Mijn vriendin die in Italië woont, liet me enkele weken geleden weten dat ze samen met haar twee jongens twee weken naar Knokke zou komen. Haar moeder huurt daar immers elke zomer een appartement voor haarzelf en haar vier dochters en hun gezin. Uiteraard wilde ik mijn vriendin graag nog eens zien, want dat was ondertussen alweer geleden van tweede kerstdag 2019. Damn you, corona! Ik zocht dus snel een hotel of een B&B, maar dat bleek een grotere uitdaging dan verwacht. Het moge duidelijk zijn dat veel Belgen dit jaar voor vakantie in eigen land gekozen hebben… Gelukkig vond mijn vriend een B&B met nog een plekje vrij. Na geïnformeerd te hebben of ik er één nacht kon verblijven, liet de gastvrouw me weten dat ze in de vakantieperiode enkel voor twee nachten verhuurde. Prima, geen probleem, een weekendje aan zee is altijd leuk!

Oorspronkelijk was ik van plan vrijdag een vrij late trein naar Knokke-Heist te nemen, maar aangezien ze voor het weekend slecht weer voorspelden en vrijdag de enige mooie en droge dag leek, besloot ik al om twintig na vier de trein te nemen. Uiteindelijk kon ik tijdens de treinrit van twee uur ook werken, nietwaar? En dan had ik tenminste nog de gelegenheid om ‘s avonds een strandwandeling te maken en te genieten van de Belgische Kust.

De treinrit was voorbij in een zucht. Heel vreemd hoe snel de tijd tegenwoordig lijkt te gaan, waar ik als kind een trein- of autorit van twee uur eindeloos lang vond duren, lijkt zo’n rit nu wel voorbij te vliegen. Wellicht heeft het feit dat ik tegenwoordig altijd op stap ben met laptop en smartphone daar iets mee te maken. Zoveel dingen om je mee bezig te houden! Verveling is een concept dat niet meer bestaat in mijn leven.

Enfin, ik had mijn opzoekwerk niet deftig gedaan, want was een beetje zonder na te denken naar Knokke gespoord, terwijl bij nader inzien het station van Duinbergen veel dichter bij B&B ‘t Hofke van Lingier lag. Erg vond ik dat niet. Ik had een rolkoffertje bij en de wandeling door de mooie wijken van Duinbergen was erg aangenaam. Grappig: onderweg naar mijn B&B kwam ik één van de zussen van mijn vriendin tegen die onderweg was naar het restaurant dat ze gereserveerd hadden voor hun familiediner. Ik maakte een korte babbel en nam dan afscheid om verder te stappen naar mijn B&B.

B&B ‘t Hofke van Lingier bleek in een zeer rustige, doodlopende straat te liggen. De gastvrouw heette mij welkom en verbaasde zich erover dat ik 1. niet met de wagen was gekomen en 2. dat ik in het foute station was afgestapt. Ze gaf me wat uitleg over de omgeving op een papieren plannetje, maar zeg nu zelf, wie gebruikt tegenwoordig nog papieren plannetjes? Heel grappig: toen de gastvrouw vroeg hoe ik de B&B gevonden had, zei ik dat ze goeie reviews hadden op google. Ze viel totaal uit de lucht, want wist niet eens dat er online reviews over haar B&B te vinden waren. Ik toonde haar de google reviews en er ging een nieuwe wereld voor haar open.

Na deze babbel ging ik naar mijn kamer, liet mijn rolkoffertje achter en wandelde door het Directeur-Generaal Willemspark richting de dijk, op zoek naar een plek om iets te eten, want ik had honger. Ook dat bleek een uitdaging, want alle leuke terrassen zaten stampvol en telkens ik informeerde of er snel een plek zou vrijkomen, kreeg ik neen als antwoord. Gelukkig vond ik nog een tafeltje op het terras van At Sea. De ober waarschuwde me dat het wel eens lang zou kunnen duren, want ‘er stonden veel potten mosselen op het vuur’, maar daar trok ik me niets van aan. Ik was al blij dat ik een tafeltje had weten te bemachtigen. Ik zou wel een aperitiefje drinken.

Mijn maag was ondertussen serieus aan het rammelen geslagen, dus besloot ik garnaalkroketten te bestellen, erop hopend dat deze vrij snel zouden komen. Uiteindelijk is de bereiding van dat gerecht niet meer dan drie garnaalkroketten in de frituur gooien en wat sla dresseren op een bord. En ja, ik had gelijk. Na een twintigtal minuten wachten, bracht de ober mijn garnaalkroketten. En amai, die smaakten!

Na de maaltijd rekende ik direct af, want er stond een fris windje en ik had het wat koud gekregen. Ik besloot het strand op te lopen en naar de zee te wandelen. Het kostte mij meer dan een kwartier (!) om tot het water te geraken. Zo ver moest ik stappen. Geen erg, ik was niet gehaast en ik genoot van de mooie ondergaande zon die de lucht in de prachtigste tinten tooide. Ik werd er helemaal zen van.

Na zonsondergang wandelde ik terug naar mijn B&B, keek nog een Netflix serie en kroop op tijd in bed. Morgen stond mij ongetwijfeld een drukke dag te wachten.