Twee redenen om naar mijn werk in Brussel te sporen vandaag: de ongeopende post wegwerken (voornamelijk aanmaningen en onbetaalde facturen, serieus, wij werken al jaren met e-invoicing!) en een lunch met de collega aan wie ik mijn oude digitale reflexcamera had gegeven. Mijn collega had me al bedankt met een heerlijke doos pralines van Marcolini, maar stond erop toch nog samen te gaan lunchen. Ik had hem uitdrukkelijk gezegd dat hij zich helemaal niet verplicht moest voelen om mij op een lunch te trakteren, ik was al heel blij met die pralines, maar hij drong aan. En laten we eerlijk zijn, een aanbod om te lunchen met een collega sla ik zelden af, zeker niet als daar lekker Thais eten bij te pas komt.

Ik was wel extra voorzichtig om deze lunch minstens op anderhalve meter van mijn collega te zitten, want hij hoort tot verschillende risicogroepen (leeftijd, gewicht en kankerpatiënt). Gelukkig was er weinig volk in het restaurant en hadden we een grote tafel waardoor we schuin tegenover elkaar konden zitten. Het was fijn om deze collega wat beter te leren kennen, want wij werken niet zo vaak samen. En eigenlijk liggen zijn werkelijke passies ook buiten het werk. Heel wat interessante zaken bijgeleerd, dat is zeker!

Het eten bij Davi Thai mocht er ook zijn. Genoten van mijn favoriete soep (Tom yam kung) en de heerlijke knapperige eend in zoetzure saus smaakte eveneens geweldig. Maar het blijft zeer doen om te zien hoe hard de horeca getroffen is door de maatregelen. Een restaurant als dit zou tijdens een gewone werkweek normaal stampvol zitten rond lunchtijd.