Deze week zak de geschiedenis ingaan als een week vol van memorabele vergaderingen. Ik neem wel vaker deel aan vergaderingen waar de partijen een tafel tegengestelde belangen hadden (nog nooit zoveel advocaten onder de arm genomen als in mijn nieuwe functie), maar dat was niet eens het geval bij de vergadering die ik deze namiddag bijwoonde. Doelstelling was om tot een aantal heldere afspraken te komen om een gezamenlijk project voor beide partijen zo succesvol mogelijk te maken. Helaas gedroegen de personen die tegenover ons aan tafel zaten zich alsof de zon uit hun gat scheen (sorry voor deze vulgaire uitdrukking, maar het beschrijft de ganse situatie treffend). De arrogantie droop ervan af en de andere partij deed op geen enkel moment moeite om ons tegemoet te komen. En wij maar vriendelijk en redelijk zijn, terwijl ik eigenlijk gewoon op die kerel op zijn arrogante bakkes wou kloppen.

Uiteindelijk hebben we afgesproken dat wij de overeenkomst zullen aanpassen, wetende dat de andere partij die overeenkomst wellicht zal weigeren te ondertekenen. Echt waar, ik snap het niet, het lijkt wel alsof empathie in deze wereld een steeds schaarser goed wordt.