we op onze stappen terug te keren en mijn canon toestel te gaan halen om het beestje zo goed mogelijk vast te leggen. In de hoop dat de kameleon er nog zou zitten tegen dat we terug zijn. Nu, het dier zag er niet uit alsof het onder de indruk was van al die mensen die naar hem of haar staarden, dus we hadden er een goed oog in.

Wanneer we een dikke twintig minuten later terug zijn, zit het dier idd nog op dezelfde plek. De kameleon heeft zich alleen honderdtachtig graden gedraaid. Ideaal! Na een uitgebreide fotosessie, besluiten mijn vriend en ik onze plannen aan te passen aan het mindere weer. De frisse temperaturen zijn ideaal om een mooie strandwandeling te maken. En als de zon er dan toch doorkomt, kunnen we nog altijd zetels huren om aan het strand te gaan liggen.

We wandelen het prachtige witte strand van Manta Rota af tot aan Cacela Velha, waar het strand onderbroken wordt door een inham van de zee. In de inham die tot een stuk achter het strand loopt, spotten we kleine visjes, krabbetjes en heremietkreeftjes. Bij laag tij is het zeker mogelijk om doorheen het zeewater naar het strand aan de overkant te waden, maar aangezien het nu geen laag tij is, maken we rechtsomkeer. Tijd om een lunchplek te vinden. We belanden op het dakterras van O Finalmente, waar ik smul van een portie palourdes (tapijtschelpen) en mijn vriend van een gigantisch stuk tonijn, vergezeld van een lekker glaasje wijn. Simpel, maar lekker, dat kenmerkt zowat de Portugese keuken. We sluiten de maaltijd af met een glaasje medronho.

Na de lunch komt de zon erdoor. We hebben geluk dat er nog net twee strandzetels beschikbaar zijn om te huren. De strandzetels liggen vlakbij de verhuurcabine en zijn daarom niet erg in trek. Ons stoort dat niet, wij vinden de bedrijvigheid bij de cabine best wel interessant. Dat we echt weinig last hebben van die cabine blijkt uit het feit dat ik er zelfs in slaag een namiddagdutje te doen, ter compensatie van de slechte nachtrust. Mijn zwempartijtje in de Atlantische Oceaan hou ik kort, want het water is me wat te koud. Geef mij dan toch maar het warme water van de Middellandse zee. Tot onze verbazing is de traditionele strandsnack die Portugese verkopers aan de zonnebadende man of vrouw proberen te brengen een boule de berlin (bola de berlim). Blijkbaar is dit gebak in Portugal geïntroduceerd door Joodse vluchtelingen. Who knew?

Tegen de avond steekt er een windje op en wordt het ons te fris op onze strandzetels. We wandelen rechtstreeks naar een rond binnenpleintje met allemaal restaurants dat we eerder gepasseerd zijn. We vinden een plekje op het terras van Italiaans restaurant Pizzeria Mario (geen Portugees restaurant, ik weet het). Tot mijn spijt is de kok nog bezig met de bereiding van de gazpacho (wij zijn naar Zuid-Europese normen dan ook extreem vroeg voor het avondmal), dus bestel ik maar een gewoon soepje als voorgerecht. Mijn vriend gaat voor de meloen met parmaham. Als hoofdgerecht bestel ik opnieuw de octopus, want serieus, dat valt in België nergens te krijgen, dus ik moet ervan profiteren! Uiteraard eet mijn vriend een pizza.

Terug in Manta Guest nemen we de tijd om uitgebreid te douchen en te seksen en kruipen dan op een zeer redelijk uur in bed. Niet echt uitkijkend naar een tweede nacht op die slechte matras.